Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Ο κατήφορος του εθνικού αφανισμού συνεχίζεται και το
δυστύχημα είναι ότι επιταχύνεται από αυτούς που εκλέχτηκαν να υπερασπιστούν τα
εθνικά δίκαια.
Αντίθετα από τα αναμενόμενα οι κυβερνώντες και τα αμαθή ή
ημιμαθή στελέχη τους αποδείχτηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων εξαπατώντας
κατ αρχήν και απογοητεύοντας στη συνέχεια όλους αυτούς που απελπισμένοι τους
εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους προσδοκώντας καλύτερες μέρες γι αυτούς και το
μέλλον της χώρας.
Πέραν των συγγενών και φίλων με ανύπαρκτα προσόντα και
διανοητικά ανόητους, τώρα έχουμε και «εισαγόμενους» κολλητούς (αλήθεια σε
ποιους;;) που τους αναθέτουμε την επιτήρηση και την διεύθυνση εθνικών και
παραδοσιακών θεσμών που άπτονται στην......
μεγαλύτερη κληρονομιά αυτής της έρμης
χώρας, τον πολιτισμό.
Σ αυτή τη χώρα που γεννήθηκε και ευδοκίμησε ο παγκόσμιος
πολιτισμός που στηρίχτηκε σε κίονες Δωρικού, Ιωνικού και Κορινθιακού ρυθμού,
στη χώρα που κάθε καλοκαίρι το Ελληνικό Φεστιβάλ ήταν από παράδοση μια
γιορτή-κράχτης για τον τουρισμό της χώρας με την προβολή έργων ελλήνων
δημιουργών από τους αρχαίους χρόνους μέχρι και τους σύγχρονους, επιλέχτηκε από
την κυβέρνηση να αναλάβει την Διεύθυνση κάποιος κύριος Φαμπρ, από (άκουσον
άκουσον) το Βέλγιο.
Κάποιος κύριος από μια χώρα που έχει χαρακτηρισθεί αποικιοκρατική
(βλέπε Βελγικό Κογκό) και που φέρεται να δημιουργεί με ιδέες που εμπνεύστηκε
όχι από τους κίονες πολιτισμού που υπάρχουν ακόμα άφθονοι στη χώρα μας όπως και
σε άλλες χώρες, αλλά από κάτι άλλους
ανθρώπινους «παλλόμενους κίονες» που συνάντησε πιθανά από ταξίδια του σε
πρώην αποικίες, που έχουν την «οσμή» κανιβαλικών εκδηλώσεων. Η μόνη εναρμόνιση
του με τον ελληνικό πολιτισμό είναι η ένταξη στο χορευτικό έργο του «παλλόμενα
πέη» τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη από το έργο Αλέξης Ζορμπάς που χορεύεται από
ολόγυμνους χορευτές σε άθλιες χορογραφίες.
Προφανώς έχοντας έλλειψη στοιχειώδους καλλιτεχνικής
ευαισθησίας και παραστάσεων, συγκινημένος από το μοναδικό θέαμα που τον έχει
εντυπωσιάσει ίσως από την «πορεία» του, δηλαδή τη γύμνια των πρώην υπηκόων της
χώρας του έκανε «έργο ζωής» τα «παλλόμενα πέη».
Εδώ ταιριάζει η θυμοσοφική παροιμία της λαϊκής μας παράδοσης
«κουκιά έφαγε, κουκιά μολογά».
Δικαιολογημένα λοιπόν ξεσηκώθηκαν όλοι οι πολιτιστικοί
φορείς της χώρας από την επιλογή του ατόμου αυτού για την Διεύθυνση του
Ελληνικού Φεστιβάλ που το υποβαθμίζει προκλητικά, λες και δεν υπάρχουν άνθρωποι
κατάλληλοι γι την ανάληψη αυτής της δραστηριότητας και μάλιστα να διαθέτουν το
μοναδικό προσόν που απαιτείται, να είναι ΕΛΛΗΝΕΣ.
Πάντως παραμένει η απορία τι σκοπό έχουν, τι επιδιώκουν, τι
και ποιους εξυπηρετούν όλοι αυτοί που νομίζουν ότι κυβερνάνε τη χώρα μας, καθώς
επίσης και που στοχεύουν να μας οδηγήσουν.
Όλες τους οι επιλογές, κάθε άλλο παρά φιλοελληνικές είναι.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη εκδοχή, τα «παλλόμενα πέη» να
χαρακτηρίζουν την κυβερνητική πολιτική, με το όποιο νόημα εκφράζουν.