.webp)
Αργά αλλά σταθερά, στη χώρα μας επιβάλλεται το καθεστώς της «κυβερνώσας και ουχί κυβερνωμένης δημοκρατίας» που οραματίστηκε τη δεκαετία του 1960 (και δεν κατάφερε να επιβάλει το 1974-1981) ο «εθνάρχης» της εγχώριας Δεξιάς. Δύο θεσμικές τομές... των τελευταίων ημερών, η προοπτική των οποίων παραμένει προς το παρόν άδηλη, ήρθαν να υπενθυμίσουν πως αυτή η προσπάθεια κάθε άλλο παρά συγκυριακό χαρακτήρα έχει και ουδόλως επηρεάστηκε από την πρόσφατη εκλογική νίκη της Ν.Δ. και την τραγελαφική πολιτική αυτοκτονία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
«Η κατ’ ιδίαν ιδίως τρομοκράτησις τοπικών στελεχών της ΕΔΑ δεν πρέπει να γίνεται υπό Αστυνομικών αλλ’ υπό ομάδος εθνικοφρόνων πολιτών με απειλάς όχι εξοριών, αλλ’ οικονομικών ζημιών, αι οποίαι φέρουν άμεσον αποτέλεσμα» | (Σχέδιο εκλογικής βίας και νοθείας του καραμανλικού υπουργείου Προεδρίας, 28.7.1961)
Η ριζική αναδιάταξη του θεσμικού πλέγματος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, προκειμένου (κατά το βορίδειο δόγμα) να τεθεί εσαεί εκτός μάχης κάθε εκδοχή της Αριστεράς, συνιστά απεναντίας στρατηγική επιλογή της αστικής μας τάξης και των συμμάχων της στα «μεσαία στρώματα», μετά την τραυματική γι’ αυτούς εμπειρία του δημοψηφίσματος του 2015. Για τους σημερινούς αστούς, τα capital controls που δεν τους επέτρεπαν να σηκώσουν πάνω από 1.800 ευρώ τον μήνα σε ρευστό, κυρίως όμως εκείνη η πελώρια ειρηνική μαζική κινητοποίηση λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας που κορυφώθηκε στο 62% υπέρ του «Οχι», λειτουργούν σαν το σημερινό ισοδύναμο του τραύματος των Δεκεμβριανών του 1944 που βίωσαν οι (κοινωνικοί και βιολογικοί) πρόγονοί τους δύο γενιές νωρίτερα. Τραύμα που εγκατέστησε στο μυαλό και στην καρδιά τους μια βαθιά απέχθεια προς την «ανεξέλεγκτη» (κι εγγενώς «παραβατική») εκδήλωση της λαϊκής ετυμηγορίας, όταν αυτή δεν τιθασεύεται από τους μηχανισμούς μιας εθνικά ορθής διαπαιδαγώγησης και στοχοθεσίας.
Θεσμοποίηση της εκλογικής βίας
Η πρώτη πρωτοβουλία της κυβέρνησης αφορά την καθιέρωση της επιστολικής ψήφου για τις ευρωεκλογές, με οφθαλμοφανή πρόθεση τη μελλοντική εισαγωγή της στις εθνικές. Και, φυσικά, όχι μόνο για τους μόνιμους ή προσωρινούς κατοίκους εξωτερικού: υπενθυμίζουμε πως οι πιο προωθημένοι θιασώτες του «επιτελικού» μας κράτους έχουν από καιρό ταχθεί υπέρ της μακροπρόθεσμης αντικατάστασης της κάλπης από την περιβόητη «ηλεκτρονική ψηφοφορία».
Η κριτική που δέχτηκε στον δημόσιο χώρο αυτό το μέτρο επικεντρώθηκε αφ’ ενός μεν στη δυνατότητα καλπονοθείας από τους (ιδιωτικούς και παντελώς ανεξέλεγκτους) φορείς που θα αναλάβουν τη συγκέντρωση και μεταφορά των ψηφοδελτίων και αφ’ ετέρου στον εγγενώς αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της παροχής δικαιώματος ψήφου σε ανθρώπους που η μόνη σχέση τους με την Ελλάδα είναι μια καθαρά ιδεοληπτική πρόσληψη εξ αποστάσεως και δεν πρόκειται να υποστούν την παραμικρή επίπτωση από την έκβαση των εκλογών.
Ελάχιστα φωτίστηκε, αντίθετα, μια ακόμη σημαντικότερη διάσταση αυτής της επικίνδυνης ρύθμισης: η θεσμική νομιμοποίηση (όχι της νοθείας αλλά) της βίας τουλάχιστον πάνω σε μια μερίδα εκλογέων, από τη στιγμή που η κυριότερη ασφαλιστική δικλίδα της ελευθερίας της ψήφου, η μυστικότητα της ψηφοφορίας, καταργείται πλήρως για όσους ψηφίσουν επιστολικά. Δεν αναφερόμαστε στη στιγμή της αποσφράγισης των φακέλων και στο ενδεχόμενο ταύτισης ψήφου και ψηφοφόρου. Με την επιστολική ψήφο η μυστικότητα καταργείται πλήρως σ’ ένα άλλο, προγενέστερο και πολύ πιο καθοριστικό στάδιο: τη στιγμή που το ψηφοδέλτιο «σταυρώνεται» και τοποθετείται στον φάκελο προτού αυτός σφραγιστεί. Με δεδομένο δε πως οι περισσότεροι ψηφοφόροι υπάγονται σε ποικίλες κοινωνικές, οικογενειακές ή άλλες ιεραρχίες, η μετατροπή της θέλησης πολλών απ’ αυτές τις τελευταίες σε καταναγκαστική ψήφο μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη.
