Ώρα να σημάνει η Ελλάδα το «Game Over» στην αμφισβήτηση της Εθνική μας Κυριαρχίας από τους Τούρκους

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Αν κάτι έχει ωριμάσει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είναι ότι η Τουρκία, έχει καθώς φαίνεται καταλήξει σε μάλλον ασφαλή κατά την εκτίμησή της συμπεράσματα σε ό,τι αφορά την ακολουθούμενη από τη Χώρα μας στρατηγική «κατευνασμού» στο Αιγαίο κατά αέρα και θάλασσα. Μάλλον, η εκτίμησή τους κατατείνει στην άποψη, πως οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, [1^ον] δεν διαθέτουν εγγενές σθένος και αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του, [2^ον] συνεπεία του [1] ανωτέρω, η Ελλάδα έχει εναποθέσει την ασφάλειά της στην αλληλεγγύη των ευρωπαίων εταίρων της και στο ΝΑΤΟ (κυρίως τις ΗΠΑ) και [3^ον] τέλος, ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας και πολύ περισσότερο ούτε το ΝΑΤΟ (και επομένως οι ΗΠΑ) πρόκειται να στηρίξουν την Ελλάδα στρατιωτικά (αν απαιτηθεί), παρά μόνο διπλωματικά (και ως γνωστόν η διπλωματία, υπό συνθήκες παρόμοιες ως ανωτέρω, όταν θα κληθεί να παίξει κάποιο ρόλο αυτός θα είναι κάτι ανάλογο με την περίπτωση της Κύπρου).

Έναντι των ανωτέρω εκτιμήσεων της Τουρκίας, εφόσον ασφαλώς η προσέγγισή μου έχει κάποια λογική τουλάχιστον βάση, η Ελλάδα καλείται να διαμορφώσει την δική της στρατηγική, προκειμένου να αποδείξει στη Τουρκία, πόσο έξω πέφτει στις εκτιμήσεις της, (ανωτέρω, υποθέτω δε, ότι η κυβέρνηση αν ερωτηθεί επ’ αυτού, για το αν δηλαδή υφίσταται ήδη......

έτοιμη, μελετημένη στις έσχατες λεπτομέρειές της στρατηγική, θα απαντήσει πως υπάρχει -το αντίθετο θα ήταν εφιαλτικό) .

Σε κάθε όμως περίπτωση, θεωρώ, πως δεν έχει ωριμάσει μονάχα η αξιολόγηση της ελληνικής στρατηγικής κατευνασμού εκ μέρους της Τουρκίας, αλλά, θα πρέπει να έχει ωριμάσει και ο χρόνος προκειμένου να την επαναξιολογήσουμε κι εμείς οι ίδιοι.

Στη Χώρα μας, πυκνώνουν οι φωνές που καλούν σε πιο «ενεργητική στρατηγική αποτροπής», εφόσον επαναληφθούν φαινόμενα όπως π.χ. του εμβολισμού του σκάφους της ακτοφυλακής μας από αντίστοιχο τουρκικό.

