*Της Σοφίας Παπαδάκη
Με την έναρξη του καλοκαιριού,στην ελληνική κοινωνία λαμβάνει χώρα ένα μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο...
Σχεδόν όλες οι οικογένειες βιώνουν την αγωνία των πανελληνίων εξετάσεων.
Σαν μια παράδοση χρόνων που έμεινε παρακαταθήκη και επιβιώνει από γενιά σε γενιά. Το βιώνεις σαν παιδί, αργότερα σαν γονιός, παππούς και γιαγιά. Έτσι το βίωσα κι εγώ σαν παιδί-μαθήτρια και υποθέτω πως ίδια αγωνία θα 'χω σαν γονέας.
Ωστόσο, ετούτη τη φορά θα ήθελα να σχολιάσω αυτό το μέγα γεγονός απ' τη σκοπιά του εκπαιδευτικού.
Του εκπαιδευτικού ο οποίος σαν ''παντογνώστης'' αφηγητής παρατηρεί από μια γωνιά, συνολικά τις αντιδράσεις γονέων και μαθητών .
Έργο μας είναι να μυήσουμε τα παιδιά στη γνώση. Και σ' αυτό ,νομίζω, συμφωνούμε όλοι.
Σ' ετούτο το σημείο θα ήθελα να θέσω ένα καίριο ερώτημα: Ποιο είναι, ή θα έπρεπε να είναι, το έργο του σύγχρονου εκπαιδευτικού;
Θα απαντήσω, λέγοντας πως το ''πράττειν'' του εκπαιδευτικού σήμερα είναι η προετοιμασία και γαλούχηση του παιδιού,ώστε να μπορεί να είναι σε θέση να κερδίσει μια θέση στη λίστα επιτυχόντων των πανελληνίων εξετάσεων.
Και προς αποφυγή κάθε είδους παρεξήγησης, θεωρώ μέγιστη επιτυχία την πραγμάτωση του στόχου αυτού.Αυτή είναι όμως η μια όψη του νομίσματος.
Στον αντίποδα,βρίσκεται ξεχασμένο το έργο του εκπαιδευτικού-παιδαγωγού, που έχει μέλημα τη μέριμνα της αγωγής της ψυχής,και του νου, του μαθητή.
Γιατί σαν δεύτεροι γονείς έχουμε χρέος να φροντίσουμε την αγωγή νου αλλά και ψυχής του παιδιού-εφήβου.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε είναι επιτακτική η ανάγκη τα παιδιά μας να διδαχθούν τις αληθινές αξίες της ζωής και να πορεύονται με ήθος.
Ακόμα,όμως πιο επιτακτική είναι η ανάγκη να σωπάσουμε και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες της ψυχής τους, να ακούσουμε τι ψιθυρίζουν για τις επιθυμίες τους,να αντιληφθούμε πού φτάνουν οι αντοχές τους.
Ναι, είναι όμορφο να αριστεύουν τα παιδιά μας, να κατακτούν θέσεις περιζήτητων σχολών.Μας συγκινεί να τα καμαρώνουμε σε θέσεις σημαιοφόρων στις μαθητικές παρελάσεις.
Μα είναι ακόμα πιο όμορφο να ξέρουμε πως τα παιδιά μας είναι αληθινά χαρούμενα με αυτό που κάνουν.
Πρόσφατα διάβασα ένα, ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο, από το οποίο συγκράτησα το εξής:
'' Και στο τέλος-τέλος τι να τον κάνεις έναν αγχωμένο σημαιοφόρο με κλαμένα μάτια;''.
Αγαπητοί γονείς και συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, όλοι μας πριν πάρουμε τους τωρινούς μας ρόλους, υπήρξαμε πρώτα παιδιά και έφηβοι.
Και δεν είχαμε ανάγκη πολλά, παρά μονάχα ένα βλέμμα κατανόησης των μεγάλων,κι εκείνο μας ήταν αρκετό για δύναμη.Όμως ξεχάσαμε πως ήμασταν παιδιά και θλίβομαι γιατί ξεχάσαμε κυρίως να κοιτάξουμε στα μάτια τα δικά μας παιδιά.
Ακούστε τί έχουν να σας πουν,ζητήστε να μάθετε για τα όνειρα,τις επιθυμίες τους. Πιάστε το χέρι τους και περπατήστε σιωπηλά δίπλα τους.Ο γονέας γιατί έχει χρέος απέναντι στο παιδί του και ο δάσκαλος γιατί έχει χρέος στο έργο που μόνος επέλεξε. Και μιλώ για τον δάσκαλο-εκπαιδευτικό- ΠΑΙΔΑΓΩΓΟ.Μάθαμε όλοι μας να μεγαλώνουμε και να εκπαιδεύουμε επιτυχημένα παιδιά. Όμως το ζήτημα είναι να μεγαλώσουμε παιδιά ευτυχισμένα.
Μια μέρα με ρώτησε μια μικρή μαθήτρια:
-Κυρία,εσείς όταν ήσασταν μικρή θέλατε να γίνετε δασκάλα;
-Ναι,της απαντώ.
-Και διαβάζατε πάντα;
-Φυσικά,διάβαζα και έπαιζα, της λέω.
-Εγώ κυρία θέλω να γίνω σχεδιάστρια μόδας γιατί μου αρέσει να ζωγραφίζω ρούχα για τις κούκλες μου. Γι' αυτό θα διαβάσουμε για να γίνω ε;
-Θα διαβάσουμε κι έπειτα θα ζωγραφίσουμε για τις κούκλες σου παρέα.
Μου χαμογέλασε γλυκά,γλυκά και ξεκίνησε με όρεξη την ανάγνωση που άλλοτε απεχθανόταν.
Και τότε κατάλαβα πως ένα χαμόγελο αρκεί και για τις δυο μας.
Εύχομαι από καρδιάς, λοιπόν, συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που συμμετέχουν διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων. Καμιά φορά το ταξίδι για την Ιθάκη μπορεί να μας διδάξει πολλά περισσότερα απ' ότι η απόβαση στο νησί,το στόχο.
Άξιο το έργο γονέων και εκπαιδευτικών που στάθηκαν αρωγοί στο δύσκολο ταξίδι.
*Η Σοφία Γ. Παπαδάκη είναι παιδαγωγός-φιλόλογος