Η εμμονή σε οριζόντια φορολογικά μέτρα για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες, οι οποίες θεωρείται πως φοροδιαφεύγουν συστηματικά, είναι από τις πιο παλιές που υπάρχουν.
Και όσο κι αν η κοινή εμπειρία όλων μας... δείχνει ότι -στη γενικότητά τους τουλάχιστον- δεν είναι εντελώς αβάσιμες οι υποψίες του νομοθέτη, η συστηματική καταφυγή στη λήψη οριζόντιων μέτρων φωτίζει την αδυναμία της Πολιτείας να αντιμετωπίσει συγκεκριμένα ένα υπαρκτό πρόβλημα, και μάλιστα με όρους ισονομίας και δικαίου συμβατού με μια φιλελεύθερη Δημοκρατία.
Χρόνια τώρα ο φορολογούμενος αντιμετωπίζεται από την εφορία, και πριν από αυτήν από τους αρμόδιους υπουργούς που νομοθετούν, ως ένοχος φοροδιαφυγής. Γεγονός που, αν μη τι άλλο, παραβιάζει ένα από τα θεμέλια του νομικού μας πολιτισμού, το τεκμήριο αθωότητας.
Ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας είναι σαφής: «Οι ύποπτοι και οι κατηγορούμενοι τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους σύμφωνα με τον νόμο». Η ευκολία με την οποία κυβερνήσεις, οι οποίες μάλιστα ομνύουν στον φιλελευθερισμό, θεωρούν a priori ένοχους φοροδιαφυγής τους φορολογούμενους συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών και σε αυτή τη βάση τους επιβάλλουν οριζόντια μέτρα παραβιάζουν στην ουσία του το τεκμήριο της αθωότητας.
Οι φορολογούμενοι καλούνται να αποδείξουν την αθωότητά τους, αντί να είναι η εφορία αυτή που θα πρέπει να αποδείξει την ενοχή τους. Ας συνυπολογιστεί πόσο δυσβάστακτες και χρονοβόρες είναι οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και οι δικαστικές δαπάνες στις οποίες αναγκάζονται να υποβληθούν οι εν λόγω φορολογούμενοι για να αποδείξουν -εκ των υστέρων- ότι ο φόρος-ποινή που τους επιβάλλεται δεν είναι απλώς άδικος, αλλά και παντελώς αβάσιμος - κραυγαλέο παράδειγμα, τα μπλοκάκια, που πληρώνουν ακόμα και χωρίς να έχουν καμία κίνηση.
Η αυτοαποκαλούμενη φιλελεύθερη κυβέρνηση μιας χώρας -που δεν έχει συνταγματικό δικαστήριο- οφείλει να αντιληφθεί ότι στην ψηφιακή μας εποχή υπάρχουν όλα τα εργαλεία για να διασταυρώνονται τα φορολογικά στοιχεία και να ελέγχονται τραπεζικοί λογαριασμοί και πόθεν έσχες ώστε να εντοπίζεται η μάστιγα της φοροδιαφυγής, μικρής και μεγάλης και να τιμωρείται παραδειγματικά χωρίς να καταφεύγει σε ιδεοληψίες περί συλλογικής ευθύνης.
Όπως επίσης οφείλει να αντιληφθεί ότι δεν νοείται να συντηρείς προκλητικά κοστοβόρες για το Δημόσιο φοροαπαλλαγές υπέρ ελαχίστων...
Λάμπρος Αθ. Τσουκνίδας
ΑΥΓΗ