Ένα μυστικό από το παρελθόν του Bond (Daniel Craig, Skyfall) τον οδηγεί στη προσπάθεια να ξεσκεπάσει μια μοχθηρή οργάνωση. Την ίδια στιγμή, ο M.... (Ralph Fiennes, The Invisible Woman) πολεμάει πολιτικές δυνάμεις ώστε να κρατήσει την μυστική υπηρεσία ζωντανή, ενώ ο Bond ανακαλύπτει την άσχημη αλήθεια πίσω από την Spectre.
Πρόκειται για την τέταρτη ταινία με τον Daniel Craig ως πράκτορα 007, σε σκηνοθεσία Sam Mendes, που ακολουθεί τα γεγονότα των προηγούμενων ταινιών.
Οι φαν του James Bond ίσως διασκεδάσουν με την ταινία και ίσως τους αρέσει πολύ.
Στους υπόλοιπους όχι και τόσο.
Το Spectre ξεκινάει με μια ωραία και καλογυρισμένη πρώτη σεκάνς, στημένη σαν χορογραφία.
Έχει λίγο χιούμορ και σου δίνει όσα στοιχεία χρειάζεσαι για να καταλάβεις ότι πρόκειται να δεις μια απολαυστική περιπέτεια.
Και στη συνέχεια πέφτουν οι τίτλοι αρχής.
Με ένα συμπαθητικό, αλλά γλυκανάλατο τραγούδι ερμηνευμένο από τον Sam Smith, βλέπουμε κάτι που θυμίζει αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά.
Οι τίτλοι αρχής είχαν ενδιαφέρον, αλλά ίσως ήταν υπερβολικοί για την συγκεκριμένη ταινία, καθώς δεν ταίριαζαν ιδιαίτερα με την ιστορία, αλλά ούτε και με το στυλ.
Το Spectre είναι μια ταινία που ανήκει ξεκάθαρα στο είδος της περιπέτειας και δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις ποτέ.
Έχει πολύ δράση και αρκετές σκηνές κυνηγητού και αγωνίας.
Έχει πολλά και ωραία εφέ, χωρίς να είναι υπερβολικά ή ψεύτικα.
Τέσσερις ταινίες μετά, ακόμα αμφιβάλλω για την επιλογή του Daniel Craig ως James Bond.
Είναι ψυχρός και σε καμία περίπτωση δεν πείθει ως ένας γοητευτικός άνδρας που μαγεύει τις γυναίκες.
Έχει συνέχεια το ίδιο αδιάφορο ύφος και ένα κενό και ειρωνικό βλέμμα που δεν εξηγείται.
Στην ταινία κάνει την εμφάνισή της και η Monica Bellucci (La Meraviglie), σε ένα πολύ μικρό και αδιάφορο για την πλοκή ρόλο.
Παρ’ όλα αυτά, έχει ίσως την καλύτερη και πιο ωραία σκηνής της ταινίας.
Εκείνη που μπαίνει στο σπίτι της, κατευθύνεται προς την πισίνα και ετοιμάζεται να την σκοτώσουν.
Ίσως το καλύτερο πεντάλεπτο του Spectre.
Κορίτσι του James Bond αυτή την φορά είναι η Lea Seydoux (The Lobster).
Τόσο καλή ηθοποιός, τόσο αδιάφορος χαρακτήρας…
Τον ρόλο του κακού αναλαμβάνει ο σπουδαίος Christoph Waltz (Big Eyes) - του πηγαίνει τόσο πολύ ο ρόλος του έξυπνου και επικίνδυνου κακού!
Αλλά, εκτός από τον Waltz, και ο Ralph Fiennes προφανώς και δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία.
Οι σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστεί, ίσως είναι οι πιο ενδιαφέρουσες.
Η ταινία εκτυλίσσεται κατά βάση στην Αγγλία (άλλες πόλεις και χώρες που βλέπουμε είναι η πόλη του Μεξικό, η Ρώμη, το Μαρόκο και η Αυστρία).
Ο ηθοποιός είναι Άγγλος, ο James Bond είναι Άγγλος, ο σκηνοθέτης το ίδιο.
Η ταινία, όμως είναι τόσο αμερικάνικη ...
Ή, για να το θέσω καλύτερα, είναι αμερικανιά.
Τόσο συνηθισμένη περιπέτεια και τόσο υπερβολική και ψεύτικη.
Πέφτουν κτίρια, γίνονται εκρήξεις, υπάρχουν πυροβολισμοί, ξύλο, αλλά ο ήρωας δεν παθαίνει τίποτα.
Ούτε γρατζουνιά.
Υπάρχει μια σκηνή πάνω σε ένα τρένο, όπου ο James Bond τρώει πολύ ξύλο από έναν πολύ δυνατό και μυώδη κακό.
Τον πετάει στο πάτωμα, τον πετάει σε πόρτες, σε ξύλινα κουτιά, πάνω σε σίδερα, αλλά προφανώς ο 007 τον κερδίζει στο τέλος.
Γιατί όχι;
Το Spectre είναι τόσο κλισέ και τόσο αναμενόμενο που καταντάει γελοίο.
Είναι μια πολύ συνηθισμένη περιπέτεια, η ιστορία δεν έχει καμία έκπληξη και καμία πρωτοτυπία και παραείναι ψεύτικη.
Επίσης, δεν αναλύει αρκετά κάποιες καταστάσεις και κάποιες σχέσεις, με αποτέλεσμα κάποια πράγματα να είναι αδικαιολόγητα.
Δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί ο Bond έκανε ...αυτό που έκανε με τη σχέση του με τον χαρακτήρα της Lea Seydoux (...oops, almost spoiler!)
Ήταν κάτι που δεν μπορούσε καθόλου να δικαιολογηθεί.
Δεν είδαμε κάτι που να οδηγήσει σε αυτό το συμπέρασμα.
Ίσως το πιο αρνητικό είναι ο άτρωτος και χωρίς συναισθήματα χαρακτήρας του 007.
Ναι, έτσι είναι ο James Bond, αλλά δεν παύει να με ενοχλεί.
Εκτός του ότι δεν παθαίνει τίποτα, δεν αισθάνεται και τίποτα.
Κενό.
Να αναφέρω και πάλι, ότι το πιο πιθανό είναι η ταινία να αρέσει στους θαυμαστές του James Bond και να την απολαύσουν.
Ωραίες γυναίκες, ποτό, αμάξια και πολύ δράση…
Αυτός είναι ο James Bond.
Από 12 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους.
Χριστίνα Φακίνου.