Λέσβος: Εφοπλιστής στήνει στρατιωτικοποιημένη ΜΚΟ

[Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το Rproject, υπάρχουν κάθετες διαφωνίες ως προς το ζήτημα της αυτοκάθαρσης του χώρου των ΜΚΟ που τίθεται από τον αρθρογράφο Γιάννη Νικολόπουπουλο, από κει και πέρα όμως περιέχει πληροφορίες για μερικές ΜΚΟ που είναι ανάγκη να τις γνωρίζουν όλ@]

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Σε σειρά άρθρων, το Rproject έχει στηλιτεύσει το γεγονός ότι στις πλάτες της προσφυγιάς παίζεται ένα επαίσχυντο, οικονομικό και επιχειρηματικό παιχνίδι από επαγγελματίες φιλάνθρωπους – με τα λεφτά των…
άλλων – και επιχειρηματίες..., ο καθένας εκ των οποίων συστήνεται ή αυτοπροβάλλεται πια και ως humanitarian entrepreneur (ανθρωπιστής επιχειρηματίας, στα νέα ελληνικά).

Μέσω της ίδρυ­σης ΜΚΟ χωρίς δια­πι­στευ­τή­ρια, «προ­ϋ­πη­ρε­σία» και απτές απο­δεί­ξεις δια­χρο­νι­κής και απο­τε­λε­σμα­τι­κής δρά­σης υπέρ των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των και της κα­τα­πο­λέ­μη­σης των δια­κρί­σε­ων, της φτώ­χειας, της πεί­νας ή του κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού, κατά το κοι­νώς λε­γό­με­νο, βλέ­πουν φως και μπαί­νουν αυ­θαί­ρε­τα και αδιά­κρι­τα στο λε­γό­με­νο «πεδίο» ανα­κού­φι­σης και στή­ρι­ξης των προ­σφυ­γι­κών πλη­θυ­σμών, εκ­με­ταλ­λευό­με­νοι – αυτοί οι… αν­θρω­πι­στές επι­χει­ρη­μα­τί­ες – την ηθε­λη­μέ­νη απου­σία του κρά­τους, τη φα­νε­ρή προ­τί­μη­ση των ευ­ρω­παί­ων αξιω­μα­τού­χων και «εταί­ρων» σε ένα μο­ντέ­λο ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των βα­σι­κών το­μέ­ων κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας και μέ­ρι­μνας και την αδι­καιο­λό­γη­τη σιωπή, για πα­ρά­δειγ­μα της Ύπα­της Αρ­μο­στεί­ας του ΟΗΕ για τους Πρό­σφυ­γες, μπρο­στά στο φαι­νό­με­νο αυτό.

Μια πρό­σφα­τη αντα­πό­κρι­ση από τη Λέσβο πι­στο­ποιεί ότι η αν­θρω­πι­στι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα τεί­νει να λάβει ανε­ξέ­λεγ­κτες δια­στά­σεις και ακο­λου­θεί πε­ρί­ερ­γες οδούς και δια­κλα­δώ­σεις δρά­σης. Τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες εμ­φα­νί­ζο­νται και δρα­στη­ριο­ποιού­νται ΜΚΟ όπως εκεί­νη του (Έλ­λη­να) εφο­πλι­στή Μ. Π. (τα πλήρη στοι­χεία του είναι στη διά­θε­ση μας), η οποία διεκ­δι­κεί ρόλο στις ιδιό­τυ­πες «δια­σώ­σεις» προ­σφύ­γων, οι οποί­ες ως γνω­στόν γί­νο­νται όχι στη θά­λασ­σα, όπου πλέον επι­χει­ρούν απο­κλει­στι­κά τα πε­ρι­πο­λι­κά σκάφη της Frontex, αλλά με την άφιξη των βαρ­κών ή των  άλλων πλω­τών μέσων σε πα­ρα­λί­ες του νη­σιού.

Επί­σης, η ίδια ΜΚΟ του ίδιου «αν­θρω­πι­στή επι­χει­ρη­μα­τία» διεκ­δι­κεί τη «συν­δια­χεί­ρι­ση» της κα­θη­με­ρι­νής λει­τουρ­γί­ας των κα­ταυ­λι­σμών στο Καρά Τεπέ και τη Μόρια, ει­δι­κά στο σκέ­λος της επάν­δρω­σης της ασφά­λειας. Γιατί; Επει­δή σαν κε­ρα­σά­κι στην τούρ­τα αυτής της… αν­θρω­πι­στι­κής δρά­σης προ­κύ­πτουν οι πα­ράλ­λη­λες δρα­στη­ριό­τη­τες και η στε­λέ­χω­ση των κλι­μα­κί­ων της ΜΚΟ. Βα­σι­κή απο­στο­λή πα­ρα­κλα­διών της δεν είναι η ανα­κού­φι­ση των προ­σφύ­γων στη Λέσβο, αλλά η στρα­το­λό­γη­ση και η απο­στο­λή μι­σθο­φό­ρων στα κα­τα­στρώ­μα­τα δε­ξα­με­νό­πλοιων και εμπο­ρι­κών πλοί­ων, τα οποία πα­ρα­πλέ­ουν το Κέρας της Αφρι­κής και τα­ξι­δεύ­ουν στα Στενά του Άντεν, την Ερυ­θρά Θά­λασ­σα και τον Ιν­δι­κό Ωκε­α­νό. Η ένο­πλη φρου­ρά στα κα­τα­στρώ­μα­τα βρί­σκε­ται εκεί, προ­κει­μέ­νου να απο­τρέ­ψει ή να ανα­χαι­τί­σει τις επι­δρο­μές Σο­μα­λών κυ­ρί­ως πει­ρα­τών, οι οποί­οι επι­χει­ρούν κα­τα­λή­ψεις των πλοί­ων, απαι­τώ­ντας κα­τό­πιν από τις πλοιο­κτή­τριες εται­ρί­ες, λύτρα για το πλή­ρω­μα ή την αξία των εμπο­ρευ­μά­των. Τα κλι­μά­κια της ΜΚΟ, τα οποία δρα­στη­ριο­ποιού­νται στη Λέσβο στε­λε­χώ­νο­νται και με βε­τε­ρά­νους των ένο­πλων, μι­σθο­φο­ρι­κών ομά­δων.

