.jpg)
Η σύνθεση της τρέχουσας Βουλής ασφαλώς είναι απότοκη των θεμάτων που κυριάρχησαν (ορθότερα: επιβλήθηκαν) στην επικαιρότητα και των κεντρικών πολιτικών επιλογών που προωθήθηκαν κατά την τελευταία τετραετία.
Αλλωστε, η πορεία των πραγμάτων ήταν... προδιαγεγραμμένη: κατέστη ξεκάθαρη ήδη με την ορκωμοσία της κυβέρνησης το 2019, όταν στην τελετή είχαν προσέλθει όχι μόνο όσοι ήταν να ορκιστούν ως μέλη της κυβέρνησης, αλλά και συγγενείς τους, μεταξύ αυτών και αρκετά μικρά παιδιά (τους).
Το μήνυμα ήταν σαφές: επαναφορά σε μια κανονικότητα με αρκετή δόση από τον αξιακό κώδικα που συνοψίζεται στο σύνθημα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Ας δούμε το τρίπτυχο αυτό αναφορικά με τη σύνθεση του νέου κυβερνητικού σχήματος όπου δεν βρέθηκε χώρος για θεσμικό όργανο σε σχέση με την ισότητα των φύλων, αλλά, παράλληλα, ιδρύθηκε νέο υπουργείο για θέματα ειδικά για την οικογένεια.
Για τη θρησκεία, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναφορά, ενθυμούμαστε το παλαιότερο και αμίμητο περί της «Κοινωνιολογίας που παράγει κομμουνιστές», οπότε, χωρίς να ομολογούνται, είναι σαφείς οι άξονες της πολιτικής περί την εκπαίδευση και τα θρησκεύματα. Τέλος, για το πρώτο συνθετικό του τρίπτυχου, το «πατρίς», ας δούμε ποιος ορίστηκε κορυφαίος μεταξύ των υπουργών Επικρατείας και θεσμικός αντικαταστάτης του πρωθυπουργού εν τη απουσία του τελευταίου.
Η επιβολή αυτής της κανονικότητας περνά μέσα από την, σε κάθε ευκαιρία, ανάδειξη και ενίσχυση συγκεκριμένων στερεοτύπων και για τα τρία μέρη του τρίπτυχου. Συνεπώς, διόλου απρόσμενη η επίμονη προσπάθεια που παρακολουθήσαμε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής περιόδου από πλευράς του κυβερνώντος κόμματος να ταυτίσει το μπλε χρώμα, το οποίο δεσπόζει στο τοπίο της χώρας μας, στον ουρανό και στις θάλασσές της, με τα χρώματα των κομματικών του συμβόλων και την έννοια της πατρίδας.
Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι για το συγκεκριμένο χρώμα θα ήταν πιο δόκιμο στη γλώσσα μας να χρησιμοποιηθεί η λέξη «γαλάζιο» και όχι η λέξη «μπλε», αλλά ας όψονται οι αμερικανόφερτοι και αμερικανοσπουδαγμένοι σύμβουλοι πολιτικής επικοινωνίας. Μικρό το κακό. Ομολογουμένως, το ζήτημα της θρησκείας δεν πήγε και τόσο καλά, σκόνταψε κάπου μεταξύ άστοχων χειρισμών στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας και της ακυρωθείσας μετάβασης στο Αγιον Ορος, εξ ου και άνοιξε κοινοβουλευτικός χώρος για τις λοιπές «χριστιανικές δυνάμεις».
Ομως στο ζήτημα της οικογένειας, εκεί οι χειρισμοί υπήρξαν άψογοι: προβλήθηκε η εικόνα του πολιτικού–οικογενειάρχη και η σχέση του με τα παιδιά του – είναι βλέπετε και το θέμα της διαδοχής, στο πλαίσιο της οικογένειας πάντα, θέμα στο οποίο υπάρχει μακρά παράδοση στη χώρα μας.
Πρόκειται για το υπέρτερο στερεοτυπικό τρίπτυχο. Προβάλλεται σαρωτικά, εργαλειοποιείται ακατάσχετα, αποτελεί αλάνθαστη και ασυναγώνιστη συνταγή επιτυχίας.
Αδάμ Αδαμόπουλος ((Ph.D)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής – Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης)