Τα πυροτεχνήματα τα λατρεύω. Με ενθουσιάζουν λες κι είμαι ακόμα οκτώ, μπορώ να τα χαζεύω και αφού πιαστεί ο σβέρκος μου. Μόνο...
ευγνωμοσύνη στους επινοητικούς αρχαίους Κινέζους για αυτήν την μαγική έκρηξη που φωτίζει φευγαλέα τον νυχτερινό ουρανό ποντάροντας στο χρώμα, στην λάμψη, στο σχήμα, στην έκπληξη, ακόμα και στον κρότο…
Η περσινή Πρωτοχρονιά μάς είχε ανταμείψει τρελά όλους εμάς τους ηδονοβλεψίες των ουρανών. Με την έξω διασκέδαση κομμένη, και την μέσα να περιορίζεται σε εννιά νοματαίους με Μετακίνηση 6, μαζευτήκαμε στο σπίτι του Αντώνη. Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει τι προνομιακή θέση έχει η πολυκατοικία του: από την ταράτσα με απρόσκοπτη θέα 360° βλέπαμε από παντού πυροτεχνήματα! Από το Γαλάτσι και την Πετρούπολη, έως τον Πειραιά, το Νιάρχος και την Ακρόπολη γινόταν χαμός.
Το κερασάκι, όμως, στην περσινή πρωτοχρονιάτικη τούρτα ήταν εκείνη η απόφαση του Δήμου Αθηναίων να γίνει κλιμακωτή ομοβροντία πυροτεχνημάτων από ταράτσες κτιρίων και στα επτά δημοτικά διαμερίσματα στο κέντρο της πρωτεύουσας. Μιλάμε για πάρα πολλά πυροτεχνήματα. Ήταν μαγικά! Και ήταν, τρόπον τινά, ένα αντιστάθμισμα, ένα χρύσωμα του χαπιού για όλα εκείνα που στερούμασταν λόγω των κορονομέτρων. Είχα ξετρελαθεί.
Φέτος, τα πράγματα είχαν αλλιώς. Χωρίς κωδικούς μετακίνησης ή περιορισμό στον αριθμό των ρεβεγιονιστών, με μια κάποια νυχτοδιασκέδαση ανοιχτή αλλά χωρίς μουσική και μερακλωμένες ορθοστασίες, το όλον φάνταζε βελτιωμένο. Εμείς, πάλι σε σπίτι μαζευτήκαμε πάντως. Η ταράτσα του Δημήτρη, ωστόσο, εκεί δίπλα στην Μουστοξύδη, αποδείχτηκε κατώτερη των περιστάσεων. Σε σχήμα κοντοπόδαρου Π, με τον όγκο του δώματος-κλιμακοστασίου μπάστακα μες στη μέση, συν διάφορα παραδιπλανά ή μακρινά κτίρια να ανακόπτουν την θέα, δεν βλέπαμε ούτε το ένα τρίτο από τα συνοικιακά πυροτεχνήματα που απολαύσαμε πέρυσι απ’ του Αντώνη.
Αποφασίζουμε, το λοιπόν, να επικεντρωθούμε τουλάχιστον στην μεριά της ταράτσας που έβλεπε Λυκαβηττό. Και λόγω θέσης και απόστασης, τον έβλεπε περίκαλα. Λέμε, δεν μπορεί, άπαξ και τελειώσει το τραγούδι ο Σάκης –τους βλέπαμε τους προβολείς γύρω απ' την σκηνή και ψιλοακούγαμε κάτι σαν μουσική–, θα γεμίσουν οι ουρανοί πυροτεχνήματα. Εφάμιλλα της αναντίρρητης λάμψης του σταρ-MC, ένα πράμα. Να δικαιωθεί και η σπουδαία ιδέα του δημάρχου, βρε αδελφέ!
Φτάνουν μεσάνυχτα. Κι αντί για πυροτεχνήματα κανονικά –εκείνα που αγκαλιάζουν τον ουρανό μαξιμαλιστικά και στέλνουν το βλέμμα πάνω ψηλά– εμφανίζεται σε μια ακρούλα κοντά στην σκηνή του Λυκαβηττού ένας τσουρούτικος πίδακας από βεγγαλικά, λίγο καλύτερα από φωτοβολίδες των γηπέδων. Καθόλου ύψος, θαμπά χρώματα, κανένα ομπρελοειδές ανάπτυγμα… Μόνο ένα σχεδόν επιδαπέδιο νταβαντούρι, που μέσα σ’ όλα άφηνε και κάμποσο καπνό. Υπομονή, λέμε, όπου να ‘ναι έρχονται και τα γκράντε. Μην σας κουράζω, ποτέ δεν ήρθαν.
