Δεν χωράει αμφιβολία ότι το τέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τραυματισμένο. Οι διασπάσεις είναι πάντοτε τραυματικές. Και στις πολιτικές και στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά, όταν μιλάμε για πολιτική, τα τραύματα μετριούνται στην κοινωνία. Εκεί θα φανεί πόσο βαθύ, πόσο ουσιαστικό, πόσο... σοβαρό είναι το τραύμα αυτής της διάσπασης. Και θα φανεί εν καιρώ, όταν εκεί που μετριόταν ένα κόμμα τώρα θα μετριούνται δύο.
Δεν χωράει αμφιβολία πως ο κ. Κασσελάκης πήρε αυτό που, φανερά, δήλωνε ότι ήθελε. Κανείς πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί ότι είναι ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος του κόμματος. Χωρίς όμως λευκή επιταγή, χωρίς να του αναγνωρίζει κανένας ότι είναι ο ένας και μοναδικός από πάνω κι από κάτω ο... λαός του
Ως δημοκρατικά εκλεγμένος –κι ως εκ τούτου αδιαμφισβήτητος– πρόεδρος ενός κόμματος που προϋπήρχε της δικής του εισόδου στην πολιτική, που έχει έργο, ιστορία και πολιτική διαδρομή, που κυβέρνησε τη χώρα και θέλει να ξανακυβερνήσει, οφείλει να σεβαστεί αυτό που βρήκε και, κυρίως, τη συλλογική λειτουργία του.
Οφείλει να συνεννοηθεί με τους συντρόφους του, οφείλει να συνεργαστεί μαζί τους, οφείλει να σεβαστεί τις διαφορετικές απόψεις και να συμβάλει ουσιαστικά στη σύνθεση για την ανάκαμψη του κόμματος στην κοινωνία και την επίτευξη των στόχων που εξ αντικειμένου επιβάλλει η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή της δυνάμει αυριανής κυβέρνησης.
Είναι βέβαιο αλλά και απολύτως λογικό ότι η σχέση του προέδρου με τα στελέχη της ηγεσίας του κόμματος ήταν, είναι και παραμένει πολύ δύσκολη. Υπάρχει η ανοχή, υπάρχει πίστωση χρόνου αλλά δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη, με ευθύνη του κ. Κασσελάκη.
Πέραν της θέσης του να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητική τροχιά, κανείς δεν ξέρει τι κόμμα θέλει. Πέραν των γενικόλογων θετικών αναφορών του στον Αλ. Τσίπρα, κανείς δεν ξέρει αν θέλει να είναι συνεχιστής του ή αν το όραμά του είναι ένα εντελώς διαφορετικό κόμμα.
Στη βάση όλων αυτών, που δεν είναι απλά αλλά κεφαλαιώδη ζητήματα ιδεολογίας και πολιτικής, το βάρος της επόμενης ημέρας του ΣΥΡΙΖΑ πέφτει στις πλάτες του προέδρου του. Αυτός πρέπει να αποδείξει αν θέλει να συνεχίσει μαζί με τους συντρόφους του σε κοινούς δρόμους, κοινούς στόχους, κοινά οράματα. Την ευκαιρία την έχει...
efsyn.gr