Στο
βαθμό που το ΜΜΕ μετατρέπεται σε εκχυδαϊσμένο μήνυμα του επιχειρηματία
που επενδύει σε αυτό, ο δημοσιογράφος χάνει το δικαίωμα να επικαλείται
το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας … όταν χάνει τη δουλειά του! Και αυτό
είναι μάλλον και ηθικό και δίκαιο, σε κάθε περίπτωση. Και καλό είναι να
μην το ξεχνά κανείς, όταν έρχεται η «δύσκολη ώρα»!
Δεν ξέρω αν η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων έχει δίκιο επισημαίνοντας πως: «ο
Ελληνικός Λαός με την εμπειρία, που έχει αποκτήσει, αντιλαμβάνεται τις
σκοπιμότητες τέτοιων δημοσιευμάτων και ποιοι εξυπηρετούνται από αυτά».
Άραγε τι σημασία έχει; Δεν έχει, για όσους γνωρίζουν το φαινόμενο της
μαζικής επικοινωνίας. Η «δουλειά» γίνεται, ασχέτως αν ο λαός
αντιλαμβάνεται ή όχι τις σκοπιμότητες που υπηρετεί το δημοσίευμα, το
οποίο σε συνάρτηση με το γενικό ύφος και περιεχόμενο του συγκεκριμένου
ΜΜΕ, συνθέτει το......
μήνυμα του επενδυτή προς το κοινό που το ίδιο το ΜΜΕ
κατασκευάζει.
Αγανάκτησαν
οι δικαστές και εισαγγελείς με την δημοσιογραφία που κυριαρχεί στην
Ελλάδα - την δημοσιογραφία του εκτελεστή δημοσιογράφου -και σημειώνουν
μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή τους: «Η αγριότητα και η σφοδρότητα του
επιχειρηματικού πολέμου δεν έχει όρια. Η προσωπική- ονομαστική
διαπόμπευση δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών και η απαίτηση
επιβολής ενός άτυπου πειθαρχικού ελέγχου όχι από τα αρμόδια όργανα αλλά
από Μέσα Ενημέρωσης προσπαθεί να λειτουργήσει εκβιαστικά και
εκφοβιστικά, ώστε τελικά οι συνειδήσεις των δικαστών να είναι έμμεσα
ελεγχόμενες από τα παράκεντρα οικονομικής εξουσίας, τα οποία έχουν το
θράσος να επικαλούνται τη Δικαιοσύνη ως πυλώνα Δημοκρατίας και να
θεωρούν ότι ορθή δικαστική κρίση είναι μόνο αυτή που ταυτίζεται με τα
συμφέροντά τους. Γνωρίζουμε ότι τέτοιες «δημοσιογραφικές» αναφορές δεν
θα σταματήσουν να γίνονται όσο υπάρχουν οι συνθήκες που τις δημιουργούν».
Σωστά και οντολογικά ορθή η προσέγγιση στο πλαίσιο του στρουκτουραλισμού, αλλά ποιες είναι άραγε «οι συνθήκες που τις δημιουργούν»;
Εδώ
ο δικαστής για να απαντήσει πρέπει να μεταβληθεί σε πολιτικό
επιστήμονα, κοινωνιολόγο ή ο ίδιος σε δημοσιογράφο. Αν το πράξει παύει
αυτόματα να εκπληρώνει τις προϋποθέσεις που τον νομιμοποιούν πολιτικώς
στον ιδεατό κόσμο της «θέμιδος». Έτσι ο δικαστής μας μένει με το ένα
πόδι στον αέρα, ενώ το άλλο πατά σε «αυτό που έχει τεθεί» από τον
νομοθέτη, στην εθνική και διεθνή του υπόσταση. Αυτό στην πολιτική
επικοινωνία το αποκαλούμε «κορινθιακή υπέρβαση». Ένα ύφος που προδηλώνει
την απορρύθμιση όχι μόνον της δημοσιογραφίας, αλλά και της δικαστικής
λειτουργίας – τουλάχιστον ως τάση.
Είναι
αλήθεια πως ο εκτελεστής δημοσιογράφος δεν έχει σχέση με την ελευθερία
γνώμης και έκφρασης, αλλά αποκλειστικά με τα συμφέροντα του εργοδότη
του, τα οποία στο βαθμό που απειλούνται από την Δικαιοσύνη, δαγκώνουν,
καταστρέφουν υπολήψεις και δολοφονούν χαρακτήρες… τουλάχιστον!
Είναι
επίσης αλήθεια πως ο δικαστής μπροστά σε αυτή την κατάσταση μπορεί να
κάνει σήμερα ελάχιστα πράγματα. Το εύκολο είναι να απορρυθμιστεί εντελώς
το σύστημα απονομής δικαίου στην Ελλάδα και το δύσκολο έως επαναστατικό
να υπάρξει μια μορφή πολιτικής αντίδρασης που θα αποκαθιστά το κύρος
και τη λειτουργία τόσο του δικαστή όσο και του δημοσιογράφου. Αυτό δεν
μπορεί να συμβεί σε αυτή τη φάση πολιτικής οργάνωσης, στην οποία
βρίσκεται η πατρίδα μας.
Η
απορρύθμιση θεσμών και λειτουργιών θα συνεχιστεί μέχρι η συντεταγμένη
πτώχευση να καταλήξει - με ωστόσο άλλο αιτιατό μηχανισμό - σε κανονική
πτώχευση και αναδόμηση με δημοκρατική αποκατάσταση. Δυστυχώς ο «άλλος
αιτιατός μηχανισμός» δεν έχει να κάνει απλώς με τα οικονομικά μέσα, αλλά
με άλλα εξίσου δυναμικά και σκληρά μέσα και αποτελέσματα που αφορούν σε
άλλης μορφής εθνικές ήττες και καταστροφές. Δυστυχώς!...