Τι δου­λειά έχουν πρώην οπλο­φό­ροι εφο­πλι­στών σε «αν­θρω­πι­στι­κές» ΜΚΟ εξη­γεί­ται πλέον και από τη συμ­φω­νία στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής και τις δε­σμεύ­σεις, τις οποί­ες ανέ­λα­βε η Ελ­λά­δα, ώστε να με­τα­τρα­πεί ση­μα­ντι­κό τμήμα της επι­κρά­τειας σε εκτε­τα­μέ­νο και με­γά­λο χοτ σποτ, με πολλά στρα­τό­πε­δα κρά­τη­σης και μα­κρο­χρό­νιου εγκλει­σμού. Σε αυτό το πλαί­σιο οι αν­θρω­πο­φύ­λα­κες, οι κάθε εί­δους σε­κιου­ρι­τά­δες και δε­σμο­φύ­λα­κες είναι πιο… «απα­ραί­τη­τοι», για πα­ρά­δειγ­μα, από για­τρούς, κοι­νω­νι­κούς λει­τουρ­γούς, διερ­μη­νείς, μα­γεί­ρους και νο­ση­λευ­τές. Αυτό είναι και το πραγ­μα­τι­κό πρό­σω­πο του στρα­τιω­τι­κού αν­θρω­πι­σμού, που υπη­ρε­τεί η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ, πρώτα με τη λο­γι­κή της ανά­θε­σης στις ένο­πλες δυ­νά­μεις και το Γε­νι­κό Επι­τε­λείο Στρα­τού, του κε­ντρι­κού ρόλου στην προ­σφυ­γι­κή κρίση και κα­τό­πιν με το άνοιγ­μα της κά­νου­λας των ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων προς τις διά­φο­ρες «αν­θρω­πι­στι­κές» ΜΚΟ με δια­με­σο­λα­βη­τές εν αρχή τους συ­ναρ­μό­διους υπουρ­γούς Άμυ­νας και Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής και εν συ­νε­χεία τους συ­νταγ­μα­τάρ­χες – διοι­κη­τές των χοτ σποτ, όπως το εγ­χώ­ριο, κα­τε­πεί­γον και εξαι­ρε­τι­κό νο­μι­κό πλαί­σιο επι­τάσ­σει. Μια κα­τά­στα­ση και ένα πεδίο δόξης λα­μπρόν για κάθε σκο­τει­νή συ­ναλ­λα­γή και συν­διαλ­λα­γή.

Με αυτά τα δε­δο­μέ­να, νο­μί­ζω ότι ήρθε η ώρα και ΜΚΟ και φο­ρείς όπως η Ύπατη Αρ­μο­στεία του ΟΗΕ για τους Πρό­σφυ­γες να κά­νουν την, ας την πούμε, εσω­τε­ρι­κή αυ­το­κά­θαρ­ση του ευ­ρύ­τε­ρου χώρου τους και να τερ­μα­τί­σουν έμπρα­κτα και με σθέ­νος, την οποια­δή­πο­τε κα­πη­λεία του ρόλου τους, την οποια­δή­πο­τε πι­θα­νή «συ­νερ­γα­σία» και συ­νύ­παρ­ξη με ημι-στρα­τιω­τι­κές και επι­χει­ρη­μα­τι­κές ΜΚΟ, που μο­να­δι­κό σκοπό έχουν να βγά­λουν υπερ­κέρ­δη από τις κρα­τι­κές και ευ­ρω­παϊ­κές χρη­μα­το­δο­τή­σεις, τις απευ­θεί­ας ανα­θέ­σεις και τις ερ­γο­λα­βί­ες. Καμιά δι­καιο­λο­γία του τύπου «και αυτές οι ΜΚΟ »βοη­θούν» στοι­χειω­δώς ή ποι­κι­λό­τρο­πα τους πρό­σφυ­γες» δεν μπο­ρεί να στα­θεί μπρο­στά στη στυ­γνή εκ­με­τάλ­λευ­ση, την πε­ραι­τέ­ρω στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση και την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του προ­σφυ­γι­κού.

Από την άλλη πλευ­ρά, ουδέν νε­ώ­τε­ρον υπάρ­χει από την εκ­πό­νη­ση των σχε­τι­κών μη­τρώ­ων του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, της Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης και του υπουρ­γεί­ου Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής, στα οποία – υπο­τί­θε­ται ότι – θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν μόνο όσες ΜΚΟ δρα­στη­ριο­ποιού­νται, λει­τουρ­γούν και χρη­μα­το­δο­τού­νται με – υπο­τι­θέ­με­να – αυ­στη­ρά κρι­τή­ρια δια­φά­νειας, λο­γο­δο­σί­ας, στε­λέ­χω­σης και απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας. Όσο πα­ρα­μέ­νει και αυτή η εκ­κρε­μό­τη­τα, τόσο θα φύ­ο­νται σαν τα μα­νι­τά­ρια, ΜΚΟ – σφρα­γί­δες με επι­ζή­μιο και κο­στο­βό­ρο ρόλο και έργο πρώτα και κύρια για τους ίδιους τους προ­σφυ­γι­κούς πλη­θυ­σμούς.