Στην τελευταία προεκλογική περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε στο ευρύ (τηλεοπτικό) κοινό κυρίως δύο νέα πρόσωπα: τον καθηγητή Νικόλαο Φαραντούρη και τον εργατολόγο Διονύση Τεμπονέρα.
Οι πολιτικές μετοχές... του τελευταίου δικαίως εκτοξεύτηκαν, ωστόσο τις τελευταίες μέρες ο ίδιος δεν απολαμβάνει την ίδια προβολή από στελέχη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως αυτό συμβαίνει αφού πρώτα διατύπωσε δημοσίως τις απόψεις του όχι μόνο για τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου, αλλά άσκησε μια εφ’ όλης της ύλης κριτική στο κόμμα του, μιλώντας στη συνεδρίαση της Π.Γ. για εκλογική συντριβή, για στρατηγική ήττα, για βαθιά κρίση ταυτότητας, για ιδεολογική, προγραμματική και οργανωτική ανεπάρκεια.
Ασχετα αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με το σύνολο των διαπιστώσεών του, πρόκειται για τη μοναδική μέχρι στιγμής σε βάθος δημόσια αυτοκριτική που να μη στέκεται μόνο στην υπεροχή του αντιπάλου, στα επικοινωνιακά και τακτικά λάθη, στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, στη «στρατηγική ήττα της απλής αναλογικής».
Oπως ανέφερε ο ίδιος, «η “από τα πάνω” θεώρηση των πραγμάτων και η προσπάθεια να εμφανιστεί ως πολιτική πρωτοπορία μια μικρή “ελίτ” που λίγη σχέση είχε με τον μαζικό χώρο στέρησε τη δυνατότητα σύνδεσης κόμματος και κοινωνίας. Η ανυπαρξία στον συνδικαλιστικό χώρο, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση, είναι εκκωφαντική. Δεν υπήρξαμε ποτέ κόμμα των εργατών, της νεολαίας, των επιστημόνων, των αγροτών και της διανόησης». Εχει άδικο; – εξαιρώντας ίσως το τελευταίο.
Οι απόψεις του είναι δυσάρεστες· και εντός κόμματος μοιάζουν μειοψηφικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά πρόεδρο, ηγέτη και αφήγημα, ωστόσο είναι απορίας άξιο πώς πρώτα κάποιος εκλέγει αρχηγό και μετά αποφασίζει την «επανίδρυση» και την πολιτική του κατεύθυνση.
Τελικά, τα πρόσωπα θα καθορίσουν τις πολιτικές ή το αντίστροφο; Λίγοι φαίνεται να ασχολούνται ωστόσο με την οργάνωση των κοινωνικών δυνάμεων που θα μπορούν να υλοποιήσουν τις όποιες πολιτικές προτάσεις. Και όσο δεν γίνεται αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει από μακριά κάπως με τη σπουδαία σειρά του HBO, Succession (διαδοχή), μια κλασάτη σαπουνόπερα μεταξύ καυστικής φάρσας και σεξπιρικής τραγωδίας.
Κώστας Ζαφειρόπουλος
efsyn.gr