Να λοιπόν που κι η πρώτη μα και δεύτερη φορά Αριστερά, απέκτησαν το δικό τους μονόδρομο.
Λόγια, λαϊκισμός, πεζοδρόμιο, αντίδραση, προτροπές κι υπόθαλψη διαφόρων «δεν πληρώνω», έχουν μπει για τα καλά στο περιβόητο χρονοντούλαπο της ιστορίας, κατά πως έλεγε κι ο θαυμαζόμενος από τον Αλέξη Τσίπρα, Ανδρέας Παπανδρέου....
Κι όπως εκείνος κορόιδεψε συνειδητά την ελληνική κοινωνία κι εν συνεχεία την εκμαύλισε, έτσι κι Τσίπρας ανέβηκε τα σκαλοπάτια του Μεγάρου Μαξίμου κι εν συνεχεία προσγειώθηκε με πάταγο.
Μόνο που όπως και τότε, έτσι και τώρα
τον θόρυβο της προσγείωσης τον πληρώνει ο τόπος.
Στην προκειμένη περίπτωση, ζούμε και πάλι άλλον έναν δήθεν αγώνα διαπραγμάτευσης, μόνο και μόνο για εσωτερικούς λόγους.
Φυσικά, για να είμαστε δίκαιοι, η παράταση των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους –δανειστές της χώρας, δεν έχει προσλάβει ακόμη τον δραματικό χαρακτήρα του περασμένου Ιουνίου.
Κάτι για το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση του τόπου, η οποία ουσιαστικά με την υπεύθυνη στάση της στήριξε την ευρωπαϊκή πορεία του τόπου, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πελαγοδρομούσε και τελικά διασπάστηκε.
Τα σήματα που έρχονται σήμερα από τις Βρυξέλλες είναι σαφώς πιο ευοίωνα.
Στην Ευρώπη αναγνωρίζουν ότι υπάρχει διάθεση συνεργασίας, ενώ είναι σαφές ότι οι εταίροι –ίσως επειδή γνωρίζουν την πολιτική ανεπάρκεια ή φθορά ΚΑΙ της σημερινής αντιπολίτευσης, δείχνουν ότι επιθυμούν να επιτύχει ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Ενώ είναι χαρακτηριστικές κι οι σαφείς αποστάσεις που έχει λάβει Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα από το αδελφό του κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, δείχνοντας ότι μάλλον προτιμά να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις ελληνικές δεσμεύσεις, που ούτως ή άλλως ο ίδιος έλαβε κι υπέγραψε.
Για τον Αλέξη Τσίπρα, λοιπόν, υπάρχει μάλλον ως δεδομένη η στήριξη των εταίρων –δανειστών, στην επιχείρηση να διαμορφωθούν οι συνθήκες εξόδου της Ελλάδας από την πολύχρονη κρίση της.
Όμως, εξακολουθούν και τίθενται τα κρίσιμα ερωτήματα.
Έχει τις αντοχές ο πρωθυπουργός να συγκρούεται συνεχώς με το κόμμα του και τους ημίτρελους που εν πολλοίς το απαρτίζουν;
Έχει τις αντοχές να συγκρουστεί με όλους αυτούς τους βολεμένους που τον στήριξαν;
Έχει την ικανότητα μ’ αυτό το ανθρώπινο δυναμικό που απαρτίζει την κυβέρνησή του, να αποκαταστήσει την αξιοπιστία που κι ο ίδιος έχει χάσει;
Έχει τη δυνατότητα να χαλιναγωγήσει όλον αυτόν τον κομματικό συρφετό διχασμένων προσωπικοτήτων υπουργών του;
Έχει το κύρος να υπενθυμίσει στα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος ότι ο παραλογισμός τους οδηγεί σε γελοιοποίηση; Κι ότι δεν μπορεί από τη μια να στηρίζουν την κυβέρνηση κι από την άλλη να καταγγέλλουν μέσω απεργιών (όπως στην αυριανή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ) τις πολιτικές της;
Έχει το πολιτικό ανάστημα να ξεφύγει από τα στεγανά ενός κόμματος διαμαρτυρίας και να κυβερνήσει;
Πολύ περισσότερο όταν είναι σαφές πως η μεγάλη μάχη του Τσίπρα θα είναι εκείνη για την Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση κι όταν η λύση περικοπών των συντάξεων αποτελεί μονόδρομο;
Ο μονόδρομος που αναφερθήκαμε στην εισαγωγή αποτελεί πανάκεια.
Μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις, μεταρρυθμίσεις.
Στα πάντα.
Στο δημόσιο, στους οργανισμούς του, στη γραφειοκρατία, στον Οικονομικό τομέα, στη Δικαιοσύνη, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Αγροτικό τομέα, στα ελεύθερα επαγγέλματα, στους προμηθευτές του Κράτους.
Παντού.
Να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό Κράτος.
Χωρίς αυτές, το γνωρίζουν πλέον ακόμη και τα μικρά παιδιά, η Ελλάδα δεν θ’ αργήσει να βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με την καλοκαιρινή παγκόσμια καχυποψία και το Grexit.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να διαβούμε…