Τα δικά μου καλοκαίρια, μυρίζουν σπιτικό παγωτό καϊμάκι κι αγκαλιά σφιχτή απ΄ την γιαγιά.
Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Τα καλοκαίρια μου;
Αχ, τα καλοκαίρια μου είναι εικόνες ανεξίτηλες φωλιασμένες στην παιδική καρδιά μου.
Είναι χρώματα έντονα και ολοζώντανα...
, είναι αισθήσεις, είναι επαφές, είναι ουρανοί γεμάτοι με αστέρια αμέτρητα και ημέρες που ακόμη ζεσταίνουν την ψυχή μου.
Τα δικά μου καλοκαίρια είναι αρώματα!
Τα καλοκαίρια μου μυρίζουν γνήσια ανθρωπιά, νοσταλγία, αθωότητα και μπέσα απέραντη, από ηλιοκαμένους δαμαστές της γης.
Τα δικά μου καλοκαίρια μυρίζουν φέτα από καρπούζι γινόμενο, που κυλάει απρόσεχτα στο παιδικό μου στήθος και πεπόνι δροσερό που το έχω κλέψει κρυφά ένα απομεσήμερο απ΄ το ψυγείο.
Έχουν φυλακίσει μες τα ρουθούνια μου την μυρωδιά της καραμέλας από λιωμένη ζάχαρη στο μπρίκι και το άρωμα που βγάζουνε στην γλάστρα τα ολάνθιστα γαρίφαλα.
Τα καλοκαίρια μου μυρίζουν καπνοχώραφο και χώμα διψασμένο, τσιγάρο Καρέλια Αγρινίου και καφέ ελληνικό, πρωί πρωί πριν φύγει ο πατέρας για δουλειά.
Μυρίζουν σπιτικό παγωτό καϊμάκι κι αγκαλιά σφιχτή απ΄ την γιαγιά.
Μυρίζουν φρεσκοκομμένη τομάτα από τον κήπο και πιπεριές που κολυμπάνε στο ελαιόλαδο απ΄ το τηγάνι.
Σαπούνι πράσινο στην σκάφη, που η μάνα μου ένα απόγευμα απλώνει μια μπουγάδα.
Τα καλοκαιρία τα δικά μου, μυρίζουν ιδρώτα, μετά από παιχνίδι ξέφρενο στης γειτονιάς τις ανοιχτές αλάνες.
Μυρίζουν Κυριακάτικα πρωινά δίπλα στην θάλασσα, με τζιτζίκια φλύαρα, πευκοβελόνες διάσπαρτες και ρευστό ρετσίνι.
Τα καλοκαιριά μου, φοράνε ακόμα εκείνη την κολόνια από λεμόνι κι έχουν άρωμα τσιχλόφουσκας από φρούτα του δάσους, στου πρώτου μου έρωτα το ανέμελο φιλί.
ΠΗΓΗ