Ας θυμηθούμε, λ.χ., τον εργοδότη εκείνο που στο πλευρό τους Αδώνιδος ξεκαθάριζε on camera στους υπαλλήλους του τον περασμένο Μάιο πως «δεν είναι τόσο δημοκρατικός» ώστε να τους επιτρέψει να μην ψηφίσουν τη Ν.Δ. («να επαναστατήσουν», σύμφωνα με τα δικά του λόγια), «και το έχει αποδείξει, είναι όμως δίκαιος». Με το τωρινό θεσμικό πλαίσιο, η εξουσία του εν λόγω αφεντικού έφτανε μέχρι τη δυνατότητα απαγόρευσης κάθε προεκλογικής ζύμωσης στον χώρο δουλειάς, ενδεχομένως και στον εξαναγκασμό των υπαλλήλων του να προσέχουν τα λόγια τους έξω απ’ αυτήν· πίσω από το παραβάν, καθένας τους ήταν όμως απόλυτα ελεύθερος να επιλέξει οποιοδήποτε ψηφοδέλτιο. Από τη στιγμή που θα θεσπιστεί η επιστολική ψήφος στο εσωτερικό της χώρας, αναμενόμενο είναι οι εργοδότες αυτού του είδους να υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να την «επιλέξουν», να ψηφίζουν μπροστά τους και να τους παραδίδουν τους σφραγισμένους φακέλους προς ταχυδρόμηση. Το ίδιο θα μπορεί δε να συμβεί με κάθε ψηφοφόρο που εξαρτάται (υλικά ή ακόμη και συναισθηματικά) από κάποιον ισχυρότερο, των πιο αδύναμων μελών μιας παραδοσιακής οικογένειας συμπεριλαμβανομένων. Και, φυσικά, κανείς απ’ όλους αυτούς δεν πρόκειται να ομολογήσει δημόσια τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ψήφισε: βάσει του άρθρου 13§1.γ του Ν.5083 της κυρίας Κεραμέως, παρόμοια ομολογία ή καταγγελία θα αποτελεί ποινικό αδίκημα!
Αυτά, εννοείται, σε συνθήκες δημοκρατικής «κανονικότητας». Για πιο περίπλοκες καταστάσεις, υπενθυμίζουμε ότι ως κατεξοχήν ένδειξη εκλογικής βίας θεωρούνταν σε παλιότερες δεκαετίες η επιμονή κάποιων ψηφοφόρων να ψηφίσουν δημόσια και όχι πίσω από το παραβάν.
Ο ηλεκτρονικός ρουφιάνος του κ. Πιερρακάκη
Παρόμοιες δυνατότητες ανοίγει και η εντολή του υπουργού Παιδείας προς τις συγκλήτους των κατειλημμένων ΑΕΙ να αντικαταστήσουν τις εξετάσεις του τρέχοντος εξαμήνου με διαδικτυακές. Αν στις συνθήκες της πανδημίας η «λύση» αυτή ισοδυναμούσε απλώς με πλήρη εξευτελισμό κάθε έννοιας αξιολόγησης (με πολλούς φοιτητές να απαντούν ομαδικά, με ανοιχτά βιβλία και σε ανοιχτή τηλεφωνική επικοινωνία με επιστήμονες συγγενείς, οικογενειακούς φίλους και γνωστούς), στην τωρινή συγκυρία δεν ικανοποιεί απλώς τον κομφορμισμό εκείνης της μερίδας του κοινού που, παντελώς άσχετο με (ή/και αδιάφορο για) την ανώτατη παιδεία, νοιάζεται μόνο για την επιφανειακή ευταξία ή την εύρυθμη απόκτηση κάποιου «χαρτιού» ανεξαρτήτως προσόντων. Ενδεχόμενη άρνηση των κινητοποιημένων φοιτητών να νομιμοποιήσουν αυτόν τον (καθαρά προπαγανδιστικό) κυβερνητικό ελιγμό θα μετέτρεπε αυτόματα τη συμμετοχή στις εικονικές «εξετάσεις» σε έμμεση συλλογή δηλώσεων νομιμοφροσύνης και υπηρεσιακής χαρτογράφησης του σκληρού πυρήνα τους, με όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Χάρη στην εφευρετικότητα και την ευελιξία της νέας γενιάς, το πιθανότερο είναι ωστόσο αυτό το εγχείρημα να πέσει στο κενό. Ποιος μπορεί να εμποδίσει λ.χ. τους καταληψίες φοιτητές να οργανώσουν τη συλλογική και αλληλέγγυα «συμμετοχή» τους στις εξετάσεις του κ. Πιερρακάκη, γελοιοποιώντας πανηγυρικά τη φιγούρα του ηλεκτρονικού παιδονόμου που επινόησαν οι αρχιτέκτονες του επιτελικού μας κράτους;
Τάσος Κωστόπουλος
efsyn.gr