Υπάρχουν χωρισμοί και χωρισμοί.
'Οπως, φυσικά, υπάρχουν και κάθε λογής σχέσεις.
Θέλετε να είναι κλισέ ότι η ποιότητα των σχέσεων κρίνεται στο χωρισμό;
Ας είναι.
Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τους...
«σωστούς» χωρισμούς, διότι ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, εξ εμπειρίας σας το λέω, υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν όσα έζησαν με κάποιον άλλον άνθρωπο, ακόμη κι όταν η σχέση κάνει τον κύκλο της.Και υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τα τιμούν και τα ισοπεδώνουν και καταφέρνουν να γίνονται μια μαύρη τρύπα στην προσωπική μας ιστορία.
Το δευτερόλεπτο που είχα δει αυτήν τη φωτογραφία, το Μάιο του 2019, άρχισε αυτόματα να γράφεται στο μυαλό μου το κομμάτι, θα το βρείτε από κάτω το κομμάτι, είναι από τα κομέρσιαλ κείμενά μου που αγαπώ πολύ.
Η Σάρα Καρμπονέρο κοιτάει τον Ίκερ Κασίγιας, την ώρα που εκείνος βγαίνει από το νοσοκομείο μετά από έμφραγμα που υπέστη σε προπόνηση με την τότε ομάδα του.
Ο Κασίγιας είναι (ήταν) ποδοσφαιριστής.
Τερματοφύλακας.
Σπουδαίος.
Η Καρμπονέρο είναι δημοσιογράφος.
Ερωτεύθηκαν στα γήπεδα και η σχέση τους έγινε γνωστή όταν εκείνος τη βούτηξε και της έχωσε ένα γλωσσόφιλο μπροστά στις κάμερες σε ζωντανή και παγκόσμια σύνδεση, μετά το Μουντιάλ του '10 στη Νότια Αφρική, το οποίο πήρε η ομάδα του Κασίγιας, η Εθνική Ισπανίας.
Όμορφοι, λαμπεροί, επιτυχημένοι, πάμπλουτοι, γιου φάκιν νέιμ ιτ, παντρεύτηκαν, έκαναν και δύο παιδάκια, «τα πάντα όλα τέλεια».
Τους κοιτούσες κι έλεγες «αποκλείεται».
Ε, ναι, αποκλείεται όντως.
Ο Κασίγιας είχε τρελά θέματα με την ομάδα του, με τους γονείς του, με τα περιουσιακά του, σηκώθηκε κι έφυγε από την Ισπανία, έπαθε κατάθλιψη, από πίσω αυτή, τον ακολούθησε, δεν υπολόγισε ούτε καριέρα ούτε τίποτα.
Κι ενώ θα μπορούσαν να κάνουν τους κάθε Μπέκαμ και Πατούληδες να κρύβονται, οι ίδιοι επέλεξαν να ζησουν μακριά από το αναμενόμενο:
Δεν επεδίωξαν ποτέ την κραυγαλέα δημοσιοποίηση -και κεφαλαιοποίηση- της επιφανειακής τους ευτυχίας και επιτυχίας.
Μετά γαμήθηκε το σύμπαν.
Η Καρμπονέρο έπαθε καρκίνο, στα 35, δίπλα της αυτός.
Μετά έπαθε αυτός έμφραγμα στα 38, δίπλα του αυτή.
Πήγαν, ήρθαν, πάλεψαν, το πάλεψαν, δεν τα κατάφεραν μέχρι τέλους, δεν πειράζει, σημασία έχει ότι έκαναν όλες τις προσπάθειές τους, δεν άφησαν ο ένας τον άλλον στα δύσκολα για να πάνε στα πιο εύκολα, αυτό να μας μείνει παρακαλώ.
«Ο Ίκερ κι εγώ, είμαστε πολύ περήφανοι που καταφέραμε να μοιραστούμε μια αγάπη που μάς γέμισε με ευτυχία όλον τον καιρό που περάσαμε μαζί», έγραψαν -μεταξύ άλλων- στην ανακοίνωση του χωρισμού τους, πριν από λίγες μέρες.
«Σήμερα η αγάπη μας σαν ζευγάρι παίρνει ένα διαφορετικό μονοπάτι, αλλά η εκτίμηση, η τρυφερότητα και η φιλία θα μείνει μαζί μας για πάντα».
Είναι περίπου σαν αυτό που έγραψα προχθές για τους ανθρώπους που φεύγουν χωρίς εκκρεμότητες:
Υπάρχουν σχέσεις που τελειώνουν και σου αφήνουν ένα αίσθημα πληρότητας και υπάρχουν σχέσεις που τελειώνουν και σε αφήνουν με το αίσθημα ότι δεν υπήρξαν ποτέ.
Όλοι μας είχαμε και τα δύο στο παρελθόν μας.
Υπάρχουν σχέσεις που είχαν πάντα ανάγκη να διαφημίζονται και σχέσεις που επέλεξαν την ησυχία και την ιδιωτικότητα.
Όλα τα παραπάνω γυρίζουν σε ένα πράγμα και μόνο:
Στο βάθος.
Των ανθρώπων και των συναισθημάτων τους.
Ή, άμα το δεις ανάποδα, στη ρηχότητά τους.
Maria Dedoussi (FB)