Δίπλα της, ο υπερήφανος σύζυγος-δήμαρχος, τη συνόδευσε σε ένα αισθαντικό τσάμικο, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένα ζευγάρι που δεν μπορεί και δεν θέλει να περνά απαρατήρητο.
Σε αυτή την περίπτωση, η πολιτική σκηνή του τόπου μετατρέπεται σε παλκοσένικο και το θέαμα είναι πλούσιο και φαντασμαγορικό. Ανατρέχοντας σε αντίστοιχους παλιότερους εορτασμούς, το μόνο που αλλάζει είναι η απόχρωση των ψηλοτάκουνων και του φορέματος της κυρίας δημάρχου. Α, ναι. Και τα αρνιά, που για τεχνικούς λόγους, δεν θα μπορούσαν να είναι τα ίδια. Κατά τα λοιπά, το κέφι, το σκέρτσο, το μπρίο και το σκηνικό που θυμίζει εποχές εύρωστων 90s, παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα.
Το καλό μέσα σε όλον αυτόν τον τραγέλαφο, είναι ότι πολύς κόσμος που συνέρευσε εκεί, έφαγε καλά και διασκέδασε. Και χορεύοντας, αλλά και χαζεύοντας τους μπροστάρηδες του γλεντιού. Τι κι αν στη Βρετανία ετοιμάζεται πυρετωδώς αυτή την εποχή ο πριγκιπικός γάμος; Στην Ελλάδα έχουμε την ολοδική μας ατραξιόν, ένα ζευγάρι δοκιμασμένο στον χρόνο που αναβιώνει σκηνές, αν όχι από χουντικά επίκαιρα, σίγουρα από παλιές ελληνικές ταινίες. Οχι τις ασπρόμαυρες της Φίνος Φιλμς. Τις κάπως μεταγενέστερες, της Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, με εκείνα τα εκτυφλωτικά χρώματα που έβγαζαν μάτι και τους ηθοποιούς που μπορεί να μην ήταν πάντα πρωτοκλασάτοι, αλλά ήταν πάντα πρώτοι στον χορό και τα έδιναν όλα κάθε φορά που ο σκηνοθέτης έλεγε «Φώτα-κάμερα-πάμε!».
Γόβα, μίνι και δαντέλα λοιπόν, σε ένα lifestyle σύμπαν που θυμίζει ιλουστρασιόν περιοδικά άλλων εποχών. Στον αστερισμό της κινούμενης μπομπονιέρας και του «Κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε…», όπως ήταν και το σλόγκαν εκείνης της παλιάς διαφήμισης με τα σοκολατάκια. Στο Μαρούσι αρνιά υπάρχουν. Τουλάχιστον την Κυριακή του Πάσχα. Κι από Δευτέρα δίαιτα.
