Γράφει ο Marwan E. Toubassi*
Μετά από μια σειρά τοποθετήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των δυτικών κρατών, με τις οποίες απέρριψαν τα σχέδια ψηφίσματος της Ρωσίας και της Κίνας που υποβλήθηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, για τη διακοπή του πολέμου, Οι δυτικές χώρες, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο εταίρο στις πολιτικές του Ισραήλ, έχουν παράσχει κάλυψη για τα παράνομα και ανήθικα ισραηλινά εγκλήματα που έχουν ως απώτερο στόχο τη μαζική αναγκαστική απέλαση και της εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού, αποστερώντας του εθνική ταυτότητα, δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και εθνική ανεξαρτησία.
Εν μέσω των συναισθηματικά φορτισμένων συζητήσεων για την επιχείρηση στρατιωτικής αντίστασης της 7ης Οκτωβρίου, από Παλαιστίνιους μαχητές εναντίον στρατιωτών κατοχής και ισραηλινών εποίκων, που θα έπρεπε να γίνει αποφεύγοντας αθώα θύματα, και με την επακόλουθη βάρβαρη ισραηλινή επίθεση στη Γάζα που στοχεύει αθώους πολίτες, παιδιά και γυναίκες, μέσα ενημέρωσης και πολιτικοί ηγέτες στη Δύση που περιέγραψαν την αντίσταση ως τρομοκρατία… Φαίνεται να έχουν ξεχάσει ότι όπως απορρέει εκ του Διεθνούς Δικαίου, που η Δύση παριστάνει ότι τηρεί, αλλά με δύο μέτρα και δύο σταθμά: η Γάζα παραμένει κατεχόμενο έδαφος που υπόκειται στην Τέταρτη Σύμβαση της Γενεύης και στο Διεθνές Δίκαιο.
Αν και το Ισραήλ ανακοίνωσε μονομερώς «απεμπλοκή» από τη Γάζα το 2005, αποσύροντας τις δυνάμεις του, διαλύοντας 21 οικισμούς εποίκων, και εκκενώνοντας 8.000 εξ αυτών, με αντάλλαγμα την αποζημίωση εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων σε κάθε οικογένεια εποίκων, η πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ δεν τελείσε ποτέ. Την κράτησε και συνεχίζει να την κρατά ως ανοιχτή φυλακή, ως ένα απέραντο γκέτο.
Σε αυτό το συμπέρασμα, άλλωστε, κατέληξε το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, με βάση ότι η ισραηλινή απεμπλοκή δεν τερμάτισε την πραγματικότητα του ισραηλινού ελέγχου στη Γάζα, ούτε επέτρεψε στη Λωρίδα της Γάζας να απολαύσει τα οφέλη της ανεξάρτητης πολιτικής ανάπτυξης. Μάλλον, αυτό που ακολούθησε εκείνη την εποχή, περιελάμβανε την αναδιάταξη των δυνάμεων κατοχής, συμπεριλαμβανομένων του στρατού και της αστυνομίας, στα σύνορα της Γάζας, τον πλήρη έλεγχο εισόδου εξόδου των Παλαιστινίων και των αγαθών στα συνοριακά περάσματα, καθώς και τον, συνεχιζόμενο, αποκλειστικό έλεγχο στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο στη Γάζα.
Η κατοχική δομή που ακολούθησε το 2005, ενισχύθηκε από επανειλημμένες ισραηλινές εισβολές, στοχευμένες δολοφονίες πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων της αντίστασης, από τον τρομερό ήχο των ισραηλινών μαχητικών αεροπλάνων, και μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις τα έτη 2008-2009, 2012, 2014 και 2021. Σε όλο αυτό το διάστημα, σε όλες αυτές τις επιθέσεις, το Ισραήλ διέπραξε πολλά εγκλήματα πολέμου και σκότωσε χιλιάδες κατοίκους της Γάζας. Επιπλέον, από το 2007, ο σκληρός και τιμωρητικός αποκλεισμός έχει οδηγήσει τον φτωχό πληθυσμό της Γάζας στο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στον κόσμο, ενώ συλλογικά βιώνει μιαν απειλητική για την ίδια τη ζωή οικονομική παρακμή.
