Γιώργος Καρελιάς
Αφού στις 21 Μαΐου κατάφεραν να πετύχουν το βασικό στόχο τους (ποσοστό που διασφαλίζει αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου), ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο συν αυτώ διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν ακούνε ότι η κάλπη δεν πρέπει να τους αναδείξει και παντοδύναμους ελλείψει ισχυρής αντιπολίτευσης.
«Όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις πριν το... 2009 έδιναν στο πρώτο κόμμα ποσοστά πάνω από το 40%. Τότε ήταν «νίκη του λαού» ενώ σήμερα είναι «κίνδυνος για τη δημοκρατία;»; είναι η «πονηρή» απάντηση που δίνουν ο τέως πρωθυπουργός και οι δικοί του, για να αποκρούσουν τα περί παντοδυναμίας.
Γιατί είναι «πονηρή» η απάντηση αυτή; Ας το ξεκαθαρίσουμε:
Όντως, σε όλες τις εκλογές της Μεταπολίτευσης μετά το 2009 ο νικητής συγκέντρωνε υψηλά έως θηριώδη ποσοστά: 54% η ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974, 48% το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, 47% η ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, 44% το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη το 2000, 45% η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή το 2004, 44% το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου το 2009.
Ως προ αυτό, λοιπόν, έχουν δίκιο ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Τι αποσιωπούν; Ότι σε αυτές τις αναμετρήσεις το δεύτερο κόμμα συγκέντρωνε πολύ υψηλά ποσοστά, περί το 40%. Μόνο στις πρώτες εκλογές μετά την πτώση της δικτατορίας(1974) είχαμε κατάσταση ανάλογη με τη σημερινή, δηλαδή χωρίς ισχυρό δεύτερο κόμμα(20% η τότε Ένωσις Κέντρου και 13% το πρωτοεμφανισθέν ΠΑΣΟΚ). Το μικρότερο ποσοστό της ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση ήταν το 1981(36%) και του ΠΑΣΟΚ το 1990(38,5%).
Επομένως, η παντοδυναμία μιας κυβέρνησης δεν εξαρτάται μόνο από το εκλογικό ποσοστό της και τον αριθμό των εδρών στη Βουλή. Εξαρτάται και από το τι έχει απέναντί της. Μια κατακερματισμένη και αδύναμη αντιπολίτευση δεν αποτελεί υπολογίσιμο αντίπαλο για καμιά κυβέρνηση. Αντίθετα, είναι πειρασμός για αλαζονικές και αυταρχικές συμπεριφορές, όπως έδειξε και η προηγούμενη τετραετία(παρακολουθήσεις κ.α).
Βρισκόμαστε, λοιπόν, ενώπιον του ενδεχομένου να έχουμε μια παντοδύναμη και γι’ αυτό αλαζονική και αυταρχική κυβέρνηση. Αυτό, φυσικά, αποτελεί «επιτυχία» για τον κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ, που εξουδετέρωσαν την αντιπολίτευση, αλλά αποτελεί απειλή για τη ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας. Δεν χρειαζόμαστε κυβερνήσεις που πιστεύουν ότι δεν έχουν αντίπαλο.
Φυσικά, για όλα αυτά έχουν μεγάλη ευθύνη τα κόμματα της αντιπολίτευσης, την πρώτη το μεγαλύτερο, ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος κατάφερε το ακατόρθωτο. Για πρώτη φορά εδώ και μισόν αιώνα να υποστεί εκλογική συντριβή το κόμμα της αντιπολίτευσης, ενώ το κυβερνητικό να αυξήσει, έστω λίγο, τη δύναμή του.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προδιαγεγραμμένη σχεδόν από τη αρχή της τετραετίας. Για λόγους που έχουν εξηγηθεί επαρκώς, η ΝΔ θα κέρδιζε τις εκλογές με άνεση, επειδή η κυβέρνηση Μητσοτάκη άνοιξε το δημόσιο ταμείο και μοίρασε άφθονο χρήμα. Αυτό που δεν είχε προβλεφθεί ποτέ και από κανέναν ήταν η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και η διαφορά των 20 μονάδων. Η λανθασμένη βασική στρατηγική(«κυβέρνηση συνεργασίας», όταν όλα τα άλλα κόμματα την απέρριπταν κατηγορηματικά) και «αυτογκόλ» της τελευταίας στιγμής οδήγησαν(επαναλαμβάνουμε: όχι στην ήττα, αυτή ήταν βέβαιη, αλλά) στη θηριώδη διαφορά, που ουσιαστικά αφήνει τη χώρα χωρίς ισχυρό κόμμα της αντιπολίτευσης.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα, που αδυνατεί να δει το τρίτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο συνεχίζονται οι πανηγυρισμοί για το «ισχυρό διψήφιο ποσοστό»(αυτός ήταν ο στόχος). Όμως, αν οι λέξεις δεν έχουν χάσει κάθε νόημα, το 11,5% είναι απλώς διψήφιο και καθόλου ισχυρό. Και το κάνει λιγότερο ισχυρό το γεγονός ότι σημειώθηκε σε συνθήκες κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ ξέφυγε μεν από τα μονοψήφια ποσοστά γύρω από τα οποία βολόδερνε από το 2015, αλλά το 11,5% δεν αποτελεί εχέγγυο ότι θα το καταστήσει και «ισχυρή αντιπολίτευση». Ο Νίκος Ανδρουλάκης και οι περί αυτόν μπορούν να είναι ικανοποιημένοι για τη διαφαινόμενη αυτοδυναμία της ΝΔ(ήταν η επιθυμία τους, για να ξεμπερδεύουν με το ενδεχόμενο συνεργασίας). Και τώρα έχουν βάλει στόχο να πάρουν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στη σειρά κατάταξης των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Ευγενείς στόχοι στο πεδίο του ανταγωνισμού μέσα στην αντιπολίτευση, αλλά δεν αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα. Η οποία, αν επαναληφθεί σε λίγες μέρες το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, θα φέρει τη ΝΔ πανίσχυρη ξανά στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να τσακώνεται για το διαμοιρασμό των ιματίων της.
Η εξέλιξη μοιάζει αναπότρεπτη και μοιραία. Μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, με πιο ενισχυμένα τα αλαζονικά και αυταρχικά χαρακτηριστικά της, είναι προ των πυλών. Έτσι, η ρήση της Αμερικανίδας συγγραφέως Άιν Ραντ «το ερώτημα δεν είναι ποιος θα μου το επιτρέψει, αλλά ποιος θα με σταματήσει», δεν φαίνεται να έχει νόημα. Της το επέτρεψε (και) η «στραβωμάρα» των άλλων και τώρα δεν μπορούν να τη σταματήσουν…
news247.gr