Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Με μία έκθεση-καταπέλτη,
για το ποιοί ευθύνονται, κυρίως, για την διαφθορά στην Ελλάδα, η Ομάδα Κρατών
κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης (GRECO).:
Ιδιαίτερα
αιχμηρά είναι τα συμπεράσματα έκθεσης του Συμβουλίου της Ευρώπης σχετικά με τη
διαφθορά των βουλευτών και το σύστημα δικαιοσύνης στην Ελλάδα.
«Η διαφθορά -λέει η έκθεση πού δόθηκε στη δημοσιότητα-, αποτελεί έναν από
τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα οδηγήθηκε στην οικονομική κρίση και στην
συγκάλυψη και επέκταση της, συνέβαλλαν τα μέγιστα εκπρόσωποι του ελληνικού
κοινοβουλίου, υπερψηφίζοντας παράνομες αποφάσεις απαλλαγής και διαγραφής
ευθυνών καθώς και δικαστές και εισαγγελείς, με αδιαφανείς νομοθετικές
διαδικασίες».
Η
έκθεση τονίζει ότι η διαφθορά αν και είναι ένα από .....
τα βασικά προβλήματα που
συνέβαλαν στην οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η χώρα έχει λάβει μηδαμινά
μέτρα για τον περιορισμό της, ειδικά όσον αφορά στους βουλευτές.
Αναφέρει
επίσης ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει κανόνες για την ακεραιότητα των βουλευτών, ιδίως
όσων είναι και υπουργοί.
«Η
Ελλάδα χρειάζεται επίσης να επανεξετάσει το σύστημα της ασυλίας και να
εξασφαλίσει ότι οι βουλευτές έχουν πλήρη επίγνωση των σημερινών και των
μελλοντικών υποχρεώσεών τους, συμπεριλαμβανομένων των νομικών προεκτάσεων των αδικημάτων
δωροδοκίας», επισημαίνει η έκθεση.
Όσον αφορά στους δικαστές και στους εισαγγελείς, η έκθεση
τονίζει ότι η συνολική λειτουργία του δικαστικού συστήματος θα πρέπει να γίνει
πιο διαφανής και υπεύθυνη.
«Η κατάσταση των πλέον υψηλόβαθμων θέσεων στο δικαστήριο και
στην υπηρεσία δίωξης πρέπει να βελτιωθεί δεδομένου ότι, για παράδειγμα, η
μέθοδος επιλογής τους και η διάρκεια της θητείας τους δημιουργεί εξάρτηση
απέναντι στην εκτελεστική εξουσία», αναφέρει η έκθεση.
Σε επίρρωση των παραπάνω θυμήθηκα μια συνέντευξη του
κ. Ιωάννη Παπανικολάου, Α’ Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου που δημοσιεύθηκε την
19/6/2010 στην εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή».
Εκεί έκπληκτοι (;) διαβάσαμε ότι στους κόλπους της
Δικαιοσύνης, επικρατεί αναξιοκρατία, οσφυοκαμψία, αριβισμός, ιδιοτέλεια,
ανεπάρκεια και αρνησιδικία που είναι μερικά από τα «σημεία και τέρατα» που
χαρακτηρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες τον ευαίσθητο χώρο της ελληνικής
Δικαιοσύνης.
Μια σημαντικότατη συνέντευξη που όμως κανένα μέσο δεν
βρέθηκε να τη σχολιάσει, κανένας γκλαμουράτος δημοσιολόγος-γράφος δεν θεώρησε
ότι άξιζε τον κόπο να την αναφέρει παρά τη σπουδαιότητά της.
Ίσως να έχουν τους λόγους τους.
Μεταξύ άλλων λοιπόν ο κ. Παπανικολάου αναφέρει : ‘’προς το
παρόν, επιγραμματικά σημειώνω ότι προτιμώνται, σε αρκετές περιπτώσεις στις
επιλογές αυτές όχι οι άριστοι αλλά οι αρεστοί στον εκάστοτε πρωθυπουργό και στο
περιβάλλον του, οι βολικοί, οι υπάκουοι, οι οσφυοκάμπτες, οι διαπλεκόμενοι, οι
συναλλασσόμενοι, οι κομματικά προσκείμενοι, οι δημοσιοσχεσίτες και βέβαια οι συνεργαζόμενοι
με θρησκευτικές ή παραθρησκευτικές σέχτες ή με συνδικαλιστές του κλάδου ως
κομματικούς τοποτηρητές ή οι έχοντες σχέσεις με υπουργούς ή άλλα πρόσωπα της
εκτελεστικής εξουσίας. Έτσι δημιουργούνται κακά πρότυπα και περνά το μήνυμα
στους νεότερους δικαστές ότι για να προαχθούν στην ηγεσία της Δικαιοσύνης θα
πρέπει να γίνουν και αυτοί αρεστοί και υποτακτικοί στην εκτελεστική εξουσία και
τους παρατρεχάμενούς της.
Και αυτά τα λέει όχι ο κάθε άσχετος, επαναλαμβάνω τα λέει ο
Α’ Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και μάλιστα εν ενεργεία.
Κάπου αλλού επίσης λέει : ‘’Οι εφιαλτικές ώρες που πέρασα
στον Άρειο Πάγο όταν όρθωσα ανάστημα απέναντι στη διαφθορά και στην κάθε μορφής
ανεπάρκεια και ανικανότητα που μαστίζουν την Δικαιοσύνη, μου επαναφέρουν το
πάντοτε, δυστυχώς, επίκαιρο «κατηγορώ» του αείμνηστου εισαγγελέα του Αρείου
Πάγου Ευάγγελου Κρουσταλάκη: «Δεν είναι άξια επαίνων η Δικαιοσύνη. Υπάρχουν
δικαστές που δεν έχουν ήθος … Μουσκεύουμε στη αμαρτία…».
Είπατε τίποτα ;;;;
Όταν λοιπόν ο απλός πολίτης χάνει την εμπιστοσύνη του στο
τελευταίο οχυρό του την Δικαιοσύνη, τότε κάτι δεν πάει καλά, η ανασφάλεια και η
αγανάκτηση που κατακυριεύει τον συναισθηματικό κόσμο όλων μας, μας οδηγεί σε
άλλες επιλογές, σε εκδικητικότητα, σε αυτοδικία σε μηδενικές ανοχές και αυτό
είναι ό,τι πιο επικίνδυνο.
Ας καταλάβουμε επί έλους ότι η Δημοκρατία ναι μεν είναι για
όλους, όμως έχει κανόνες και όρια. Και το βασικό, ότι η Δημοκρατία μου, σταματά
εκεί που αρχίζει η Δημοκρατία του άλλου.
Ας τα λάβουν αυτά υπόψη τους και οι δικαστές μας και να
αρθούν στο ύψος των περιστάσεων τιμώντας τον θεσμό τους και επεμβαίνοντας
αυτεπάγγελτα όπου διαπιστώνουν αποκλίσεις των νόμων σε όλα τα επίπεδα από τις
τροχαίες παραβάσεις μέχρι τις παρανομίες των πολιτικών αρπακτικών.
Τώρα όμως! Άμεσα! Από αύριο! Ή μάλλον από χτες!!.