Θανάσης Καρτερός
Σας αρέσει ο Κασσελάκης; Σε πολλούς δεν αρέσει, και το δείχνουν. Καλώς, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος, για παράδειγμα, να τον χειροκροτεί στην παρθενική του ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Κι ας τον επέλεξε μια καθαρή πλειοψηφία. Ή να κρύβει κάπως τα αισθήματά του. Ή να ψηφίζει τη σύνθεση που πρότεινε για το επιτελείο της Κ.Ο. Ή να μην θυμώνει δημόσια για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται λεπτά ζητήματα. Ανάμεσα σ’ αυτά και τη διαχείριση ανθρώπων, που απαιτεί σεβασμό, διαφάνεια, ανεξιθρησκεία...
Αυτά συμβαίνουν και είναι φυσιολογική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν προσθέτουν βέβαια κάτι στην εικόνα του όταν τραβιούνται στα άκρα, αλλά δεν τα λες και καινούργια. Τα έζησε -και πλήρωσε την υπερβολή τους- ο ΣΥΡΙΖΑ και με τον Τσίπρα. Από μέρα σε μέρα κι από νύχτα σε νύχτα, όλο και κάποιες διαφορές, προσωπικές απόψεις, διαφωνίες, πλατφόρμες, διακηρύξεις έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Η δημοκρατία είναι, βλέπετε, ζωηρή. Η ομοφωνία και η μούγγα της Δεξιάς είναι ξένες για τη σύγχρονη Αριστερά.
Ως εδώ, ουδέν νεότερον. Πάμε παρακάτω όμως, γιατί το παρακάτω μπερδεύει. Τι νόημα έχει ο ανταρτοπόλεμος, και μάλιστα από φιλικά ΜΜΕ; Ποια δημοκρατία αντανακλά η περιδιαγραμμάτου απαξίωση της ψήφου των μελών του κόμματος; Ποια λογική συλλογικότητας και αφοσίωσης σε αρχές έχει η παραίτηση από υπεύθυνες θέσεις; Η άρνηση συμμετοχής σε υπεύθυνες θέσεις; Οι διαρροές περί επικείμενης αναμέτρησης στα μαρμαρένια αλώνια του συνεδρίου υπό την απειλή διάσπασης; Οι δημόσιες προσπάθειες μείωσης του νέου προέδρου και οι σκληροί χαρακτηρισμοί;
Το πραγματικό ερώτημα εδώ δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ξαφνικά δεξιός, επιπόλαιος, κενός, όπως γράφεται και ακούγεται. Αλλά αν οι όποιοι διαφωνούντες συμφωνούν στην ιδιοκτησία του. Αν τον άρπαξε με επιθετική εξαγορά, όπως γράφτηκε, ο Κασσελάκης, τότε αυτό δεν είναι το κόμμα που ο κόσμος του γνώρισε και θέλει. Αλλά, σοβαρά τώρα, έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ μονοπρόσωπη Α.Ε.; Κάνει ο πρόεδρος ό,τι θέλει; Τα μέλη του, τα στελέχη με το αγωνιστικό βιογραφικό θα αναγνωρίσουν τέτοιο πράγμα; Θα υπογράψουν με τη στάση τους συμβόλαιο παραχώρησης του κόμματος;
Αν αισθάνονται ιδιοκτήτες του όλου ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τα χιλιάδες μέλη και τους οπαδούς του, αν δεν τον εκχωρούν σε κανέναν, τότε ο δρόμος είναι ένας: να τον στηρίξουν. Στηρίζοντας κριτικά, αυστηρά, αλλά όχι ψαλιδίζοντας δημόσια τον νέο πρόεδρο. Κι ας μην είναι αυτός που θα ήθελαν. Βοηθώντας τον να πετύχει στο έργο που η πλειοψηφία του ανέθεσε. Αυτό δεν είναι υπηρεσία στον ίδιο, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Και στην κοινωνία που παρατηρεί. Και ελπίζει - όχι όμως για πάντα…
H ΑΥΓΗ