Ας υποθέσουμε ότι η ψυχή είναι ένα όργανο.
Ας υποθέσουμε ότι σε κάθε στρες το όργανο αυτό πρέπει να παίζει μια μελωδία που μας χαλαρώνει.
Ας υποθέσουμε ότι για κάποιο λόγο ανεξήγητο από τις πέντε χορδές του οργάνου εμείς εμμονικά
χρησιμοποιουμε μόνο τη μια.
Αυτό φαίνεται να μας καλύπτει για κάποιο διάστημα.
Μα να που κάποια στιγμή ο ήχος της μίας χορδής παύει να συγκινεί.
Εμείς σαν από κεκτημένη ταχύτητα χτυπάμε και ξαναχτυπάμε την μία χορδή πανικόβλητοι που
πια δεν μας αγγίζει.
Την τεντώνουμε,την κουρδίζουμε,την γρατζουνάμε....
Την χτυπάμε έντονα.... μέχρι που σπάει!
-ενώ ακριβώς από πάνω της, ξεκούρδιστες, χάσκουν ξεχειλωμένες οι χορδές που ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε.
Αυτό λέγεται:Ατονία του Ψυχικού Οργάνου.
Μετά μπαίνει στη σκηνή ο Μαέστρος
-Τι συμβαίνει;
"Έσπασε η χορδή που με χαλάρωνε".
Με την μπαγκέτα του.....
δείχνει τις άλλες τέσσερις.
"Μα όχι έσπασε η χορδή που με χαλάρωνε."
Δείχνει ξανά τις άλλες τέσσερις.
"Μα δεν με καταλαβαίνετε η χορδη.... η μοναδική χορδή.... που με χαλάρωνε...Εσπασε!"
Χαμογελάει.
Σου ζητάει να κλείσεις τα
μάτια, παίρνει προστατευτικα τα δακτυλά σου και με απαλές κινήσεις τα
αφήνει πάνω στις αχρησιμοποίητες χορδές.
Ξάφνου το μυαλό σου φωτίζεται.
Μα πως δεν τις είχες προσέξει τόσο καιρό!
Μετά όλα είναι εύκολα:
Κούρδισμα,τέντωμα, λίγη επίμονη εξάσκηση και άπειρες μελωδίες μπορουν πια να ξεχυθούν από το ψυχικό σου όργανο.
Καλή ακρόαση!- Νικολόπουλος Βασίλης ψυχίατρος