Σίγουρα θέλαμε και πιστεύαμε σε ένα πιότερα ποιοτικό ντέρμπι, το οποίο μπορούσε να κρίνει ολόκληρο πρωτάθλημα. Όχι ότι αδικούμε τους ποδοσφαιριστές που κουβαλούσαν το άγχος μιας ολόκληρης σεζόν και τούτο ήταν φανερό στις... προσπάθειές τους, ιδίως στον τομέα της δημιουργίας.
Για κάποιον εκτός Ελλάδος το ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ είναι στεγνά «πολύ κακό για το τίποτα». Τρεις μεγάλες φάσεις ανάμεσα στις δύο κορυφαίες ομάδες του φετινού πρωταθλήματος, προφανώς δεν αποτελούν κολακεία.
Όσοι όμως παρακολουθούμε τα εγχώρια δρώμενα δεν ξαφνιαστήκαμε. Το διακύβευμα ήταν τόσο σοβαρό που όσο κυλούσε η ώρα και δεν υπήρχε γκολ, προφανώς κάθε ομάδα θα είχε περισσότερο το μυαλό της πως να μη χάσει. Ειδικά ο Παναθηναϊκός που είχε φανερό συμφέρον από την ισοπαλία αφού του εξασφάλιζε το προβάδισμα στην ισοβαθμία έως το τέλος. Σωστότερα τη δυνατότητα να κρατάει την τύχη στα χέρια του αν κάνει το «3 στα 3» με ΠΑΟΚ, Αρη εντός και Ολυμπιακό εκτός. Κάτι φυσικά το οποίο μόνο… απλό δεν είναι.
Όμως τέτοιες στιγμές ο ρεαλισμός κυριαρχεί. Η ΑΕΚ μπήκε στο ντέρμπι, παρά τα σοβαρά προβλήματα που της προέκυψαν, για να βγάλει την ποιότητά της και να κυριαρχήσει. Στο α΄ημίχρονο ήταν ξεκάθαρη καλύτερη του Παναθηναϊκού. Τον πίεσε ψηλά, του απαγόρευσε να δημιουργήσει, ήταν η ομάδα που κέρδισε κατά κράτος τις εντυπώσεις στο χορτάρι.
Όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος της ομάδας του Ματίας Αλμέιδα. Δύο φορές, μία με κεφαλιά και μία με σουτ, ο Στίβεν Τσούμπερ (παίζοντας παρτενέρ του «θηρίου» Λιβάι) έφτασε στην… ανάσα να γίνει ο ήρωας του ντέρμπι και του πρωταθλήματος. Το δεξί κάθετο δοκάρι του Μπρινιόλι στάθηκε φύλακας άγγελος του Παναθηναϊκού. Ισάριθμες φορές γύρισε την πλάτη στην ΑΕΚ. Και από τη στιγμή που δεν σκόραρε εκεί ήταν πολύ δύσκολο να το καταφέρει όταν ο Παναθηναϊκός ξαναβρήκε την αμυντική του ισορροπία.
Ο Αλμέιδα απέδειξε ότι δεν μιλάει… διπλωματικά όταν λέει ότι «οι 11 που θα μείνουν θα παλέψουν μέχρι το τέλος». Όταν χτύπησε ο Ρότα, ο κόουτς της Ένωσης έβαλε στο ματς δεξί μπακ τον Πινέδα που δεν είχε ξεκινήσει γιατί είχε πρόβλημα. Και ο Μεξικανός έκανε τεράστια ματσάρα.
Η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου ήταν μια ομάδα απαιτητική, δυναμική στο πρεσάρισμα, με ξεκάθαρο προσανατολισμό να πάρει το ματς. Η ΑΕΚ του β’ ημιχρόνου ήταν μια ομάδα πολύ πιο προσεκτική, η οποία έκανε δυο-τρία σουτ αλλά δίχως κανένα ιδιαίτερο ρίσκο.