Το ποινικό μητρώο του Ισραήλ, όσον αφορά στη Γάζα, τεκμηριώθηκε σημαντικά στην Έκθεση Γκόλντστόουν, που δημοσιοποιήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη το 2009, οι πολιτικές συστάσεις της οποίας έμειναν ανεφάρμοστες λόγω της πολιτικής πίεσης που ασκήθηκε υπέρ του Ισραήλ από τις Ηνωμένες Πολιτείες, φτάνοντας και σε εκβιαστικές και εκφοβιστικές εκστρατείες εις βάρος κρατών. Αυτή είναι και η τυπική εμπειρία: καταδίκη των ισραηλινών πολιτικών και πρακτικών εκ μέρους πολλών διεθνών οργανισμών, χωρίς όμως να ληφθούν προληπτικά ή σωφρονιστικά μέτρα και κυρώσεις ως απάντηση. Έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά, γεγονός που εξηγεί και την παλαιστινιακή απογοήτευση τόσο από τα Ηνωμένα Έθνη όσο και για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Το ζήτημα του νομικού καθεστώτος της Γάζας συνδέεται στενά με τα αδιάκριτα και δυσανάλογα ισραηλινά αντίποινα, τα οποία το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του έχουν δικαιολογήσει ως “σκληρά”, τη στιγμή που το Ισραήλ επιδιώκει την καταστροφή της αντίστασης μέσω ενός γενοκτονικού πολέμου κατά του πληθυσμού της Γάζας. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο γενοκτόνος πόλεμος έχει στοιχίσει τη ζωή σε περίπου 7.050 άμαχους, το 70% των οποίων είναι παιδιά, βρεφη και γυναίκες, περισσότεροι από 20.000 είναι οι τραυματίες, και περίπου 1.500 άνθρωποι βρίσκονται ακόμη κάτω από τα ερείπια… Κι αυτό είναι ένα είδος συνεχιζόμενου Ολοκαυτώματος. που μου θυμίζει τα Ολοκαυτώματα που διέπραξαν οι Γερμανοί Ναζί εναντίον του αδελφού ελληνικού λαού τη δεκαετία του 1940.
Η στρατιωτική επιχείρηση αντίστασης από Παλαιστίνιους μαχητές, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές μου διαφορές με τη Χαμάς, ήταν μια φυσική αντίδραση στην κόλαση που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, όπως και μια άσκηση του δικαιώματος ενός λαού, που υπόκειται στην κατοχή, να αντιστέκεται, όπως έκαναν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και οι λαοί σε όλα τα στάδια της ιστορίας τους, χωρίς κανείς να τους χαρακτηρίσει τρομοκράτες. Όσο για την αντίδραση του ισραηλινού κράτους κατοχής, που είχε αντιδράσει ακραία σε όλες τις πολιτικές πρωτοβουλίες για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, αυτή στερείται των περιορισμών που επιβάλλουν δίκαιο και ηθική. Με τους απλούστερους όρους, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν δεν παρέχουν νομική ασυλία για ισραηλινά εγκλήματα πολέμου ως απάντηση.
Το πρέπον διεθνές πλαίσιο της σχέσης μεταξύ του ισραηλινού κράτους κατοχής και του παλαιστινιακού λαού – παρά το γεγονός ότι ήταν κρίσιμο για την ερμηνεία των νομικών, ηθικών και πολιτικών ζητημάτων – απουσίαζε ξεκάθαρα από τιην συμπεριφορά των περισσοτέρων μέσων ενημέρωσης και τις πολιτικές θέσεις σημαντικών δυτικών πολιτικών ηγετών. Το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει την πιο εμπρηστική και επεκτατική γλώσσα, για να δικαιολογήσει τις αντιδράσεις του. Αυτός ο παράνομος ισραηλινός εξτρεμισμός έχει λάβει την υποστήριξη των κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες ενεργούν σε αντίθεση με τις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ. Οι δηλώσεις όλων αυτών αγνοούν την ανάγκη να δεσμευτεί η κατοχική δύναμη να διαχειρίζεται τα εδάφη υπό τον έλεγχό της με τρόπους που δίνουν προτεραιότητα στην προστασία και την ευημερία του υπό κατοχή άμαχου πληθυσμού.
Από αυτή την άποψη, είναι από φύση παραπλανητικό και κανονιστικά απαράδεκτο το Ισραήλ να κηρύττει πόλεμο σε κατεχόμενα εδάφη, σαν να ήταν η τοπική διοικητική αρχή μια εχθρική ξένη κυβέρνηση – αλλά αυτό ακριβώς έκανε το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων των περί δήθεν αυτοάμυνας. Τίποτε από αυτά δεν είναι συμβατό με την στρατιωτική ή/και αποικιακή κατοχής απαρτχάιντ. Το ισραηλινό αποικιακό κράτος κατοχής στην πραγματικότητα δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του, αλλά υπερασπίζεται τη βιωσιμότητα της επέκτασης των εποικισμών του και την συνέχιση της κατοχής παλαιστινιακών εδαφών, ιδιαίτερα στη Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, όπου ο αριθμός των Εβραίων εποίκων ανέρχεται σε περισσότερους από 800.000, οι εποικισμοί ξεπερνούν τους 220. Εποικισμοί που συνεχίζονται και στηρίζονται από τις συνεχιζόμενες εισβολές στις παλαιστινιακές πόλεις, τις παράνομες συλλήψεις και τις εν ψυχρώ δολοφονίες άμαχων νέων, που από τις αρχές του 2023 ξεπερνούν τις 600.
