Οι Ροδίτες υποδέχονται ένα κρουαζιερόπλοιο με παραδοσιακές φορεσιές και χορούς.
Αλλά οι τουρίστες που καταφθάνουν τίποτα το παραδοσιακό θα συναντήσουν, μόνο μια υπερσύγχρονη βιομηχανία από ξενοδοχεία, κλαμπ και εστιατόρια.
Ακόμα και... οι φυσικές ομορφιές, η πολιτιστική κληρονομιά του νησιού έχουν μετατραπεί σε εμπορεύματα προς κατανάλωση.
Η πανηγυρική υποδοχή με τη φολκλόρ σημειολογία παραπέμπει στην περιβόητη ελληνική φιλοξενία. Πίσω της όμως κρύβεται το εμπορικό κύκλωμα, οι τουρίστες δεν είναι φιλοξενούμενοι, είναι πελάτες και το ξέρουν.
Όπως και οι Ροδίτες, δεν είναι οι παραδοσιακοί κάτοικοι ενός εξωτικού μέρους, αλλά πωλητές εμπειριών.
Οι εμπειρίες ωστόσο, που προσφέρει η τουριστική βιομηχανία έχουν γίνει σχεδόν ταυτόσημες, είτε είσαι στην Ελλάδα, στο Μπαλί ή στην Ισλανδία.
Η μαζική παραγωγή, αυξάνει εκθετικά τις δυνατότητες κατανάλωσης, αλλά αποστραγγίζει τα εμπορεύματα από κάθε ποιότητα πλην της... ποσότητας.
Τότε επιστρατεύεται το μάρκετινγκ για να εμφυσήσει στα εμπορεύματα κάτι από τη χαμένη αύρα τους.
Να πείσει τους καταναλωτές ότι οι εμπειρίες που θα καταναλώσουν είναι ξεχωριστές, σαν τους «φολκλόρ» Ροδίτες που χορεύουν δίπλα στο κρουαζιερόπλοιο.
Οι τουρίστες φυσικά δεν πείθονται, γνωρίζουν ότι όλα είναι μια παράσταση. Όπως και οι Ροδίτες ξέρουν ότι κανέναν θα εξαπατήσουν με τη θλιβερή παράστασή τους.
Προσποιούνται όμως και οι μεν και οι δε. Γιατί κανείς δεν ζει μόνο με εμπορεύματα. Θέλει και το παραμύθι του.
Dimitris Tsirkas (FB)