Δεν ήταν μόνο θέμα δυνάμεων, αλλά και πραγματικότητας. Η Ενωση δεν ήθελε, όσο το ματς πήγαινε προς το φινάλε, να αφήσει χώρους ρισκάροντας καθώς γνώριζε πως αν ο Παναθηναϊκός σκόραρε στην κόντρα το πρωτάθλημα θα τελείωνε. Προτίμησε να πάει κι αυτή με υπομονή. Πλέον ξέρει ότι δεν κρατάει την τύχη στα χέρια της, όμως υπάρχουν μπροστά τρία παιχνίδια που είναι ανοιχτά για τα πάντα.
Ο Παναθηναϊκός, από την πλευρά του, απέδειξε ότι είναι ένα «σίδερο» που δεν λυγίζει ακόμη και σε άσχημα βράδια του. Θαρρώ πως το μόνο, αλλά και βασικό, θετικό που κρατάει από τη βραδιά είναι το φινάλε. Και τούτο γιατί αυτό το 0-0 σφράγισε τη δυνατότητα να έχει την κατάσταση στα χέρια του. Κερδίζει τρία ματς, παίρνει τον τίτλο. Γκελάρει; Πιθανότατα τον χάνει.
Για το διακύβευμα του ντέρμπι η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν ήταν όπως την ήθελε ο κόουτς και ο κόσμος της. Υπερβολικό άγχος; Πολύ δυνατός αντίπαλος; Συνειδητή επιλογή για μη ρίσκο; Όπως κι αν το διαβάσει κανείς η ουσία δεν αλλάζει.
Σε ολόκληρο το ματς που μπορούσε να κρίνει τον τίτλο μέσα στην έδρα του, ο Παναθηναϊκός έκανε μόλις ΜΙΑ φάση: Την κεφαλιά του Σπόραρ πάνω στον Αθανασιάδη. Ο Σλοβένος έστειλε τη μπάλα στο μοναδικό σημείο που δεν μπορούσε να μπει γκολ!
Οι πράσινοι είχαν τεράστιο πρόβλημα στη δημιουργία, προφανώς λόγω της πίεσης του αντιπάλου. Και τούτο δε λύθηκε ποτέ. Από ένα σημείο και μετά ο Παναθηναϊκός συμβιβάστηκε και με ρεαλισμό προσπάθησε να κερδίσει τις στιγμές.
Ο Χουάνκαρ έκανε εξαιρετική εμφάνιση, ο Σένκεφελντ έβγαλε ξανά αξιοπιστία, ο Μπρινιόλι ήταν βράχος. Από τις αλλαγές νομίζω ότι ο Κλέινχεϊσλερ βοήθησε πάρα πολύ.
Ο Παναθηναϊκός δεν ρίσκαρε για να νικήσει και πλέον η επιλογή του θα φανεί στα 3 ματς που απομένουν. Η ΑΕΚ προσπάθησε πολύ αλλά από ένα σημείο και μετά δεν ρίσκαρε επίσης. Φαντάζεστε στο τέλος να κρίνει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα… ο Ολυμπιακός; (!)
ΥΓ: Ήταν κίτρινη κάρτα (έως εκεί) του Μπερνάρ που δεν δόθηκε στον τραυματισμό του Ρότα. Σωστά δεν δόθηκε 2η κίτρινη κάρτα στον Μουκουντί στο φάουλ που έγινε στον Σπόραρ. Αν ο Πορτογάλος έδινε 2η κίτρινη κάρτα (στο 81’) στον Μουκουντί στο φάουλ που έκανε στον Ιωαννίδη δεν θα ήταν λάθος, δίχως πάντως να είναι εξόφθαλμη η παράβαση.
Θα μπορούσε να δοθεί 2η κίτρινη-κόκκινη στον Βίντα (84’) που χτύπησε με το κεφάλι τον Τσοκάι (ο οποίος πρόλαβε και βρήκε πρώτος τη μπάλα) στη διεκδίκηση, όμως ο διαιτητής ήταν αδύνατο να δει «ποιος πρόλαβε ποιον» και o var δεν μπορεί να παρέμβει παρά μόνο για απευθείας κόκκινη.
Αυτά είδα, αυτά γράφω...
Βασίλης Βέργης
sdna.gr