Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μάλλον διαφορετικά είχε φαντασθεί την δεύτερη διακυβέρνηση της χώρας υπό την ηγεσία του.
Αν προέρχεσαι από το ΚΚΕ της μεταπολίτευσης, αν έχεις γίνει διάδοχος του Αλέκου Αλαβάνου σε κόμμα του 3%, είναι προφανές ότι κερδίζοντας δεύτερη φορά εκλογές, έστω και στη μικρή Ελλάδα..., θεωρείς ότι όλος ο κόσμος είναι στα πόδια σου και ότι οι ηγέτες του κόσμου θα υποκλίνονται στο μεγαλείο σου.
Αρχίζεις να πιστεύεις, ότι το σύμπαν πλάσθηκε για να σε υπηρετεί και πως τελικά ό,τι κι αν συμβεί, η γη θα γυρίζει γύρω από τον άξονα της και θα καταλήγει σε σένα.
Έτσι ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκε να παλεύει με το Μνημόνιό του. Το κατάδικό του Μνημόνιο.
Το υπέγραψε πανηγυρικά, γνωρίζοντας ότι αποτελεί την καταστροφή για την Αριστερά (αλλά δεν είναι ο πρώτος που πρόδωσε την ελληνική Αριστερά), πιθανότατα αποτελεί καταστροφή και για τη χώρα, αλλά ήταν το μοναδικό εισιτήριο για να παραμείνει ο ίδιος στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στην κουτοπονηριά της ψωροκώσταινας υπήρχε κάτι ακόμη: άσε τους κουτόφραγκους να πληρώνουν. Θα βάλουμε την υπογραφή, μας έχουν ανάγκη να κάνουμε τη βρομοδουλειά, στο τέλος θα τους εκβιάσουμε, θα κερδίσουμε κάτι, θα το πουλήσουμε στους απελπισμένους στο εσωτερικό και όλα καλά.
Θα βγάλουμε το εξάμηνο. Μένοντας στο Μέγαρο Μαξίμου, ταξιδεύοντας με πρωθυπουργικό αεροσκάφος, μένοντας σε πεντάστερα ξενοδοχεία…
Δυστυχώς, όλα αυτά ήταν το ένα μέρος του νομίσματος. Οι ξένοι και οι δανειστές πράγματι έχουν κάνει την επιλογή τους. Στην Ελλάδα θέλουν Τσίπρα και μόνον Τσίπρα.
Είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει την δουλειά. Και μόνο γι’ αυτό τον στηρίζουν. Επειδή μόνο ο Τσίπρας της Αριστεράς της Προόδου κ.λπ. μπορεί να επιβάλει τα πιο σκληρά μετρά των Μνημονίων.
Δεν είναι τυχαίο ότι με όλα όσα συμβαίνουν δεν έχει ανοίξει ρουθούνι. Και στο Σύνταγμα, όπως αποδείχθηκε, ξέμειναν μόνο οι ακροδεξιοί από εκείνα τα μπλοκ των Αγανακτισμένων. Οι άλλοι μισοί δεν προλαβαίνουν να κατέβουν Σύνταγμα. Είναι υπουργοί, γενικοί γραμματείς, διορισμένες καθαρίστριες που αποσπάσθηκαν ως γραμματείς Δικαστηρίων.
Τα προβλήματα άρχισαν όταν ο κ. Τσίπρας νόμισε ότι μπορεί να κουμαντάρει και όλο τον έξω κόσμο, όπως το κατάφερε με το εκλογικό κοινό στην Ελλάδα και ότι μπορεί να τα πάρει όλα: να κερδίσει την εύνοια του Φρανσουά Ολάντ, της Ανγκελα Μέρκελ, του Μπάρακ Ομπάμα και του κ. Σόιμπλε, αλλά στη στροφή να τους ξεγελάσει και να τους πείσει ότι είναι τόσο σπουδαίος ο ίδιος και τόσο σημαντική η παραμονή του στην εξουσία, που αξίζει να κάνουν κωλοτούμπα αυτοί όλοι μαζί και να καταπιούν το Μνημόνιο που ο ίδιος συνυπέγραψε μαζί τους.
Και μετά άρχισε το τσάμικο.
Βάλε βγάλε φόρους, ρίξε ΦΠΑ, αναγγελία μέτρων, ψήφιση μέτρων, άρνηση εφαρμογής τους.
Δεσμεύσεις για τα κόκκινα δάνεια κόντρα σε όσα είχε υπογράψει και πούλημα ελπίδας: κανένας αδύναμος δεν θα χάσει το σπίτι του.
Και ποιος είναι ο αδύναμος; Γιατί δεν μας το λέει; Και κυρίως γιατί δεν μας το είπε πριν τις εκλογές;
Το «κανένα σπίτι στα χεριά τραπεζίτη», ακούστηκε όμορφα και έδωσε πολλές ψήφους. Τολμά να το εκστομίσει ξανά το οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ;
«Καμία μείωση στις συντάξεις», διακήρυττε προεκλογικά και μέχρι προσφάτως ο κ. Τσίπρας, την ώρα που ο Κατρουγκαλος είχε πάρει φόρα με το μαχαίρι και σε λίγο οι συνταξιούχοι θα βρεθούν να χρωστάνε κιόλας… Πάλι καλά, το δικηγορικό γραφείο του και αρκετά ακόμη θα τρελαθούν στη δουλειά.
Ο κ. Τσίπρας, από μια όμορφη εφηβεία που κράτησε σχεδόν τριάντα τόσα χρόνια, συνειδητοποίει ότι ο αληθινός κόσμος δεν είναι η εύπορη οικογένειά του, δεν είναι το ασφαλές καταφύγιο του να είσαι αριστερός συνδικαλιστής στο Γυμνάσιο ή στο Πολυτεχνείο, να είσαι επαγγελματικό στέλεχος στον ΣΥΡΙΖΑ, να παίρνεις χωρίς κόπο το δακτυλίδι της διαδοχής στον μικρό ΣΥΡΙΖΑ, να παίρνεις την εξουσία την ώρα που η πυρηνική έκρηξη των Μνημονίων ισοπεδώνει τα πάντα γύρω σου.
Το πέρασμα από την εφηβεία στην ωριμότητα είναι επώδυνο. Το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Αλλά είναι πραγματικά οδυνηρό, την πολιτική ωρίμανση του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να την πληρώσει τόσο ακριβά ένας ολόκληρος λαός.
mignatiou.com