πρόσκληση στην Αθήνα του στρατηγού Χαφτάρ (σωστή κίνηση) φαντάζει ακόμα πιο προβληματική η επιλογή του πρωθυπουργού για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
Η προτεινόμενη δεν έχει καμία δημόσια παρουσία, εκτός του επαγγελματικού της χώρου. Δεν έχει καταθέσει ποτέ τις απόψεις της για όσα ταλανίζουν την χώρα, παρά μόνο μέσω αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, αποφάσεις έντονα αμφιλεγόμενες για να είμαστε επιεικείς. Η επιλογή της, λοιπόν, προκαλεί τουλάχιστον σκεπτικισμό. Με τι ουσιαστικό πολιτικό υπόβαθρο, με ποιο ειδικό πολιτικό βάρος και υπόσταση θα αντιμετωπίσει η μέλλουσα Πρόεδρος τους ομολόγους της;
Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά το ελλαδικό πολιτικό σύστημα παίζει όχι μόνο με τα κομματικά του συμφέροντα, αλλά και με τα εθνικά θέματα, με το μέλλον του Ελληνισμού. Στην πιο δύσκολη φάση από την Μεταπολίτευση, με την Τουρκία στην ουσία να καταλαμβάνει ελληνική θαλάσσια περιοχή, σε μια εποχή που όλα είναι ρευστά και επικίνδυνα, ο πρωθυπουργός διάλεξε να παίξει μικροπολιτικό παιχνίδι.
Ο κ. Μητσοτάκης όφειλε να επιλέξει ένα πρόσωπο που θα είχε πολιτική, κοινωνική δράση και παρουσία, που κάτι θα συμβόλιζε, που θα μπορούσε να σταθεί επί ίσοις όροις με ηγέτες δύσκολους και μακρυά από τα δυτικά πρότυπα. Εν ολίγοις, που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει επαρκώς την Ελλάδα στην διεθνή κοινότητα. Από αυτή την άποψη, η υποψηφιότητα της κυρία Σακελλαροπούλου είναι προβληματική. Για να είμαι ειλικρινής, μοιάζει με εμπαιγμό του ελληνικού λαού. Δεν θα σχολιάσω τα σχετικά με πολλές, καθοριστικής σημασίας αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας υπό την προεδρία της.
Το καίριο είναι ότι μέλλουσα Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν συμβολίζει κάτι, δεν έχει δημόσιο αποτύπωμα, δεν έχει κάποιο δημιουργικό έργο. Έχει άριστα ίσως τεχνικά-νομικά προσόντα. Αλλά η Προεδρία δεν είναι δικαστήριο. Είναι η διεθνής φωνή της χώρας. Φυσικά είναι άχαρο να γράφει κανείς αρνητικά για έναν υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, και μάλιστα μια γυναίκα για πρώτη φορά. Με ευαισθησίες για τα δικαιώματα, για την οικολογία κλπ. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Η ευθύνη του πρωθυπουργού
Το ζητούμενο είναι ένα πρόσωπο με διεθνές ή εσωτερικό κύρος που θα μπορούσε να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας απέναντι στην Τουρκία, στην Γερμανία, στην ΕΕ. Σε εχθρικό περιβάλλον δηλαδή, εκτός αν ούτε και τώρα κατανοούμε την διαχρονικώς εχθρική στάση της Γερμανίας, την ανυπαρξία της ΕΕ και τα συμφέροντα που έχουν με την Τουρκία.
Κατά τα δεδομένα, η κυρία Σακελλαροπούλου δεν φαίνεται να μπορεί να ανταποκριθεί σε τόσο απαιτητικό έργο. Πιστεύω θα ήταν πολύ γενναίο και σοφό εκ μέρους της να είχε αποποιηθεί την πρόταση και να μην εμπλέξει την χώρα και τον εαυτό της σε μια περιπέτεια, σε τόσο κρίσιμη στιγμή.
Αλλά οπωσδήποτε η κύρια ευθύνη είναι του πρωθυπουργού και της μικροπολιτικής νοοτροπίας. Είναι η εθελοτύφλωση όλου του πολιτικού συστήματος που δείχνει πάλι έλλειψη σοβαρότητας και ανευθυνότητα. Αποδεικνύεται με την πρόταση Βαρουφάκη. Και με την αγνόηση, για δεύτερη φορά, του Βασίλη Μαρκεζίνη, ενός προσώπου με διεθνές κύρος και δράση και με δεδηλωμένη την θέληση να συνδράμει. Σήμερα που η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ το 2015 καθώς υπάρχει ακόμα το χρέος και φυσικά η επεκτατικότητα της Τουρκίας.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως όσα γίνονται με τη Λιβύη, οφείλονται στο ότι η ελληνική πολιτική τάξη δεν ανακηρύσσει την ΑΟΖ, ούτε καν τώρα, και δεν καταθέτει χάρτες και συντεταγμένες στον ΟΗΕ, ώστε να γίνει επιτέλους σεβαστή. Αυτή η πολιτική τάξη επέλεξε την κυρία Σακελλαροπούλου προϊδεάζοντας μας, μάλλον, για όσα μας επιφυλάσσει στο μέλλον.
Σύμφωνα με τις δηλώσεις Δένδια-Μητσοτάκη, προκύπτει ότι η νέα στρατηγική της εξωτερικής πολιτικής μας είναι "In Merkel we trust our hopes". Και κατά την κυρία Μέρκελ η συμφωνία Λιβύης-Ερντογάν δεν επηρεάζει την ειρήνη, άρα η Ελλάδα θα διαταράξει την ειρήνη αν αντιδράσει στις επισήμως προαναγγελθείσες τούρκικες ενέργειες στην ΑΟΖ μας. Το αποδέχθηκε αυτό ο πρωθυπουργός; Τα περί βέτο αναλύθηκαν πολύ εύστοχα στο άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στο SLpress.gr...
Αλέξανδρος Ασωνίτης
Πηγή: slpress.gr