Η χθεσινή επίθεση-φιάσκο των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Γαλλίας εναντίον της Συρίας έρχεται ν’ αλλάξει τα δεδομένα στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Από την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» της Τουρκίας στην Συρία και «τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» όπως χαρακτηρίζει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, την ατζέντα του κατά των Κούρδων...
, ο Τούρκος πρόεδρος «χαιρέτησε» την χθεσινή επίθεση κατά της Δαμασκού από την Δύση προσπαθώντας να κερδίσει τον τίτλο του ηγεμόνα της περιοχής εάν κάθε γειτονικό του κράτος είναι κατεστραμμένο (στην περιοχή της Μέσης Ανατολής) και ν’ αναδειχθεί σε «προστάτης» του μουσουλμανικού κόσμου.
Ο ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, παίζει σε διπλό ταμπλό. Παίζει με τους όρους του ανατολίτικου παζαριού και μέχρι τώρα του βγαίνει, υπό την έννοια ότι παραμένει -ακόμα και ως ταραχοποιός στο ΝΑΤΟ- αλλά διατηρεί και καθημερινά ενισχύει μία στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία και τον Ιράν.
Μόλις πριν μερικές ημέρες, οι πρόεδροι των δύο χωρών, φιλοξενήθηκαν στο Παλάτι του Ερντογάν και εν μέσω τυμπανοκρουσιών και διήμερης εορτής υπέγραψαν συμφωνίες συνεργασίας, πίστης και αλληλο-υποστήριξης.
Βεβαίως, δεν συνάδει αυτή η συνεργασία με τους κανόνες συμμετοχής της Τουρκίας στη Δυτική Συμμαχία, αλλά μέχρι και αυτή τη στιγμή οι Αμερικανοί και οι λοιποί εταίροι τους στο ΝΑΤΟ, ενοχλούν μόνο φραστικά τον πρόεδρο της Τουρκίας, ο οποίος από το ένα αυτί βάζει και από το άλλο βγάζει. Το διπλό παιγνίδι του κ. Ερντογάν είναι συνάμα και επικίνδυνο.
Αυτή τη στιγμή μπορεί να περιγραφεί ως εξής η κατάσταση:
Έχει εκνευρίσει αφάνταστα τους Αμερικανούς με τις πράξεις του των τελευταίων δύο ετών, που είναι έντονα αντιαμερικανικές και αντισημιτικές. Την ίδια στιγμή, έχει παραβιάσει τους όρους συμμετοχής του ΝΑΤΟ στον υπερθετικό βαθμό. Με τη Ρωσία και το Ιράν, τους δύο εχθρούς της Αμερικής, μέχρι χθες ήταν όλα ρόδινα.
Η αλληλο-εξυπηρέτηση και συνεργασία απέφερε σε όλους κέρδη. Ο κ. Ερντογάν, για να μην ξεχνιόμαστε, παραβίασε το αμερικανικό εμπάργκο στο Ιράν και οι Αμερικανοί, έκαναν τα στραβά μάτια. Αν το έκανε άλλη χώρα; Μπορεί και να την βομβάρδιζαν.
Χθες ο κ. Ερντογάν, υπό την πίεση των Βρετανών και των Γάλλων, αποφάσισε να βρεθεί απέναντι στους καινούργιους συμμάχους του, τον κ. Πούτιν και τον κ. Ροχανί, και να εκφράσει τη χαρά του για τις βόμβες που έπεσαν στη χώρα του Μπασάρ αλ Άσαντ, που είναι προστατευόμενος της Μόσχας και της Τεχεράνης.
Χωρίς αμφιβολία, οι δηλώσεις του κ. Ερντογάν ήταν «κουβέντες για καβγά». Έχει σημασία ότι στην ανακοίνωση της ρωσικής προεδρίας γίνεται αναφορά σε μία κουβέντα που είπε ο κ. Πούτιν στον κ. Ερντογάν και την οποία η τουρκική προεδρία εξαφάνισε από τη δική της δήλωση.
Τόνισε, ως απάντηση στην δήλωση του κ. Ερντογάν ότι οι ενέργειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο καθώς και τους κανόνες των Ηνωμένων Εθνών.
Για τον κ. Ερντογάν, που κατέχει εδάφη τριών χωρών (του Ιράκ, της Συρίας και βεβαίως της Κύπρου), αυτός που παρανομεί είναι μόνο ο Άσαντ, φίλος και προστατευόμενος του Πούτιν. Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι οι συμφωνίες που υπέγραψαν οι πρόεδροι της Τουρκίας και της Ρωσίας αξίζουν πολλά δισεκατομμύρια, μερικές φορές η γεωπολιτική τις εξαφανίζει. Τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας δεν εξυπηρετούνται από τον κ. Ερντογάν, ακόμα και αν δηλώσει την απόλυτη υποταγή στον Τσάρο.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν και οι στρατηγοί θέλουν τη Συρία. Τελεία και παύλα. Για να το θέσω διαφορετικά, η Συρία αυτή τη στιγμή αποτελεί ότι πιο πολύτιμο διαθέτει αυτή τη στιγμή η Μόσχα, εκτός της Ρωσίας. Ενώ δεν εξαρτάται το μέλλον της Ρωσίας από τη Συρία, εν τούτοις χωρίς τη χώρα του Άσαντ δεν μπορεί να παίξει τον διεθνή ρόλο που ο κ. Πούτιν θεωρεί ότι αξίζει στην πατρίδα του.
Άρα, και μετά την αμερικανική επίθεση, είναι η ώρα της αλήθειας για όλους τους παίκτες, και ένας εξ αυτών είναι ο κ. Ερντογάν. Είτε θα παραμείνει στην Ανατολή, όπου νοιώθει ότι ο Πούτιν του συμπεριφέρεται ισότιμα ή θα επιστρέψει στο δυτικό μαντρί, όπου δεν θα είναι ίσος με τους πρώτους.
Να κρατά δύο σχοινιά, δεν επιτρέπεται άλλο και θα το δούμε στην πορεία σύντομα, όταν οι Δυτικοί θα κλιμακώσουν την πολεμική τους εναντίον της Συρίας, και η Ρωσία θα απαιτηθεί να απαντήσει για να διατηρήσει το «στάτους» της στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή. Διότι εκτός των λόγων απαιτούνται και πράξεις.
