Του Κώστα ΒαξεβάνηΝομοθέτημα για την ελευθερία του Τύπου ανακοίνωσε πως ετοιμάζει ο Υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος. Διάλεξε μάλιστα το ΒΗΜΑ FM του ΔΟΛ για να κάνει την ανακοίνωσή του. Φαντάζομαι πως η επιλογή του συγκεκριμένου Μέσου...
από τον Υπουργό για την ανακοίνωσή του (στο Βασίλη Χιώτη μάλιστα) είναι απλώς μια επίδειξη ανωτερότητας και σεβασμού της Ενημέρωσης όποιος και αν την εκφράζει, όσο διαπλεκόμενος και αν είναι και όχι πίστη πως ο καλύτερος συνομιλητής για να λύνονται και να γνωστοποιούνται τέτοια θέματα είναι ο ΔΟΛ.
Ας πάμε όμως στην ουσία. Ο κύριος Παρασκευόπουλος δήλωσε πως νομοθετεί δύο πράγματα. Το ένα είναι η κατάργηση του ελάχιστου ορίου των αποζημιώσεων που προέβλεπε ο νόμος Βενιζέλου στις αγωγές κατά του Τύπου. Η απόφαση αυτή είναι σωστή αλλά είναι πίσω από τις εξελίξεις, αφού τα δικαστήρια τα ίδια δεν εφαρμόζουν το νομοθέτημα του νομοπαρασκευαστή της διαπλοκής Βενιζέλου, έχοντας αποφανθεί πως είναι αντισυνταγματικό. Συνεπώς, δεν έχουμε κάποια ανακάλυψη της Αμερικής.
Η δεύτερη ρύθμιση Παρασκευόπουλου θα δίνει όπως είπε τη δυνατότητα μέσα από διορθωτικό δημοσίευμα του Μέσου και του δημοσιογράφου να μην οδηγείται σε δίκη μια υπόθεση από τον θιγόμενο. Λογική και αυτή η ρύθμιση, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία του Τύπου.
Το πρόβλημα με την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα δεν είναι πως δεν ακυρώνονται κάποιες ποινικές διαδικασίες αν υπάρξει διορθωτικό δημοσίευμα. Το πρόβλημα είναι πως έντιμοι δημοσιογράφοι οι οποίοι γράφουν την αλήθεια (άρα δεν χρειάζεται να κάνουν κάποια επανόρθωση) σέρνονται στα δικαστήρια, ταλαιπωρούνται μέσα από μια βιομηχανία διώξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά έχει διατυπώσει και δια στόματος Τσίπρα, πως η διαπλοκή κρατά όμηρους τους δημοσιογράφους μέσα από διώξεις αλλά κρατά όμηρο κυρίως την ίδια τη δημοσιογραφία. Ο κύριος Παρασκευόπουλος, είμαι σίγουρος πως γνωρίζει δεκάδες υποθέσεις δημοσίων προσώπων και πολιτικών οι οποίοι αντί να δώσουν απαντήσεις σε δημοσιεύματα όπως οφείλουν, καταφεύγουν σε μηνύσεις βαφτίζοντας το δημοσιογράφο που κάνει τη δουλειά του «συκοφάντη που απολογείται στη Δικαιοσύνη». Είμαι σίγουρος πως ο κύριος Παρασκευόπουλος παρά την ακαδημαϊκή του αντίληψη για τα πράγματα, γνωρίζει τη σκληρή πραγματικότητα που πέφτει ως σκιά πάνω από τη δημοσιογραφία. Ολιγάρχες και λεφτάδες, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι με πολυπληθείς ομάδες δικηγόρων, εξοντώνουν ανεξάρτητους δημοσιογράφους με επαναληπτικές μηνύσεις. Όταν λέω βέβαια για ανεξάρτητους δημοσιογράφους δεν εννοώ αυτούς στους οποίους έδωσε ο ίδιος συνέντευξη.
Η δημοσιογραφία από τη μία σέρνεται στα δικαστήρια εκβιαστικά και από την άλλη στραγγαλίζεται οικονομικά μέσα από ένα σύστημα που διοχετεύει χρήματα στα Μέσα της διαπλοκής (εδώ ναι, εννοώ αυτούς στους οποίους έδωσε συνέντευξη).
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση που έφερε τον Τύπο εδώ που τον έφερε, που έκανε τους δημοσιογράφους ξεσκονίστρες της ολιγαρχίας, ο κύριος Παρασκευόπουλος νομοθετεί πως η συγγνώμη αναιρεί τη δίωξη. Δηλαδή ο δημοσιογράφος αντί να υπερασπίζεται την αλήθεια ή δεν θα γράφει, ή αν γράψει κάτι θα ζητάει συγγνώμη για να μπορεί να επιβιώσει.
Ο κύριος Παρασκευόπουλος έχει κληθεί και από τον Οργανισμό για τη Συνεργασία και την Ασφάλεια στην Ευρώπη (OSCE) και από Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου (IPI) και από τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΙFJ) και από τον Οργανισμό Μέσων Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SΕΕΜΟ) και από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (EFJ) να νομοθετήσει το σταμάτημα της δίωξης των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας. Οι ανακοινώσεις προέκυψαν μετά από τις δικές μου δικαστικές περιπέτειες και η ίδια η Ντούνια Μιγιάτοβιτς του OSCE είχε ζητήσει να αλλάξουν οι απαρχαιωμένοι ελληνικοί νόμοι.
Η κατάργηση της συκοφαντικής δυσφήμησης ως ποινικού αδικήματος (και μάλιστα αυτόφωρου) δεν είναι χάρη στους δημοσιογράφους αλλά Ευρωπαϊκό δεδομένο. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τη νομολογία για το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, αναγνωρίζει στο δημοσιογράφο την υποχρέωσή του να ασκεί ακόμη και άδικη και υπερβολική κριτική σε δημόσια πρόσωπα για να υποστηρίξει το κοινωνικό συμφέρον. Αναγνωρίζει δηλαδή πως η ίδια η λειτουργία του δημοσιογράφου εκ των πραγμάτων αναιρεί το δόλο που είναι η αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει ποινικό αδίκημα. Οι όποιες διαφορές των θιγμένων μπορούν να λυθούν στα αστικά δικαστήρια.
Ο κύριος Παρασκευόπουλος είναι βέβαιο πως γνωρίζει την πολλαπλή καταδίκη της Ελλάδας για το μη σεβασμό του άρθρου 10, από Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Επιμένει όμως να βαφτίζει ως νομοθέτημα για την ελευθερία του Τύπου, κάποιες ρυθμίσεις που συνεχίζουν να κρατούν σε ομηρία τους δημοσιογράφους μέχρι να δεχθούν να γίνουν δηλωσίες. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης αποφασίζει να παραμείνει άτολμος απέναντι στη διαπλοκή και τα όπλα της. Δυστυχώς και αυτός όπως και προκάτοχοί του, εμφανίζεται αρκετά θαρραλέος σε νόμους που απελευθερώνουν δολοφόνους, βιαστές, εμπόρους ναρκωτικών και είναι σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνική απαίτηση.
Προσωπικά, έχω αρκετές απορίες στο τι είναι αυτό που δημιουργεί το επιλεκτικό θάρρος ή την επιλεκτική δειλία του Υπουργού Δικαιοσύνης.