Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Το Σκοπιανό είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία που μας πληγώνει. Το ξεκίνησε ο
μακαρίτης ο Τίτο και το κακομεταχειριστήκαμε εμείς, με περισσή ανοησία και
ανευθυνότητα.
Οι μεθοδικοί (όπως αποδείχτηκε) Σκοπιανοί κατάφεραν
τα Κράτη διεθνώς, να τους αποκαλούν - κακώς -
"Μακεδόνες".
Ο κος Υπουργός Μετανάστευσης
αποκάλεσε τα Σκόπια: Μακεδονία. Παρά το ότι ζήτησε συγγνώμη, υπήρξαν
υπερβολικές αντιδράσεις. Όταν κάποιος
ζητεί - δημόσια - συγγνώμη (ανεξάρτητα αν το εννοεί, υποκρίνεται, εξαναγκάζεται
κάτω από πιέσεις, ή φόβο να χάσει την καρέκλα του ή από οιοδήποτε άλλο λόγο)
τότε φρονώ πως θα πρέπει να του δοθεί άφεση και να λήξει εκεί η υπόθεση.
Το περιστατικό παρουσιάζει έναν ασυνήθη πλειοδοτικό
πατριωτικό συμπλησιασμό συμπολίτευσης και , μέρους, της αντιπολίτευσης, που
ζήτησαν την αποπομπή του Υπουργού.
Κάτι που εγείρει ερωτήματα και αναδεικνύει, για
πολλοστή φορά, την εγγενή μας αμετροέπεια.
Γίνονται σημεία και τέρατα, όχι.......
μόνον οικονομικά,
εδώ και χρόνια:
Δημογραφικό, Προσφυγο(λαθρο) μεταναστευτικό,
ανεργία συρρίκνωση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, επικείμενος Ευρωπαϊκός Εξισλαμισμός, Νέα τάξη Πραγμάτων, Παγκοσμιοποίηση, γενίκευση
των τοπικών πολεμικών συρράξεων, τα οποία απειλούν να τινάξουν τα πάντα στον
αέρα.
Και εμείς εδώ - πάντοτε από φιλοπατρία και
κομματική ανιδιοτέλεια - επιδιδόμαστε σε ΚΑΜΗΛΟΚΑΤΑΠΟΣΗ,
συνδυασμένη με ΚΩΝΩΠΟΔΙΥΛΙΣΗ!...
Θα δεχτώ ότι ο κος Υπουργός (αν και πολύ επαρκέστερος
από την κα Προκάτοχό του) προσπαθεί, αλλά δεν έχει, ακόμη, πείσει ότι μπορεί να
τα καταφέρει στο τομέα της μετανάστευσης. Αλλά δεν είναι γενναίο, ούτε,
(πολιτικά) έντιμο να κρεμάσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος έσφαλε , από γλωσσική
παραδρομή, αλλά ζήτησε συγγνώμη (για το φραστικό .... "έγκλημα
καθοσιώσεως" του).
ΥΓ Πίστευε
άραγε κανείς πολίτης ή πολιτικός ότι μετά από την άτυχη πράγματι λέξη του,
κινδυνεύουμε να χάσουμε ....οριστικά πλέον την υπόθεση του ονόματος της ελληνικότητας
της Μακεδονίας μας;
Προσωπικά δεν φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επέλθει εξαιτίας ενός
σαρδάμ. Για αυτό και δεν του δίνω σημασία.