Η εικόνα της φάτνης στη Βηθλεέμ με τον νεογέννητο Χριστό σπαργανωμένο ταυτίστηκε με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Αυτή η εικόνα έγινε το σύμβολο της ελπίδας που φέρνουν οι νέες γενιές, οι νεογέννητοι, αποκαθαρμένοι από τις αμαρτίες των προγόνων. Είναι αυτή η εικόνα που γεννάει αισθήματα τρυφερότητας για τους νεαρούς βλαστούς. Είναι η αθωότητα της ηλικίας που φλογίζει την οργή των ανθρώπων όταν κάποιο παιδί ταλαιπωρείται και υποφέρει από την αναλγησία των μεγαλύτερων. Αφθονούν τα παραδείγματα από την παγκόσμια λογοτεχνία. Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Άντερσεν υπενθυμίζει κάθε φορά την αδιαφορία αυτών που έχουν τα ηνία σε μια κοινωνία. Οι ανήλικοι ήρωες του Ντίκενς είναι τα αθώα θύματα μιας άδικης κοινωνίας. Αυτές οι εικόνες απέχουν πολύ από τους ήρωες του ζωγράφου Λύτρα στα «παιδικά κάλαντα» αλλά και των Γύζη και Ιακωβίδη που εικονίζουν ξέγνοιαστες στιγμές παιδιών σε ασφαλές συνήθως οικογενειακό περιβάλλον.
Τις μέρες αυτές λοιπόν είναι πιο έντονη η θλίψη στα μάτια των παιδιών που υποφέρουν στα νοσοκομεία ή αναγκάζονται να ζουν σε φιλόξενες στέγες(Το χαμόγελο του παιδιού), μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή. Διαπεραστικός είναι ο πόνος από το απλανές βλέμμα των υποσιτιζόμενων παιδιών της Αφρικής αλλά και των μωρών που περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων ή ενισχύουν με την παιδική αθωότητα την προσπάθεια των γονιών τους να κερδίσουν την προσοχή των περαστικών.
Μέρες λοιπόν που αναμετρώνται με την ανθρώπινη ευαισθησία. Τον τελευταίο προστέθηκαν στη μακριά λίστα των παιδιών που παγώνουν τα χέρια τους και εκείνα που δεν μπορούν να εξηγήσουν τη θλίψη στα μάτια των γονιών τους. Εκείνα που έβαλαν στο λεξιλόγιό τους από την τρυφερή τους ηλικία βαριές λέξεις: ανεργία, χαράτσι, απελπισία.
Τα Χριστούγεννα κάνουν πιο χτυπητές τις συναισθηματικές, τις ψυχολογικές , τις κοινωνικές αντιθέσεις. Στη μια μεριά είναι τα απορημένα μάτια των παιδιών που ανέλαβαν δυσβάσταχτο βάρος στους ώμους, δηλαδή να παρηγορήσουν τους άνεργους γονιούς τους που αντιμετωπίζουν το φάσμα του λιμού και της φυλακής. Στην μια μεριά είναι αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν, οι σύγχρονοι Αγιάννηδες. Στην άλλη είναι όλοι αυτοί που «πάσχουν» και «συμπονούν» με τις δηλώσεις τους. Είναι εκείνοι που όταν σβήσουν τα φώτα της κάμερας θα πάρουν θέση στο πλούσιο τραπέζι τους που στρώθηκε με όσα «ίδρωσαν» να κερδίσουν. Είναι εκείνοι που το μέλλον είναι συνώνυμο με τη δική τους καλοπέραση. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τους Αγιάννηδες για ντεκόρ της «επιλεκτικής» ευαισθησίας τους.
Όμως, τα Χριστούγεννα, οι μέρες που έρχονται είναι μέρες περισυλλογής και εμβάπτισης στις προσδοκίες του μέλλοντος. Έρρωσθε!
Πηγή: artinews.gr