ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ
Την ώρα που ένας νέος, όψιμος φίλος της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, ο Μάρτιν Σουλτς, έρχεται στην Αθήνα, προφανώς για να διαπιστώσουν μαζί ότι η ανεκδιήγητη Ευρώπη δεν κάνει τίποτα για την τραγωδία των προσφύγων και για την Ελλάδα... που κοντεύει να διαλύσει υπό το βάρος της, ένας άλλος Γερμανός απασχολεί πολλούς, κρυφά και φανερά: ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε.... Κι αυτό καθώς πριν από λίγες ημέρες ένα ενδεχόμενο είχε διακινηθεί ευρέως ως αποτέλεσμα της πρωτοφανούς καταβαράθρωσης που αντιμετωπίζει η καγκελάριος Μέρκελ εξ αιτίας της αδυναμίας της να χειριστεί την προσφυγική τραγωδία, μπροστά στην οποία η δήθεν ενωμένη λειτουργούσα Ευρώπη αποκαλύφθηκε γυμνή: το ενδεχόμενο η ίδια να αποχωρήσει προς διεθνή οργανισμό, λ.χ. τον ΟΗΕ, και να παραδώσει σε εκείνος την εξουσία του Βερολίνου. Μάλιστα, ο Σπίγκελ είχε δώσει έκταση στην υπόθεση, την οποία πάντως και απέκλεισε, όμως κυρίως για λόγους κομματικών ισορροπιών. Κατά πάσα πιθανότητα έχει δίκιο, αλλά όχι γι αυτούς τους λόγους.
Για τους περισσότερους ο Σόιμπλε είναι ταυτισμένος με τις πολιτικές της Γερμανίας στα χρόνια της κρίσης από το 2010 και έπειτα. Όμως, υπάρχει κάτι πιο βαθύ και σημαντικό: αν δεν είχε πέσει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης τον Οκτώβριο του 1993, δηλαδή ακριβώς τη στιγμή της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα ήταν ο αδιαφιλονίκητος πολιτικός ηγέτης της νέας ενωμένης Γερμανίας καθώς ήταν εκείνος, στο πλευρό του Χέλμουτ Κολ, που οργάνωσε πολιτικοδιοικητικά την επανένωση, όπως ήταν άλλωστε και ο ουσιαστικός αρχιτέκτονας του κατ’ ουσίαν γερμανικού ευρώ αμέσως μετά – όλο αυτό ήταν ένα ενιαίο «πακέτο».
Ε, λοιπόν, μακάρι! Μακάρι ο Σόιμπλε να γινόταν εν τέλει καγκελάριος της ηγεμονικής Γερμανίας. Αν ήταν δυνατόν αύριο το πρωί. Ετσι θα κατέρρεε μονομιάς η πολιτική των γελοίων προσχημάτων του Βερολίνου που όμως, δυστυχώς, ακόμα λειτουργεί: ότι δήθεν υπάρχουν «ο καλός και ο κακός μπάτσος», η Μέρκελ που είναι, υποτίθεται, πιο μετρημένη και ο Σόιμπλε που δήθεν επιβάλλει όλα τα δεινά. Αν γινόταν καγκελάριος όχι μόνον θα κατέρρεε αμέσως de facto αυτή η ανόητη, πλην έντεχνη, αντίληψη που αγνοεί προκλητικά κάθε πραγματικότητα έχοντας προκαλέσει μεγάλη σύγχυση στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, αλλά θα γυρνούσε και σαν μπούμερανγκ πάνω στο ίδιο το Βερολίνο.
Ο Σόιμπλε είναι τόσο ταυτισμένος με τον νέο γερμανικό ηγεμονισμό της εποχής μας, που, αν έπαιρνε και τυπικά την εξουσία – γιατί ουσιαστικά είναι εδώ και χρόνια συγκάτοχός της – τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά στην Ευρώπη θα διεγείρονταν αμέσως ακόμα και στους πιο δύσπιστους: δεν θα χρειαζόταν να πει κανείς τίποτα άλλο. Οι πολίτες όλων των χωρών θα κατανοούσαν σε χρόνο μηδέν το τι πραγματικά συμβαίνει με την οργανωμένη πολιτική, οικονομική και θεσμική προσπάθεια του Βερολίνου να επικυριαρχήσει πλήρως στην Ευρώπη, κάτι που, ως τώρα, με μεγάλη επιτυχία έχει, ουσιαστικά, αποκρυφτεί. Τα παραμύθια θα τελείωναν, οι μάσκες θα έπεφταν, η υποκρισία θα είχε μονομιάς ηττηθεί.
Καγκελάριος Σόιμπλε λοιπόν; Μακάρι η Γερμανία να έκανε τέτοιο λάθος. Και γρήγορα!..