Αυτό ήταν όλο κι όλο το πρωτοχρονιάτικο κλου του πολυσυζητημένου #christmasinathens του Κώστα Μπαγκογιάννη… Μια στρακαστρούκα που ανεφλέγη κι έσβησε πριν καν την πάρεις χαμπάρι. Κι όπως σωστά πιθανολόγησε ο Δημήτρης, τα φετινά πυροτεχνήματα στον Λυκαβηττό ήταν έτσι γειωμένα και κοντοπίθαρα για να συμβαδίζουν με το τηλεοπτικό πλάνο –δεν είχε δα στήσει και πενήντα κάμερες η ΕΡΤ για να τις στρέψει και στον ουρανό.
Απογοητεύτηκα ολότελα. Ευτυχώς, περάσαμε σούπερ μονάχοι μας.
Πρωτοχρονιάτικα, κάθισα να δω ονλάιν το ολιγόλεπτο σόου των 211.000€ στον Λυκαβηττό. Εκείνο που, στα μάτια μου, μού είχε ξεκάθαρα στερήσει τα μόνα πυροτεχνήματα που θα μπορούσα να είχα χαρεί από την ταράτσα του Δημήτρη. Εκεί να δεις απογοήτευση... Ο Σάκης, πάντα λαμπερός, επικοινωνιακός, και άκοπα συμπαθής είπε τέσσερα (4) χριστουγεννιάτικα τραγούδια σε ύφος big band. Από δαύτα, μόνο το τελευταίο ήταν ελληνόφωνο (το δικό του «Χρόνια πολλά»).
Κι άντε, πες, ας πάει και το παλιάμπελο του διεθνοποιημένου «Jingle Bells» που άνοιξε την πριβέ μικροσυναυλία του δημάρχου. Εδώ το έχει πει η Έφη Θώδη, γιατί όχι ο Σάκης που έχει και καλύτερη προφορά; Αλλά, «Santa Claus is Coming to Town» και «I’m Dreaming of a White Christmas»; Τι έγινε, ρε παιδιά; Απόβαση του 6ου Στόλου; Νέα Υόρκη καταλήξαμε τελικά, αντί για Δανία του νότου; Και στο απόγειο του σόου, εκείνη η άκρως αμήχανη ανταλλαγή κοινοτοπιών μεταξύ του σταρ και του δημάρχου, παρουσία μιας δράκας παιδιών για το εορταστικό ξεκάρφωμα…
Μια φραγκολεβαντίνικη δηθενιά χωρίς ψυχή ή χαρά. Ένα γουαναμπίδικο τηλεοπτικό προϊόν με νεοϋορκέζικες ψευδαισθήσεις αλλά χωρίς αληθινή ταυτότητα. Αυτό, λοιπόν, ήταν το πολυτραγουδισμένο σόου που εξοβέλισε τα πυροτεχνήματά μου. Εκείνα που πέρυσι είχαν τιγκάρει τον αθηναϊκό πρωτοχρονιάτικο ουρανό κοστίζοντας στον δήμο σχεδόν το ένα τρίτο της φετινής δαπάνης (74.400€ είχαν ξοδευτεί για το σόου των πυροτεχνημάτων του 2020). Δεν ξέρω πώς διανεμήθηκαν τα φετινά 211 χιλιάρικα, αλλά όπου κι αν πήγαν το αποτέλεσμα δεν άξιζε τα λεφτά του.
Και, επιτέλους, κάποιος κοντινός του άνθρωπος ας ψιθυρίσει στον Κώστα Μπακογιάννη ότι επί του παρόντος είναι δήμαρχος Αθηναίων. Ούτε Lower Manhattan, ούτε 16e arrondisement (για να θυμηθούμε και το επαπειλούμενο βουλεβάρτο της Πανεπιστημίου). Ας κάτσει να ξαναδεί με καθαρή ματιά την μητρόπολη που διοικεί. Χωρίς μεγαλομανείς ιδεούλες και μπλαζέ δηλώσεις.
Τατιάνα Καποδίστρια
news247.gr