Τι με τρελαίνει στην Αγγλία

Ηλέκτρα Αντωνιάδου

Δε θα αναφερθώ στον μουντό καιρό της γηραιάς Αλβιώνας ή στην ψυχρή ευγένεια των Άγγλων. Αμέτρητοι ξένοι που ζουν εδώ έχουν μάθει να συνυπάρχουν και με τις αντίξοες καιρικές συνθήκες της χώρας και με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των κατοίκων της.

Θα μιλήσω για κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις που ενοχλούν και πολλούς Άγγλους, τις οποίες οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως παράλογες ή ακόμα και γελοίες. Κοινώς inconceivable και ridiculous.

Ναι. «Ινκονσίβαμπλ» και «ριντίκιουλους». Και, μιας και έχω τη σύμφωνη γνώμη των ντόπιων φίλων μου, αποτολμώ να περιγράψω διάφορα ευτράπελα που συνάντησα κατά τον πρώτο μήνα παραμονής μου στη νησιωτική χώρα, διατυπώνοντας ορισμένα συμπεράσματα αλλά και κάποιες εύλογες απορίες.

Ιδού λοιπόν τι με τρελαίνει στην Αγγλία.

Οι σακουλίτσες με τα poo και τα βρισίδια

Οι Άγγλοι αγαπούν τους κανόνες. Κι αν δεν αγαπούν απαραιτήτως να τους τηρούν, αγαπούν σίγουρα να τους βλέπουν γραμμένους σε......

πινακίδες. Αριστερά, δεξιά, στο δρόμο, στα πάρκα, στους τοίχους καφετεριών, στους καταλόγους εστιατορίων, σε κάθε δημόσιο και κοινόχρηστο χώρο βρίσκονται αναρτημένες πινακίδες με κανόνες κάθε είδους. Από «Μάζεψε τα κακά (poo) του σκύλου σου, η γειτονιά σε επιτηρεί» στο δρόμο, έως «Προσέχετε γιατί ο ζεστός καφές μπορεί να είναι πολύ ζεστός» σε καφετέρια εθνικής αλυσίδας καφέ.

Από όλον αυτό τον συνωστισμό παραινέσεων και κανόνων, μακράν οι πιο πετυχημένοι (για μας που γελάμε) και αποτυχημένοι (για τους εμπνευστές τους) πρέπει να είναι δύο:

-          Οι προειδοποιητικές πινακίδες για να μαζέψεις τα poo του σκύλου σου μέσα σε δάσος. Ναι, σε δάσος. Το αποτέλεσμα είναι απείρου κάλλους, καθώς αμέτρητες μαύρες και διπλοκλεισμένες σακουλίτσες με σκυλοpoo κείτονται πάνω στο χώμα, δίπλα στα ρέματα ή κρέμονται από τα δέντρα για μήνες, ώσπου να τις σκίσει ο αέρας, να τις σκεπάσει το χιόνι ή να τις καλύψουν οι φυλλωσιές την επόμενη άνοιξη.

Η λογική πίσω από αυτό; Θα σας γελάσω.

-          Η τοιχοκολλημένη ανακοίνωση σε παμπ, που απαγορεύει με μεγάλα γράμματα το ...βρίσιμο. Κι από κάτω ακολουθεί η ευγενική διευκρίνηση: «Θέλουμε να πληροφορήσουμε τους πελάτες μας ότι έχουμε εισάγει πολιτική μηδενικής ανοχής κατά της χυδαιολογίας (swearing) σε όλα τα καταστήματά μας».

Άντε, cheers!

«Έχετε σκεφτεί ποτέ ν’ αλλάξετε φύλο, κύριε καθηγητά;»

Οι Άγγλοι αγαπούν την τυπικότητα. Ορισμένες φορές, δε, την τυπολαγνεία. Δεν ξέρω ποιος και γιατί έγραψε τους συγκεκριμένους νόμους που απαιτούν την τήρηση παρόμοιου πρωτοκόλλου, αλλά εγώ πρώτη φορά συνάντησα ή άκουσα σε αίτηση για δουλειά:

-          Σε καφετέρια να ζητούν, εκτός του βιογραφικού σου, τη συμπλήρωση τετρασέλιδης αίτησης όπου πρέπει να περιγράψεις, μεταξύ άλλων, τον λόγο που επιθυμείς να δουλέψεις, τα «δυνατά» σου σημεία, τον πανεπιστημιακό σου τίτλο και όποια επιπλέον εκπαίδευση έχεις λάβει, τον ακριβή μισθό και τα καθήκοντα της προηγούμενής σου δουλειάς, τα ονόματα και στοιχεία δύο πρώην εργοδοτών σου, τα χόμπυ σου, τον λόγο που δεν έχεις πιθανώς λευκό μητρώο και να υπογράψεις δήλωση που περιέχει όρους όπως να εξεταστείς από γιατρό αν χρειαστεί, για να βεβαιώσει την ιατρική σου κατάσταση, ή ότι «είμαι ικανός να φέρω εις πέρας τα καθήκοντα της θέσης που αιτούμαι».

Για σερβιτόρος σε καφετέρια. Συνοικιακή, με τέσσερα τραπέζια σαλόνι.

-          Σε θέση καθηγητή σε κολέγιο ενηλίκων να ζητούν, εκτός του βιογραφικού σου και της πολυσέλιδης αίτησης, τη συμπλήρωση δεύτερης αίτησης με ερωτήσεις όπως το φύλο σου, το χρώμα δέρματος, αλλά και εάν «Έχετε προβεί σε διαδικασία αλλαγής του εκ γενετής φύλου σας;» Και σε παρένθεση: «Αλλαγή του ονόματός σας, αμφίεση με διαφορετικά ρούχα, λήψη ορμονών ή εγχείριση αλλαγής φύλου». Ενώ στις πιθανές απαντήσεις να δίνεται η δυνατότητα μη απάντησης (Prefer not to answer).

Πού ακριβώς χρησιμεύουν οι συγκεκριμένες ερωτήσεις; Ούτε από τη σκοπιά της πολιτικής ορθότητας δεν μπόρεσα να καταλάβω. Η αίτηση αναφέρει πως γίνεται για λόγους monitoring (παρακολούθησης), ωστόσο κανένας άγγλος ή αλλοεθνής που ζει στη χώρα από καιρό δεν μπόρεσε να λύσει το μυστήριο.

Η ουρά της ουράς

Οι Άγγλοι αγαπούν την προτεραιότητα. Κατά συνέπεια αγαπούν να στήνουν ουρές. Στήνουν, για παράδειγμα, αλφαδιαστή ουρά περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου, πριν ακόμη εμφανιστεί. Η λογική είναι ότι όποιος έχει φτάσει πιο νωρίς δικαιούται να έχει πρόσβαση στο λεωφορείο πρώτος, όχι γιατί δε θα χωρέσει να μπει, αλλά για να μην περιμένει έξω στη βροχή και στον αέρα για περισσότερη ώρα.

Λογικότατο. Τι γίνεται όμως όταν οι ουρές επιμένουν και σε μέρη όπου είναι εντελώς αχρείαστο, όπως στους πλήρως στεγασμένους σταθμούς μετεπιβίβασης; Οι οποίοι είναι υποδειγματικοί, με καρεκλάκια σε κάθε αποβάθρα και φωτεινούς πίνακες σε κάθε διαδρομή με ακριβείς ώρες αναχώρησης. Εκεί λοιπόν, άνθρωποι στις ουρές, μπροστά από κάθε αυτόματη πόρτα της εξόδου και με απόλυτη τάξη, περιμένουν ένα λεωφορείο που μπορεί να αποχωρήσει και μετά από ένα δεκάλεπτο.

Δεν είναι που σε εμποδίζουν να περάσεις, αφού στέκονται στη μέση – η απόσταση του ενός από τον άλλον στις ουρές είναι πάντα υπερβολικά άνετη. Είναι που σου δημιουργείται αυθόρμητα η άχρηστη μεν, ενδιαφέρουσα δε απορία: Μα γιατί;

Η κέτσαπ και το παράβολο ΔΕΗ στην τυρόπιτα

Η Άγγλοι δεν αγαπούν την κέτσαπ. Δεν εξηγείται αλλιώς πως στα περισσότερα «φις εν τσιπς» - φαστφουντάδικα που προσφέρουν ακριβώς αυτό, τηγανιτό μπακαλιάρο με τηγανιτές πατάτες, αναλογικά κάτι σαν τα δικά μας γυράδικα – την κέτσαπ, τη μουστάρδα και τη μαγιονέζα τη χρεώνουν με το φακελάκι. Τουλάχιστον το αλάτι και το ξύδι είναι δωρεάν.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για το ηλεκτρικό ρεύμα που σου ζεσταίνει την τυρόπιτα ή, έστω, την pie. Διότι σε κάποιους φούρνους πληρώνεις άλλη τιμή για το κρύο προϊόν κι άλλη για το ζεστό. 0,95 λίρες για την κρύα pork pie; 1,14 για τη ζεστή. Και ούτω καθεξής.

Την απορία-υποψία μου σε αυτή την περίπτωση έλυσε η υπάλληλος του φούρνου: «Τα προϊόντα με την ανεβασμένη τιμή τα ζεσταίνουμε σε φουρνάκι πριν τα σερβίρουμε, οπότε χρειάζεται να πληρώσουμε το ρεύμα».

Ξέρω καλά πως το ηλεκτρικό ρεύμα είναι πολύ ακριβό στην Αγγλία. Αλλά έλεος.

Κοινώς, «Μάη Γκούντνες»!