Σε νέες καταγγελίες άνευ προηγουμένου προχώρησε η Μαρία Καρυστιανού, η οποία συγκλόνισε πριν από λίγες μέρες το πανελλήνιο όταν μίλησε στη Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη, αποτελώντας την «ηχηρή» φωνή όλων των οικογενειών που έχασαν δικούς τους αγαπημένους ανθρώπους στο πρωτοφανές σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του Ηρακλείου Radio984, η γυναίκα που έχασε την 20χρονη κόρη της, Μάρθη Ψαροπούλου στην τραγωδία, ανέφερε πώς όταν πήγε στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, για να καταθέσει όσα βρήκε μετά την έρευνα που έκανε έλαβε μια αποστομωτική και προσβλητική απάντηση.
«Συμβαίνουν αυτά», απάντησε η εισαγγελική λειτουργός στην μαυροντυμένη γυναίκα που είχε χάσει τον κόσμο της καθώς έφυγε από την ζωή το παιδί της με τον πλέον άδοξο τρόπο.
Μάλιστα, η δικαστικός συνέχισε λέγοντας στην κ. Καρυστιανού «να επισκεφτεί μια εκκλησία για να την βοηθήσει» και να προχωρήσει την ζωή της!
«Είναι δυνατόν να πηγαίνω στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και να της λέω αυτά τα πράγματα και αντί να μου πει «Ναι, είναι μεμπτό, δεν είναι μεμπό, είναι ποινικά κολάσιμο», ή οτιδήποτε να μου λέει: “Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας”;», αποκάλυψε η κ. Καρυστιανού στην εκπομπή.
Ακούστε τις δηλώσεις της κ. Καρυστιανού:
Παράλληλα, αποκάλυψε πως σε ερώτηση που έκανε στον εισαγγελέα Λάρισας σχετικά με το τσιμέντωμα που έγινε στο τόπο της τραγωδίας της είπε πως «δεν υπάρχει τέτοιο χαρτί, μου το είπαν στο τηλέφωνο ότι οι πραγματογνώμονες ολοκλήρωσαν την έρευνά τους».
Η κ. Καρυστιανού είπε πως δεν κατάφεραν να γίνει άρση ασυλίας καθώς στο κάδρο των ευθυνών υπήρχαν και πολιτικοί και στελέχη της κυβέρνησης.
«Αυτό το θέμα δεν έχει συζητηθεί στη Βουλή. Μήπως γιατί θα αποκαλύπτονταν ότι ο τότε αρμόδιος Υπουργός Μεταφορών είχε υποπέσει σε κακουργηματικές πράξεις και παραλείψεις, πλέον της αδιαφορίας του για την ασφάλεια των τρένων, όπως το να φροντίσει για τη σύσταση της επιτροπής διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων ως όφειλε και να θεσπίσει τους εθνικούς κανόνες ασφάλειας που έχουν όλα τα κράτη από το 2016. Δεν είχαμε ούτε ένα σύστημα λειτουργίας.
Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο αν ξέραμε το χάλι που επικρατούσε. Εγώ η ίδια προέτρεπα την αδικοχαμένη κόρη μου να χρησιμοποιεί το τρένο ως πιο ασφαλές από τα ΚΤΕΛ ή το Ι.Χ. Όλοι οι υπεύθυνοι ήξεραν, αλλά ρισκάρανε με τα δικά μας παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά οποιουδήποτε γονιού, αφού εμπιστευόμασταν τις δηλώσεις των αρμοδίων, πως είναι το πιο ασφαλές μέσο το τρένο. Όπως και η Hellenic Train που μας έδειχνε την τηλεδιοίκηση της Ιταλίας. Τους πιστέψαμε. Και τον υπουργό πιστέψαμε. Είμαι μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου και τις οικογένειές τους. 180 τραυματίες και τις οικογένειες τους. Φανταστείτε κάθε άνθρωπο που ανέβηκε πάνω στο τρένο όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι πολλές φορές. Ήταν τυχεροί. Εκτέθηκαν σε κίνδυνο απώλειας της ζωής τους γιατί κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Σε αυτό το έγκλημα η απόδοση δικαιοσύνης είναι μονόδρομος. Και μόνη να μείνω…το ‘Έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί’».
Παράλληλα, είπε:
«Το έγκλημα των Τεμπών περιλαμβάνει τα πάντα. Οικονομική απληστία, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας και κατάχρηση εξουσίας. Έχει φίμωση των ΜΜΕ, φίμωση της Δικαιοσύνης αλλά και περίεργη στάση δικαστών και πλήρη κατάργηση της έννοιας του κράτους δικαίου.
Δεν τους ενδιαφέρει τι παρανομίες και παραλείψεις διαπίστωσαν οι ευρωπαίοι για να καταλήξουν σε κακουργηματικές διώξεις; Δεν είναι ντροπή σε ένα τέτοιο κοινωνικό έγκλημα η σχετική δικογραφία να βρίσκεται στο γραφείο του προέδρου της Βουλής και όχι στο υλικό που έχει υποβληθεί και είναι στη διάθεση των μελών της εξεταστικής για να μελετηθεί; Ακόμη χειρότερα που απαγορεύεται στα μέλη της Επιτροπής να λάβουν αντίγραφο του πορίσματος αυτό παρά μόνο να αναγνώσουν χίλιες σελίδες, χωρίς καν σημειώσεις;
Είναι προσβλητικό, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε χαζοί, πολιτικοί, υπηρεσιακοί παράγοντες ακόμη και κάποιοι δικαστές.
Ζω καθημερινά σε μια ισορροπία που εύχομαι κανείς γονιός να μην την ζήσει ποτέ. Από τη μια ο πόνος για το παιδί μου που χάθηκε εξαιτίας των ευθυνών όλων αυτών, αλλά αυτό αφορά εμένα και από την άλλη με τη δύναμη και την ελπίδα της απόδοσης δικαιοσύνης. Η ελπίδα υπάρχει αν όλοι μαζί αποφασίσουμε να αλλάξουμε τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν μας αξίζουν, πρέπει να απαιτούμε το κράτος δικαίου και τα νέα παιδιά πρέπει να κυνηγήσουν το όνειρο τους, όπως θα ήθελα και για το δικό μου παιδί αν ζούσε, αλλάζοντας τον κόσμο προς το καλύτερο».