Δύο
εγωπαθείς πρόεδροι, των ΗΠΑ και της Γαλλίας, με εσωτερικά προβλήματα και μια
πρωθυπουργός, της Μ. Βρετανίας, σε απόγνωση για το πολιτικό της μέλλον, συνέχισαν
τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας με επίδειξη στρατιωτικής δύναμης στη
Συρία, χρησιμοποιώντας το ποιο γελοίο επιχείρημα, αυτό της «ανθρωπιστικής
δράσης». Όταν, σύμφωνα με τον ΟΗΕ:«11 εκατομμύρια παιδιά στην Υεμένη
λιμοκτονούν και κάθε δέκα λεπτά πεθαίνει ένα παιδί από χολέρα και άλλες
ασθένειες που θα μπορούσαν να αποφευχθούν, εάν σταματούσε η Σαουδική Αραβία
τους βομβαρδισμούς με τα οπλικά συστήματα που της πούλησαν οι ΗΠΑ, η Γαλλία και
η Μ. Βρετανία, το επιχείρημα ότι ο Τρωικός Πόλεμος έγινε για τα μάτια της
«Ωραίας Ελένης», είναι πιο......
πειστικό από το επιχείρημα της «ανθρωπιστικής
δράσης» για τη χρήση χημικών στη Γούτα.
Πόσο
πειστικό μπορεί να είναι το επιχείρημα
της συγκεκριμένης «ανθρωπιστικής δράσης»:
1.
Όταν είναι πλέον γνωστό ότι το 1980 οι ΗΠΑ πούλησαν ακόμη και χημικά όπλα στον
Σαντάμ για να κηρύξει τον πόλεμο κατά του Ιράν του Χομεϊνί.
2.
Όταν είναι γνωστό ότι, η μαρτυρία ενός δεκαπεντάχρονου κοριτσιού από το Κουβέϊτ
στο Κογκρέσο, ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας την ώρα που ιρακινοί στρατιώτες που
εισέβαλαν στο Κουβέϊτ πετούσαν από τα παράθυρα κλινικής, βρέφη που είχαν πάρει
από θερμοκοιτίδες, αποτέλεσε την αφορμή για τον πρώτο πόλεμο των αμερικανών στο
Ιράκ, για να διαπιστωθεί αργότερα ότι το κορίτσι ήταν η κόρη του πρεσβευτή του
Κουβέϊτ στις ΗΠΑ(βλέπε D.L.Wilcox/ P.H.Ault /W.K.Agee:Δημόσιες σχέσεις- Στρατηγικές και
Τεχνικές Εκδόσεις Ελλην σελ. 202 Αθήνα 1998).
3.Όταν
η κατοχή χημικών όπλων από τον Σαντάμ, που δεν χρησιμοποιήθηκαν ως την ύστατη
στιγμή και σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν υπήρξαν, ήταν το επιχείρημα για την
επέμβαση αμερικανικών και βρετανικών στρατευμάτων για τον δεύτερο
αμερικανο-ιρακινό πόλεμο, που στοίχισε και στοιχίζει ακόμη τη ζωή εκατοντάδων
χιλιάδων ανθρώπων, όχι μόνο στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή αλλά ακόμη και
μέσα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, εκτινάσσοντας την ισλαμική τρομοκρατία στα ύψη.
Πριν 25 αιώνες, με αφορμή τον
Πελοποννησιακό Πόλεμο έγραφε ο
Θουκυδίδης ότι «η ολοένα αυξανόμενη
δύναμη της Αθήνας ήταν εκείνη που
προκάλεσε φόβο στους συμμάχους της Σπάρτης και
κατέστησε τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτη», δίνοντας τη
δυνατότητα στους πολίτες της εποχής του να κατανοήσουν ότι η πραγματική αιτία του πολέμου ήταν η απόφαση της Αθήνας να διευρύνει ακόμα περισσότερο το εμπόριο αλλά και τις
πολιτικές της σχέσεις με την «Μεγάλη Ελλάδα»(Κάτω
Ιταλία και Σικελία), και όχι η
διαμάχη Κέρκυρας - Κορίνθου και η
ανάμειξη της Αθήνας, που ήταν η αφορμή.
Πόσο ηλίθιους θεωρούν σήμερα, 25 αιώνες μετά το Θουκυδίδη,
τους λαούς τους οι τρεις χώρες που βομβάρδισαν σήμερα το πρωί τη Συρία με το
επιχείρημα της «ανθρωπιστικής δράσης» και πού είναι οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ
οι οποίες βλέπουν απαθείς να ανοίγει ο Ασκός του Αιόλου σε μια εποχή που αν
οδηγήσει σε μια παρόμοια ανεξέλεγκτη κατάσταση όπως πριν 25 αιώνες, δε θα
σημάνει μόνο το τέλος των συμμετεχόντων χωρών αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας.