Σαν σήμερα στις 23 Απριλίου 2010 : Αναγγέλλοντας την Δεύτερη Κατοχή και την Δεύτερη Κατοχική Δωσιλογική Περίοδο

Βασίλης Δημ. Χασιώτης

«Ἀλλὰ τὸ Κράτος τοῦ Δικαίου δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεμελιωθῇ διὰ τὸ μέλλον ἐὰν δὲν ἔχῃ συντελεσθῆ ἡ ἠθικὴ κάθαρσις τοῦ παρελθόντος... Ἐμπνευστὴς τῶν ποινῶν θὰ εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ Ἔθνους... Ἡ ἐκκαθάρισις τῶν εὐθυνῶν τοῦ παρελθόντος θὰ ἱκανοποιήση τὸ καθολικὸν Ἐθνικὸν καὶ Ἠθικὸν αἴτημα, θὰ ἐξυγιάνῃ τὴν ἀτμόσφαιραν, θὰ ἐξατμίσῃ τὴν δικαίαν ἀγανάκτησιν τοῦ Λαοῦ καὶ θὰ θεμελιώσῃ ἀσφαλέστερον τὸ μέλλον τῆς Ἐθνικῆς μας Ἀναγεννήσεως». ([Απόσπασμα από την ομιλία του Γεωργίου Παπανδρέου, στην (ανοικτή) ομιλία του στην Αθήνα αμέσως μόλις εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα η πρώτη μετά την Απελευθέρωση Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον ίδιο, στις 18 Οκτωβρίου 1944] - Ιωάννη Γ. Καταπόδη, Τέσσερις αἰῶνες διπλωματικῆς δραστηριότητος στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο 1648 – 1959, ἐκδ. Ἑπτάλοφος ΑΒΕΕ, Ἀθήνα 1996, εις : http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/ papandreou_logos. html)

Θα ξεκινήσω την τοποθέτησή μου στο παρόν άρθρον, με μια αναφορά του Χρήστου Πασαλάρη, ενός εκ των κορυφαίων Ελλήνων δημοσιογράφων που «έφυγε» πρόσφατα πλήρης ημερών, ο οποίος έγραφε τον Δεκέμβριο του 2010, λίγους μήνες μετά την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου : «Τρείς φορές στη νεότερη ιστορία οι Έλληνες βρέθηκαν ενωμένοι στη δυστυχία τους. Ενωμένοι εκ των κάτω, όχι εκ των άνω. Η πρώτη ήταν επί κατοχής, το 1941-44. Η δεύτερη επί χούντας, το 1967-74. Η τρίτη, σήμερα… Σας τα θυμίζω γιατί και σήμερα ο λαός μας είναι ενωμένος, πάλι εκ των κάτω, την ώρα που το πολιτικό σύστημα έχει υποταχθεί στην ξενοκρατία του Στρος – Καν, του Ολι Ρεν και του Μανουέλ Μπαρόζο. Οι άνθρωποι αυτοί επέβαλαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου το αξιοθρήνητο Μνημόνιο που, εν ριπή οφθαλμού, σχεδόν αδιάβαστο, έγινε νόμος του κράτους και αποτελεί το ιστορικό όνειδος της ελληνικής Βουλής, της πλουσιότερης όλων των εποχών. Για να μη θεωρηθεί, λοιπόν, και ο Γεώργιος Παπανδρέου ως «δωσίλογος» πρωθυπουργός όπως οι τρεις της κατοχής και όργανο της ξενοκρατίας όπως οι τρεις της χούντας...

, δεν έχει παρά, ομού με τους υπό αίρεσιν αρχηγούς του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, να διεκδικήσει και να επιτύχει την αλλαγή του Μνημονίου το ταχύτερο δυνατό...» (Χρήστος Πασαλάρης : Ώρα να ξεπηδήσουν και πάλι οι γενναίοι της νέας αντίστασης, εφημερ. Realnews, Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010, σελ. 6).

Όμως, ας πάμε λίγο πιο πίσω, στις 23 Απριλίου του 2010, στο ακριτικό Καστελόριζο, όπου ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, απευθυνόμενος στο λαό, ανήγγειλε την έλευση της Αθλιότητας και του Εγκλήματος που θα εύρισκαν το άθλιο περιεχόμενό τους στα γνωστά μας Μνημόνια. Τα Μνημόνια που θα διέσωζαν του ιδιώτες δανειστές με αντίτιμο την πολεμικών διαστάσεων καταστροφή της δημόσιας και ιδιωτικής οικονομίας, την απροσχημάτιστη λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου και εισοδήματος, την παράδοση της εθνικής κυριαρχίας στα χέρια της Αθλιότητας και του Εγκλήματος, την κατάλυση του Κοινωνικού Κράτους, την κατάλυση του Κράτους Δικαίου, την Κατάλυση του Συντάγματος, την υποθήκευση του πλούτου της Χώρας για έναν αιώνα, με την παράλληλη επίθεση πρωτοφανούς χλεύης και λοιδορίας κατά του ίδιου του Λαού την οποία εισέπραξε όχι μονάχα από Ξένους μα και από ελεεινούς «Έλληνες» «συμπατριώτες»,  με προφανή στόχο να ενοχοποιηθεί αυτός (ο Λαός) και όχι κάποιες διαπλεκόμενες ελίτ (εντός και εκτός Χώρας), ως ο υπαίτιος της μεγαλύτερης ίσως Κρίσης από συστάσεως Ελληνικού Κράτους, και όλα αυτά, χωρίς ποτέ να γίνει το αυτονόητο : ο έλεγχος του δημόσιου χρέους ως προς το αληθές μέγεθός του, την νομιμότητά του και κυρίως γιατί και με ευθύνη ποιών φτάσαμε στο 2010. Ο «έλεγχος» που εδώ αιτείται, δεν είναι παρά το αίτημα της Νέμεσης για κολασμό της Ύβρεως. «Ἀλλὰ τὸ Κράτος τοῦ Δικαίου δὲν ἠμπορεῖ νὰ θεμελιωθῇ διὰ τὸ μέλλον ἐὰν δὲν ἔχῃ συντελεσθῆ ἡ ἠθικὴ κάθαρσις τοῦ παρελθόντος...» αναφέρεται στο απόσπασμα που παρατίθεται στην αρχή του παρόντος άρθρου. Όχι όμως μονάχα του Κράτους Δικαίου, θα προσθέσω, μα και αυτής της ίδιας της θεμελιωμένης στην αποδοχή και υποστήριξη του Λαού προσπάθειας για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, που δεν θα συμβεί, όσο ο Λαός αισθάνεται πως η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια του Ατιμώρητου Εγκλήματος του παρελθόντος και όταν τον κατατρέχει η βάσιμη υπόνοια ότι είναι το ίδιο Έγκλημα, η ίδια η Αθλιότητα που και σήμερα ελέγχει την τύχη και την μοίρα του. Και σε ό,τι αφορά εκείνους που ωρύονται ότι «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι», δεν αρκεί η  διαμαρτυρία, μα πρέπει και να μην συναγελάζονται μαζί με την Αθλιότητα, πρέπει να αξιώνουν την Λογοδοσία, αυτή που δεν έγινε.

Ό,τι ακολούθησε από τη στιγμή που μπήκαμε στα Μνημόνια και πέρα, αποτελεί την αναμενόμενη Ιστορία μιας άλλης Αθλιότητας και Εγκλήματος, συνέχεια της πρώτης περιόδου, αλλά και με ορισμένα πρόσθετα κρίσιμα χαρακτηριστικά, όπως π.χ., ο δημόσιος εξευτελισμός και ευτελισμός εκ μέρους των δανειστών των πολιτειακών και πολιτικών Θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας, η σύμπραξη, πάντα με το ίδιο επιχείρημα : «σώσαμε την Ελλάδα από τα χειρότερα!», η διεύρυνση και εμβάθυνση της ουσιαστικής κατάλυσης του Συντάγματος και της Δημοκρατίας, κ.λπ.

Όλα τα παραπάνω,  χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις και ήδη αποδεδειγμένες, ακόμα και με βάση το γεγονός της προφανέστατης προσπάθειας αποφυγής κάθε ελέγχου (γιατί άραγε;) για τα αίτια της Κρίσης, δηλώνουν μια πραγματικότητα που έχει δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά : Πρώτον, ότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια των δανειστών και, δεύτερον, δοθέντος ως αληθούς του (άνω) πρώτου χαρακτηριστικού, υπάρχει εδώ στη Χώρα μας, ένα πολιτικό σύστημα που συνεργάζεται με την Ξένη Δύναμη στα χέρια της οποίας βρίσκεται η ουσιαστική πολιτική και οικονομική εξουσία της Χώρας. Σε ό,τι με αφορά, τα παραπάνω δύο χαρακτηριστικά, καθορίζουν πλήρως την έννοια του Δωσιλογισμού, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι και την οποία ειδικότερα θεμελιώνω στις παρακάτω επιπλέον παραδοχές : [1] Ουδείς Κατακτητής επέβαλε ποτέ ούτε πολύ περισσότερο ενδιαφέρθηκε να σώσει τον οποιοδήποτε λαό απ' την οποιαδήποτε καταστροφή παρά στο μέτρο και το βαθμό και στους τομείς εκείνους που εξυπηρετούταν αποκλειστικά τα δικά του γενικότερα και ειδικότερα συμφέροντα. [2] Τα παραπάνω συμφέροντα του Κατακτητή εξ ορισμού δεν εφάπτονται καν, ούτε σε ένα σημείο με τα Εθνικά Συμφέροντα του Κατεχόμενου Λαού. [3] Ουδείς ποτέ υποχρεώθηκε να συνεργαστεί με τον Κατακτητή αν δεν το επεδίωκε, πόσο μάλλον αν δεν το επιθυμούσε. [4] Αποτελεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, κοινό επιχείρημα ΟΛΩΝ εκείνων που συνεργάστηκαν με Ξένο Κατακτητή, πως το έπραξαν για να «σώσουν το έθνος» τους από τα πολύ χειρότερα. [5] Αποτελεί Ιστορικό Δίδαγμα πως κανείς δωσίλογος δεν έσωσε ποτέ κανένα Λαό από τα χειρότερα, ως λογική συνέπεια του λογικού προτάγματος 1 ανωτέρω. [6] Αποτελεί Ιστορικό Δίδαγμα το γεγονός πως στο μέτρο και το βαθμό που μια Δωσιλογική Εξουσία υπηρετούσε τα συμφέροντα του Κατακτητή, στον ίδιο και μεγαλύτερο βαθμό υπονόμευε τα συμφέροντα του Κατεχόμενου Λαού.

Έτσι, στις 23 Απριλίου του 2010, ηγεσίες ενός Πολιτικού Συστήματος κατώτερες των περιστάσεων, παρέδωσαν τη Χώρα και τον Λαό στην Αθλιότητα και το Έγκλημα. Δεν ήταν μόνο η ηγεσία εκείνης της στιγμής, αλλά και όλες οι άλλες οι οποίες στη πορεία επικρότησαν και συνέχισαν στο επίπεδο της συνεργασίας, την Παράδοση της Χώρας και του Λαού στην Κατοχική Εξουσία ανεξάρτητα ποιο «Ύψιστο Εθνικό Συμφέρον» επικαλέστηκαν. Στις 23 Απριλίου 2010, ανακοινώθηκε η Κάθοδος του πλέον περιβόητου εκπροσώπου της Διεθνούς Αθλιότητας, του ΔΝΤ, ως προκάλυψη προκειμένου η ηγέτιδα Ευρωπαϊκή Δύναμη, η Γερμανία, εφαρμόσει τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες της, «ακολουθώντας» έναν διεθνή Οργανισμό με «τεχνική εμπειρία» σε θέματα επιβολής των νεοφιλελεύθερων εγκλημάτων μέσω της δικαιολογίας της «διάσωσης οικονομιών», χωρίς να εκτίθεται η ίδια στη κατάλυση του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου το οποίο αντιτίθεται στις πλέον κρίσιμες και σημαντικές πολιτικές που παγίως επιβάλλουν οι «διασώσεις» του ΔΝΤ. Ποιά είναι η «τεχνική εμπειρία» του; Περιέργως, μια πολύ καλή περιγραφή γι’ αυτήν, μας δίνει ο ίδιος ο άνθρωπος που κάλεσε το Θηρίο για να μας «σώσει»! Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος σε συνέντευξή του, λίγους μόλις μήνες πριν γίνει πρωθυπουργός το 2009, έλεγε : «Ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν έχει την φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε βεβαίως και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες και να τους λέει, επειδή έχετε πολλά δάνεια πρέπει να κόψετε, και το πρώτο που θα κόψετε είναι από την παιδεία π.χ., αυτές είναι επίσημες πράξεις, που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα για ένα-δύο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Άρα, λοιπόν, δεν έχουμε κανένα λόγο εμείς να μπούμε σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας.» (Συνέντευξη Γιώργου Α. Παπανδρέου στην διαδικτυακή τηλεόραση tvxs και στον δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου στις 3/6/2009).

Είναι όμως ο χαρακτηρισμός μου για Νέο Δωσιλογισμό, «ακραίος»; Είμαι έτοιμος να τον κάνω πιο «ήπιο» ή και να τον διαγράψω, όμως, υπό μια προϋπόθεση : ότι θα αποδειχτεί ότι περιγράφει με «ακραίο» τρόπο μια αρκετά πιο «ήπια» ή και ανύπαρκτη πραγματικότητα, της οποίας οι αιτίες εμφάνισής της, έχουν πλήρως διερευνηθεί. Διαφορετικά, δεν κατανοώ γιατί θα πρέπει να ψεύδομαι, ακόμα και με το κυνικό επιχείρημα «τι έχω να κερδίσω από ένα τόσο μεγάλο και άθλιο ψέμα;», περιγράφοντας ως ήπιες ακραίες πραγματικότητες, και ως ανύπαρκτες υπαρκτές πραγματικότητες, όπως τουλάχιστον εγώ τις αντιλαμβάνομαι και τις ερμηνεύω και να μην υποπτεύομαι όσους αντιτίθενται στον παραπάνω έλεγχο.

Πάνω στο θέμα της Λογοδοσίας, οι θέσεις μου είναι αμετακίνητες. Ας επιλέξω στη τύχη, μια τέτοια θέση μου από κάποιο άρθρο μου το παρελθόντος. Ας πάω λοιπόν, στις 3 Μαρτίου 2010, σε άρθρο μου υπό τον τίτλο «Η Χώρα Εάλω;» (εις : «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» (http://kafeneio-gr.blogspot.com/)), μία μέρα μετά εκείνο το περίφημο «καλό κουράγιο» που ο Όλι Ρεν είχε απευθύνει στο Ελληνικό Λαό. Σημείωνα τότε ανάμεσα σε άλλα : «...Με κάπου 35 χρόνια εργάσιμου βίου, ως μισθωτός, κάθε μήνα ο φόρος και οι ασφαλιστικές μου εισφορές παρακρατούνταν από τις αποδοχές μου και πήγαιναν στα δημόσια ταμεία. Τώρα, αν εκεί, στα δημόσια ταμεία, είχε στηθεί γλέντι τρικούβερτο υπό τα όμματα πολιτικών ηγεσιών, και δη αυτών που ασκούσαν κατά καιρούς κυβερνητική εξουσία, και γινόταν το μεγάλο φαγοπότι όπου τρώγανε και πίνανε στην υγεία ημών των κορόιδων, ε, με συγχωρείτε πολύ, δεν θα φωνάξω κι από πάνω «Ζήτω το φαγοπότι τους!», διότι ο πατριωτισμός ΤΟΥΣ, αυτό υπονοεί ότι «πρέπει» να κάνω! Δεν σκοπεύω να γίνω συνειδητά ένας ηλίθιος αρωγός στην ατιμωρησία τους! Πολύ περισσότερο, διότι πιστεύω, ότι ΑΝ η εξουσία ήθελε να βάλει χέρι στην ανόμως αποκτηθείσα περιουσία και τα άνομα τεράστια εισοδήματά τους, θα μπορούσε να το κάνει εν μια νυκτί. Και επί πλέον, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, πιστεύω ότι οι ατιμώρητοι λεηλατητές, όταν το πρόβλημα λυθεί, θα είναι οι ίδιοι που θα ξανακαρπωθούν τους καρπούς των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΘΥΣΙΩΝ, και θα είμαστε εμείς που πάλι θα μείνουμε να εκλιπαρούμε ψίχουλα από τη πίττα που εμείς θα έχουμε φτιάξει». Δεν βλέπω, οκτώ χρόνια μετά από το άρθρο αυτό, να έχει αλλάξει το ελάχιστο ώστε να πρέπει κάτι να αφαιρέσω, ενώ έχουν αλλάξει πολλά που μπορούν να προστεθούν υπέρ της συνηγορίας της λεηλασίας...