Το 2012 το αίτημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς κατέστη ηγεμονικό ως η διέξοδος από την άβυσσο της δημοσιονομικής προσαρμογής των Μνημονίων. Στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου η Μεταπολίτευση τελείωσε. Οι ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα σχεδόν σαράντα ετών ανατράπηκαν ριζικά, κάτι που ολοκληρώθηκε με την ιστορική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015.
Στο προσκλητήριο του Αλέξη Τσίπρα για συμπόρευση των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων προκειμένου να συγκροτηθεί μια... κυβέρνηση που θα έβαζε φρένο στην καταστροφή το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε αρνητικά, επιθετικά και με χλευασμό. Η κυβέρνηση εντός του αστικού συστήματος είναι αυταπάτη, υποβιβάζει την ταξική συνείδηση και οδηγεί σε ρεφορμιστικές αντιλήψεις διαχείρισης του καπιταλισμού.
Σε περίπτωση που το ΚΚΕ συμμετείχε σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα ήταν σαν να «απεμπολεί τον ταξικό πολιτικό αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και υποτάσσει την ίδια την εργατική τάξη στους καπιταλιστές, και το κίνημά της σε μέσο διαιώνισης του καπιταλισμού», όπως έγραφε ο Ριζοσπάστης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε για λίγο τις εκλογές από τη Ν.Δ., που συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. Το ΚΚΕ κατέγραψε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία του. Όσα ακολούθησαν είναι Ιστορία.
Οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειοψηφίας επιδεινώθηκαν ραγδαία, καθώς η περίοδος 2012-2015 καταγράφεται ως μια από τις πιο μαύρες στη σύγχρονη Ιστορία. Υποθετικά μιλώντας, μια σειρά από σκληρά μέτρα φτωχοποίησης, ιδιωτικοποιήσεων, απολύσεων θα μπορούσε να είχε αποκρουστεί αν έπαιρνε τα ηνία της χώρας μια αριστερή, προοδευτική πλειοψηφία, αφού όσα εφαρμόστηκαν από τον Α. Σαμαρά ναρκοθέτησαν εν πολλοίς και την επόμενη κυβέρνηση. Η καμένη γη μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Σήμερα το ΚΚΕ συνεχίζει εμμένοντας στο ανιστόρητο λάθος των ίσων αποστάσεων, που τελικά δεν είναι και τόσο ίσες. «Μούφα» χαρακτήρισε την προοδευτική κυβέρνηση ο Δ. Κουτσούμπας, ενώ επέλεξε να ξαναγράψει την Ιστορία, χαρακτηρίζοντας την κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα τη χειρότερη κυβέρνηση.
Φυσικά και γνωρίζει καλά ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ ότι δεν έχει καμία βάση αυτός ο ισχυρισμός του, εξυπηρετεί ωστόσο το δικό του μικροκομματικό αφήγημα. Είναι σαφές ότι ο Περισσός θέτει ως προτεραιότητα την αναπαραγωγή της εκλογικής του δύναμης, τόσο όσο να μην χρειαστεί να αναλάβει την ευθύνη έναντι εκείνων που δηλώνει πως εκπροσωπεί.
Και αν σε αυτή τη συγκυρία δεν αναγνωρίζει ως ιστορική ευθύνη την απαλλαγή του λαού από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, τότε τι είναι; Ενδεχομένως η αναμονή για την ωρίμανση των υποκειμενικών συνθηκών, με έξυπνες ατάκες που γίνονται viral και βαθιά συντηρητικές θεωρήσεις για τον γάμο των ομόφυλων ατόμων, στο μεταξύ.
Από την άλλη, το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη επιλέγει, αντί να συζητήσει επί των προοδευτικών προγραμματικών συγκλίσεων ή διαφωνιών, να ανοίξει το γήπεδο για τη Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη. Η υπόθεση του σχεδίου «Δήμητρα» είναι χαρακτηριστική.
Μια θέση διατυπωμένη εδώ και καιρό (από το 2020) ανασύρεται, φυσικά, σκοπίμως από τη Ν.Δ. προκειμένου να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα και να μετατοπίσει τη συζήτηση από την ακρίβεια, τις παρακολουθήσεις, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους σε ένα ανύπαρκτο ζήτημα όπως το κλείσιμο των τραπεζών και των παράλληλων συστημάτων πληρωμών.
Το ΜέΡΑ25 -άραγε από πολιτική άγνοια ή τυχοδιωκτισμό;- όχι απλώς δεν διαμαρτύρεται για τη λαθροχειρία της Ν.Δ., αλλά το αναδεικνύει ως νούμερο ένα ζήτημα στην ατζέντα, κερδίζοντας έτσι μια εβδομάδα στον αφρό της δημόσιας συζήτησης και έμμεσα ή πιο άμεσα ένα «ευχαριστώ» από το σύστημα Μητσοτάκη.
Εξάλλου, η αντιπαράθεση σχετικά με θέματα που δεν υπήρχαν ούτε καν το 2019 είναι το καλύτερο δώρο για τη Ν.Δ. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πεισματάρα και στο τέλος της ημέρας μπροστά στο αποτέλεσμα της απλής αναλογικής καθένας θα αναμετρηθεί με το μπόι της ευθύνης του.
Όλοι όσοι λογίζονται ως αριστεροί, δημοκράτες, ριζοσπάστες, προοδευτικοί θα κριθούν στο γήπεδο της Ιστορίας. Αν θα θέσουν, δηλαδή, ως προτεραιότητα το μικροκομματικό συμφέρον ή το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Σπύρος Ραπανάκης
ΑΥΓΗ