φορολογικό πακέτο που ψηφίστηκε» (από τον ΣΥΡΙΖΑ). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν απάντησε στον υπουργό Οικονομικών, δεν είπε εάν συμφωνεί ή όχι με τον κεντρικό τραπεζίτη, και δεν είπε επίσης (στην περίπτωση που συμφωνεί) τι θα κάνει με το φορολογικό πακέτο του ΣΥΡΙΖΑ που και ο ίδιος ψήφισε – θα το διατηρήσει ή θα το ακυρώσει;
Δεν είπε όμως και ψέματα. Στην πραγματικότητα είπε χρήσιμες αλήθειες, στον βαθμό τουλάχιστον που το επιτρέπει η politically safe γραμμή μιας....
, απρόσμενα (;) γενναιόδωρης για εκείνον, προεκλογικής περιόδου. Είπε ότι ουδείς ψηφοφόρος πρέπει να περιμένει ουδεμία μείωση φόρων πριν από το 2020 – «δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος έως τότε», διαμήνυσε. Δήλωσε ακόμη ότι ο ίδιος ποτέ δεν υποσχέθηκε μείωση του ΦΠΑ, ακόμη και για το 2020 : «Εγώ δεν είπα ότι το 2020 θα μειώσω τον ΦΠΑ. Θα μειώσω τον ΦΠΑ μόνο στην εστίαση συνολικά», τόνισε για να ξεκαθαρίσει επίσης ότι η δέσμευσή του για μόνον δύο συντελεστές ΦΠΑ (22% και 11%) αφορά το δεύτερο μισό της θητείας της κυβέρνησής του – δηλαδή, έχει ορίζοντα τετραετίας. Και, επιπλέον, διευκρίνισε ότι η μείωση του φορολογικού συντελεστή των επιχειρήσεων από το 28% στο 20% θα γίνει σε δύο δόσεις, επίσης μετά το 2020).
Εν ολίγοις, όλα όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης 14 ημέρες πριν από τις εκλογές σημαίνουν ότι το «αναπτυξιακό σοκ» της άμεσης μείωσης φόρων που έκανε σημαία της η ΝΔ δεν πρόκειται να έχει το παραμικρό αντίκρυσμα στην τσέπη των ψηφοφόρων πριν περάσουν τουλάχιστον δύο χρόνια από τώρα. Ή, ακόμη πιο απλά οι φορολογούμενοι, φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, που θα ψηφίσουν Μητσοτάκη «για να φύγει ο Τσίπρας» και για «να μειωθούν οι φόροι» δεν πρόκειται να πληρώσουν ούτε ένα ευρώ φόρου λιγότερο, στην καλύτερη περίπτωση, πριν από το καλοκαίρι του 2021 – όταν θα υποβάλουν τις φορολογικές δηλώσεις του οικονομικού έτους 2020.
Δεν είναι απαραιτήτως κακό, εάν η φορολογική αποσυμπίεση της, πράγματι αδικημένης, μεσαίας τάξης θα επέλθει δια της μείωσης, σε έναν χρόνο, του ΦΠΑ στην εστίαση (τον οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει ήδη μειώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με άμεση ισχύ και με ψηφισμένο νόμο). Κι εάν επίσης η άρση της υπερφορολόγησης με υποσχετική τετραετίας ενταχθεί σε μια έντιμη κοινωνική συμφωνία που θα κυρωθεί με την λαϊκή ψήφο. Δεν είναι ούτε ανειλικρινές – ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξαρχής δήλωνε, σε όσους τουλάχιστον ήθελαν να τον ακούσουν, πως επί δύο χρόνια θα «αγοράζει» αξιοπιστία από τους δανειστές κάνοντας μεταρρυθμίσεις και μετά θα διεκδικήσει πολιτικές αντιλιτότητας και μείωση των στόχων για τα πλεονάσματα.
Μπορεί βεβαίως – εάν όντως το σχέδιο Μητσοτάκη επικυρωθεί στην κάλπη - να είναι πολιτικά παράδοξο: Να υπερψηφίζονται εκείνοι που θα μειώσουν τους φόρους σε δύο ή τέσσερα χρόνια για «να φύγουν αυτοί» που ήδη έχουν ήδη θέσει σε εφαρμογή την μείωση των φόρων – από την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, τα τρόφιμα και την ενέργεια που ήδη τελεί σε ισχύ έως την, στοχευμένη, μείωση του ΕΝΦΙΑ και της φορολογίας εισοδήματος και την κατάργηση της εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 20.000 ευρώ, με ισχύ από το 2020. Η δημοκρατία και η ιστορία όμως είναι γεμάτες από πολιτικά παράδοξα. Τα οποία είθισται να πληρώνονται μεταχρονολογημένα μεν, πάντοτε τοις μετρητοίς δε…
Νικόλ Λειβαδάρη
tvxs.gr