Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. έχουν απαλλάξει την κυβέρνηση από κάθε άγχος.
Σχεδόν δεν υπάρχουν ειδήσεις για κυβερνητική δραστηριότητα. Ο πρωθυπουργός έχει μπουκωθεί ποπ κορν και παρακολουθεί τις εξελίξεις στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Αυτό που επιβάλλει οριζόντιο φόρο στους ελεύθερους επαγγελματίες, ξέρετε.
Κι ενώ οι φορείς τους και τα επιμελητήρια έχουν αντιδράσει, η κυβέρνηση προωθεί το νομοσχέδιο χωρίς καμία συζήτηση.
Υπενθυμίζουμε περί τίνος πρόκειται: πρόκειται για οριζόντιο φόρο 1.400 ευρώ σε 735.000 ελεύθερους επαγγελματίες.
Με στόχο να εισπραχθεί 1 δισ. ευρώ επιπλέον τον χρόνο.
Για να χτυπηθεί η τεράστια φοροδιαφυγή που υπάρχει στις τάξεις των ελεύθερων επαγγελματιών.
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, είτε πολύ φοροδιαφεύγει κάποιος είτε λίγο είτε καθόλου, το ενάμισι χιλιάρικο παραπάνω τον χρόνο δεν θα του φανεί εύκολο.
Και μάλιστα, όσο λιγότερο ή καθόλου φοροδιαφεύγει τόσο πιο δύσκολο θα του φανεί να το πληρώσει.
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν φάει κεραμίδα. Διότι προεκλογικά το μόνο που είχαν ακούσει από τη Νέα Δημοκρατία ήταν ότι θα τους καταργήσει, σταδιακά έστω, το τέλος επιτηδεύματος.
Που είναι άλλη μια οριζόντια φορολογία 6 κατοστάρικα για όλους.
Απεναντίας, δεν είχαν ακούσει πουθενά ότι φοροδιαφεύγουν σκανδαλωδώς και ότι κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτή την υπόθεση.
Είχαν ακούσει μόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους λιανίσει.
Κι εκεί που νόμιζαν οι άνθρωποι ότι ψήφισαν μια κυβέρνηση που είναι σταθερά προσηλωμένη στη μείωση των φόρων, έχουν φάει κατακούτελα το ενάμισι χιλιάρικο. Και έχουν αγανακτήσει.
Να είμαστε ειλικρινείς. Η φοροδιαφυγή στους ελεύθερους επαγγελματίες υπάρχει.
Και το ξέρει κάθε πολίτης που συναλλάσσεται με ελεύθερους επαγγελματίες.
Ομως, σε κάθε περίπτωση, το οριζόντιο παραμένει άδικο. Γιατί τους ειλικρινείς τους τινάζει στον αέρα, ενώ τους μεγάλους φοροδιαφεύγοντες τους θίγει ελάχιστα.
Τι θα μπορούσε να γίνει εναλλακτικά. Να υπάρχουν αυστηροί έλεγχοι και μεγάλα πρόστιμα σε συνδυασμό με λογική φορολογία.
Ετσι ώστε να σε συμφέρει να πληρώσεις τον φόρο που σου αναλογεί για να μην μπλέξεις με χειρότερα.
Και να υπάρχουν και αυστηροί έλεγχοι στα περιουσιακά στοιχεία.
Αλλά αυτά δεν υπάρχουν για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί το κράτος δεν μπορεί να συγκροτήσει ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Είναι διαβλητοί, χρηματίζονται πάραυτα και κατά συνέπεια θεωρούνται πεταμένα λεφτά.
Δεύτερον και κυριότερο, γιατί το κράτος, και να μπορούσε να συγκροτήσει επαγγελματικούς και αδιάβλητους μηχανισμούς ελέγχου, δεν θέλει.
Και δεν θέλει γιατί δεν μπορεί να τους περιορίσει μόνο στο κυνήγι των υδραυλικών. Θα πρέπει να τους χρησιμοποιήσει και για τα ανώτερα κλιμάκια φοροδιαφυγής.
Κι αυτά δεν θέλει να τα ακουμπήσει με τίποτα. Γιατί οι ισχυρές επαγγελματικές κατηγορίες που φοροδιαφεύγουν έχουν ισχυρότατη εκπροσώπηση στο πολιτικό σύστημα και χαίρουν προστασίας.
Οταν λοιπόν δεν υπάρχει βούληση να χτυπηθεί η μεγάλη φοροδιαφυγή, δεν μπορεί να χτυπηθεί και η μικρή. Κι έτσι καταλήγουν στα οριζόντια μέτρα - δώστε από ενάμισι χιλιάρικο ο καθένας να ξεμπερδεύουμε.
Εν τω μεταξύ, το έχουμε ξαναγράψει: η φοροδιαφυγή των μικρών είναι μεν φοροδιαφυγή, αλλά πέφτει πάλι στην αγορά.
Γίνεται φροντιστήρια Αγγλικών, μπαλέτο και βάψιμο στο σπίτι.
Ενώ η φοροδιαφυγή των μεγάλων, καθώς και οι νόμιμες φοροαπαλλαγές, γίνονται λογαριασμοί στους φορολογικούς παραδείσους.
Επιπλέον, οι τεράστιας κλίμακας φοροαπαλλαγές στους ισχυρούς αυξάνουν την ανάγκη για φοροκυνηγητό στους μικρούς.
Υπό κανονικές συνθήκες η φορολογική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι όμως.
Η ΑΥΓΗ