Το Ισραήλ κήρυξε έναν εγκληματικό πόλεμο μέχρι τέλους στη Γάζα, επέβαλε γενοκτονικό αποκλεισμό που διέκοψε τις προμήθειες τροφίμων, ηλεκτρισμού και καυσίμων και δεν έθεσε κανένα όρο για την εξαίρεση αμάχων που δεν έχουν άμεση επαφή με τις στρατιωτικές δραστηριότητες της εθνικής αντίστασης. Το άρθρο 55 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης ορίζει ότι το Ισραήλ, ως δύναμη κατοχής, έχει καθήκον να διασφαλίζει ότι οι άνθρωποι που ζουν στα εδάφη που κατέχει έχουν πρόσβαση σε επαρκή τροφή, νερό και φάρμακα.
Αντίθετα, η αδιάκριτη ισραηλινή εγκληματική επίθεση περιελάμβανε επαναλαμβανόμενους νυχτερινούς βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών, που ξεπέρασαν τη δύναμη της πυρηνικής βόμβας που έριξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Χιροσίμα, και επιπρόσθετα την απαγορευμένη στόχευση νοσοκομείων, εκκλησιών, σχολείων και κτιρίων των Ηνωμένων Εθνών, όπου πολλοί Παλαιστίνιοι αναζήτησαν καταφύγιο. Εξαιρετικές συνθήκες εγκληματικής επιθετικότητας.
Η 24ωρη εντολή εκκένωσης που απευθύνθηκε σε 1,1 εκατομμύρια Παλαιστίνιους που ζουν στη βόρεια Γάζα, χωρίς να παρέχεται εύλογος χρόνος για να διευθετηθεί μια τόσο επικίνδυνη αναχώρηση, από πολύχρονες κατοικίες, επιδεινώνεται από την έλλειψη ασφαλούς και κατοικήσιμου τόπου προσφυγής. Αυτό που έγινε ισοδυναμεί με συλλογική ποινή, η οποία απαγορεύεται από το άρθρο 33 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης. Και, βεβαίως, δεν στοχεύει στην ασφάλεια όσο την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Γάζα και την εφαρμογή του ισραηλινού οράματος της γενοκτονίας και της αναγκαστικής εξόδου, δηλαδή την υλοποίηση του τελικού οράματος της εξτρεμιστικής κυβέρνησης συνασπισμού στο Ισραήλ.
Ο ΟΗΕ αγνόησε τη σύσταση του ίδιου του του Επιτρόπου του, Μάικλ Λυνκ, και άλλων, καθώς άφησε το Ισραήλ υπεράνω της διεθνούς λογοδοσίας. Ομως, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ενοχλημένη από αυτή την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του Ισραήλ στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, ζήτησε συμβουλευτική γνώμη από το Διεθνές Δικαστήριο, για την συνέχιση ή μη της θεώρησης του καθεστώτος του Ισραήλ ως δύναμης κατοχής, βάσει της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης, ένα θέμα που εξετάζεται επί του παρόντος από το Δικαστήριο.
Εάν η Δύση συνεχίσει να τηρεί τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που επιδείχθηκαν κατά τη διάρκεια της ανθρωπιστικής καταστροφής που εκτυλίσσεται στη Γάζα, αυτό θα δράσει ως υπενθύμιση του γεγονότος πως ο μετα-αποικιακός κόσμος συνεχίζει να διατηρεί το πνεύμα του οριενταλιστικού ρατσισμού, όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση ζητημάτων ειρήνης και δικαιοσύνης στη Μέση Ανατολή. Αποτυγχάνοντας να ζητήσει κατάπαυση του πυρός, η Δύση έδωσε το πράσινο φως στην ατζέντα του Ισραήλ που προβλέπει την συλλογική τιμωρία, η οποία καθ’ αυτή μπορεί να αποτελεί ένα φρικτό κάλυμμα για τον απώτερο στόχο του καθεστώτος: την αναγκαστική και μαζική απέλαση και εθνοκάθαρση του παλαιστινιακού λαού, των αρχικών ιδιοκτήτες της γης. Έδωσαν το πράσινο φως σε μια δεύτερη Νάκμπα, μετά το πρώτο αυτό Έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας το 1948, για το οποίο το Ισραήλ παραμένει ατιμώρητο επί 75 χρόνια τώρα.
* Πρώην πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, συνιδρυτής του Προοδευτικού Φόρουμ ΕλληνοΠαλαιστινιακής Αλληλεγγύης.