Όμως, θεωρώ ότι όχι μόνο αν επαναληφθούν φαινόμενα επιθετικά, όπως το παραπάνω, θα πρέπει να τύχουν ανάλογης σημασίας απάντηση, μα θα πρέπει να τεθεί τέλος, στο επί δεκαετίες παιχνίδι των καθημερινών σε αέρα και θάλασσα παραβιάσεων εθνικού μας χώρου. Αυτό το παιχνίδι, που τουλάχιστον στο σκέλος των αεροπορικών παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου μας έχει ως συνέπεια τον θλιβερό απολογισμό νεκρών Ελλήνων πιλότων της πολεμικής αεροπορίας, σταδιακά, δημιουργεί σιγά-σιγά  «τετελεσμένα» που σε πρώτη φάση γκριζάρουν και σε κάποια υστερότερη «ανακηρύσσουν» το γκρι σε κόκκινο. Όταν το παιχνίδι εξελίσσεται στη λογική πως ό,τι έχουμε να κάνουμε στις περιπτώσεις που πολεμικά αεροσκάφη ή πλοία της Τουρκίας εισέρχονται στον εθνικό μας εναέριο χώρο ή στα χωρικά μας ύδατα, είναι να σπεύδουμε να τα αναχαιτίζουμε ή απομακρύνουμε, κι αυτό το παιχνίδι να παίζεται όχι άπαξ της ημέρας για κάθε ημέρα του χρόνου αλλά πολλές φορές εντός της ίδιας ημέρας για όλες τις μέρες για δεκαετίες, ουσιαστικά, ως Χώρα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν υπερασπιζόμαστε τον εθνικό μας χώρο, εναέριο και θαλάσσιο, όπως κάθε άλλη Χώρα (της Τουρκίας περιλαμβανομένης) η οποία ουδέποτε θα εδέχετο τέτοιες παραβιάσεις, ίσως δε, ούτε και για μια φορά και για λίγα μονάχα δευτερόλεπτα (υπενθυμίζω την κατάρρευση του ρωσικού πολεμικού όταν εισήλθε στον εναέριο τουρκικό χώρο για λίγα δευτερόλεπτα), αλλά, τον μεταβάλουμε «οικεία βουλήσει» σε χώρο όπου η Τουρκία μπορεί να παραβιάζει όποτε το επιθυμεί, με μοναδική συνέπεια, ένα παιχνίδι κυνηγητού που, όπως είπαμε, ενίοτε έχει και ανθρώπινα θύματα, περιέργως δε, ΟΛΑ, (αν δεν απατώμαι), εκ μέρους της Ελλάδας. Όμως, ένας τέτοιος «εθνικός χώρος», κατάλληλος για «παιχνίδια» χωρίς κόστος για τον παραβιάζοντα την εθνική μας κυριαρχία, αρχίζει και «ξεθωριάζει» στα μάτια της διεθνούς τουλάχιστον κοινότητας, η οποία ευλόγως διερωτάται, τι σόι εθνική κυριαρχία είναι αυτή όταν την αντιμετωπίζουμε ως ένα είδος «παιχνιδιού» και κυρίως όταν δεν την υπερασπιζόμαστε όπως θα υπερασπίζονταν την εθνική του κυριαρχία ΚΑΘΕ άλλο κράτος της υφηλίου, όταν σκόπιμα άλλο κράτος θα επιχειρούσε να την παραβιάσει.

Αυτές οι συχνές επί δεκαετίες και ήδη ενισχυμένες και αναβαθμισμένες παραβιάσεις εκ μέρους της Τουρκίας της εθνικής μας κυριαρχίας στο Αιγαίο, δεν είναι άσχετες της ακολουθούμενης «στρατηγικής κατευνασμού» της Χώρας μας.

Αυτό το «παιχνίδι» με την Εθνική μας Κυριαρχία, ένα «παιχνίδι» που δεν φροντίσαμε εξ αρχής να το σταματήσουμε με αποφασιστικότητα και αποτρεπτικά, πολύ απλά, πρέπει να πάψουμε να το θεωρούμε και κυρίως να το αντιμετωπίζουμε ως «παιχνίδι». ΔΕΝ είναι «παιχνίδι».

Ένα μονάχα μήνυμα πρέπει να στείλει η Αθήνα στην Άγκυρα :

GAME OVER!

Τέλος Παιχνιδιού.

Το να παραβιάζει ένα τουρκικό πολεμικό αεροσκάφος ή ένα τουρκικό πολεμικό πλοίο ή πλοίο της ακτοφυλακής της Τουρκίας τον εναέριο ή θαλάσσιο εθνικό μας χώρο, σε τίποτα δεν διαφέρει από το να παραβιάζει τα χερσαία σύνορά μας ένα ή περισσότερα τουρκικά τεθωρακισμένα!

Game Over σημαίνει πως Τέρμα η Ανοχή.

Και σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, υπάρχουν διεθνή δικαστήρια, στα οποία μπορεί να προσφύγει.

Η τουρκικές πειρατικού τύπου ενέργειες στο Αιγαίο, πρέπει να απαντηθούν αποφασιστικά.

Και κυρίως : να δείξουμε ότι διαθέτουμε Εθνική Αποφασιστικότητα και ότι δεν είμαστε ένα «παιδί» που τρέχει στους «μεγαλύτερους» (Ευρωπαϊκή Ένωση ή ΝΑΤΟ) να παραπονεθεί ότι ένα άλλο μεγαλύτερο «κακό παιδί» το έχει «πειράξει»!

Άλλωστε, φοβούμαι και μακάρι να διαψευστώ, πως τα πιο δύσκολα και πιο επικίνδυνα με την Τουρκία είναι μπροστά μας. Ίσως δε, η «μεγάλη» πρόκληση εκδηλωθεί στο χώρο της αμφισβητούμενης από την Τουρκία ελληνικής ΑΟΖ νοτίως του Καστελόριζου και όχι μόνο.

Αν η μόνη εναλλακτική που υπάρχει ανάμεσα στο να σε λυπούνται ή να σε φοβούνται, προσωπικά επιλέγω την δεύτερη. Η πρώτη είναι η πλέον θλιβερή εικόνα που μπορεί να σχηματίσει κάποιος για μια Χώρα και τον Λαό της.