«Η μέρα -ηλιόλουστη, ζεστή, τρυφερή- ήταν καλοδεχούμενη από τον Απρίλη. Το πράσινο, που μόλις είχε γεννηθεί, τα φύλλα που δεν είχαν προλάβει να σκονιστούν, είχαν ήδη αρχίσει να νικούν το λευκό των άνθεων, που αλλού είχαν κιόλας μαραθεί (κερασιές, βερίκοκα), κι αλλού βρίσκονταν στο απόγειό τους (μηλιές, αχλαδιές, δαμασκηνιές). Προς το απόγευμα, ενώ η γυναίκα μου, η Αλεξάνδρα, ετοίμαζε το δείπνο, βγήκα με τον οχτάχρονο γιο μας, τον Γιουρίκα, να πάρουμε λίγο καθαρό αέρα. Και στην αυλή της μεγάλης μας πολυκατοικίας, με τις έξι εισόδους, έπεσα ξαφνικά πάνω στον φίλο μου, τον Τόλικ, που έμενε έναν όροφο πιο πάνω. “Άκουσες για το Τσερνομπίλ;”, μου πέταξε αντί για “γεια”. “Όχι…”, είπα με έναν αδιάφορο μορφασμό. “Τι έγινε εκεί;”. “Κάτι έγινε χτες… κάποιο ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό…”. Οι καταστροφές και τα ατυχήματα δεν προκαλούν έκπληξη στη σύγχρονη εποχή της τεχνολογίας. Συμβαίνουν συνεχώς, σε εργοστάσια, ορυχεία, σιδηροδρόμους, δρόμους, θάλασσες, αεροπλάνα, παντού! Κάτι συνέβη στον πυρηνικό σταθμό; Δεν είναι τίποτα, θα το ξεπεράσουν. Έτσι […]
* This article was originally published here