Την ίδια βεβαίως στιγμή, εξοργιστικές ήταν και οι φωτογραφίες με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που συνόδευε τους συνδικαλιστές, να πετάει σακούλες με λιγνίτη μπροστά στη Βουλή επιμένοντας στη νοοτροπία: Διαμαρτύρομαι σημαίνει ρυπαίνω, βρωμίζω, βανδαλίζω… Και τι τον νοιάζει; Πάντα, όλους αυτούς τους επαναστάτες, επώνυμους ή μη, τους ακολουθεί το… υπηρετικό προσωπικό: Οι σκληρά εργαζόμενοι στης υπηρεσίες καθαριότητας συμπολίτες μας που θα μαζέψουν την κόπρο του Αυγεία που αφήνουν πίσω τους. Οπότε ούτε γάτα, ούτε ζημία, στην αραχνιασμένη και κοντόφθαλμη νοοτροπία τους.
Δεν είναι καινούργια όλα αυτά, καθημερινά συμβαίνουν, με τον άμοιρο τον Αγνωστο Στρατιώτη θα μετατρέπεται συχνά – πυκνά σε σκουπιδότοπο έπειτα από διαδηλώσεις, να βλέπει ελληνικές σημαίες να καίγονται και να κουρελιάζονται στα πόδια του, να ακούει συνθήματα επιπέδου «να καεί το μπου….ο η Βουλή». Επρεπε να δούμε και τον συνδικαλιστή με τον αέρα «ντου γιου λάικ φορϊλαιν δι γκρις» να τον μαγαρίζει για να θυμώσουμε; Η αλήθεια είναι πως το εν λόγω ενσταντανέ ήταν άκρως σοκαριστικό. Γιατί συμπύκνωνε σε μια φωτογραφία όλη την παρακμή της χώρας. Αυτή την παρακμή μέσα στην οποία ζούμε, για την οποία και εμείς ευθυνόμαστε αλλά και που συχνά δεν μπορούμε να την καταλάβουμε έτσι όπως ως δεύτερο δέρμα την έχουμε κατάσαρκα φορέσει.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στον συνδικαλιστή με τον μπεγλέρι και σε αυτόν που καπνίζει σε χώρο που απαγορεύεται, σε αυτόν που παρκάρει παράνομα, που παραβιάζει όρια ταχύτητας και φωτεινούς σηματοδότες, που δεν ακυρώνει το εισιτήριό του αλλά επιλέγει να μετακινηθεί τσάμπα, που δεν μαζεύει τις ακαθαρσίες του σκύλου του, που γράφει συνθήματα στους τοίχους, που περνάει με τσαμπουκά τα διόδια, που κολλάει παράνομα αφίσες, που επιχρωματίζει ή σπάει τα αγάλματα, που πετάει το τσιγάρο του κάτω, που δεν κόβει αποδείξεις, που, που, που…
Ολοι αυτοί είναι ο ίδιος άνθρωπος, το άθλιο και διεστραμμένο δημιούργημα μιας κοινωνίας που έμαθε τους πολίτες πως η κακώς εννοούμενη μαγκιά, ο ωχαδερφισμός, η αγένεια, η ασέβεια, η απειθαρχία και το θράσος είναι τα απόλυτα όπλα για την επιβίωσή τους. Ολοι αυτοί είμαστε εμείς, είτε όταν συμμετέχουμε συνειδητά στο «πλιάτσικο» που έχει καταστρέψει αυτή τη χώρα, είτε όταν το παρακολουθούμε αμέτοχοι, έχοντας αποδεχτεί σιωπηλά πως η συμβίωση με τους κάφρους είναι η μοίρα μας. Ας χαμογελάσουμε τώρα, μετά… μπεγλερίου ή άνευ, για την επόμενη πόζα. Ζήτω η πατρίς!
ΥΓ. Διαβάζω πως ούτε η Προεδρική Φρουρά αντέδρασε για να υποχρεώσει τον απερίγραπτο να κατεβάσει το πόδι του. Αυτή, αλήθεια, έχει καταλάβει τι ακριβώς φυλάει εκεί πέρα;
protagon.gr