Κατερίνα ΓκαράνηΤαινία μικρού μήκους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η καλλιτεχνική κάλυψη μέσω εικόνας στο τραγούδι "Να σταθώ στα πόδια μου" των Λεωνίδα Μπαλάφα και Γιώργου Νικηφόρου Ζερβάκη. Είναι από τις ελάχιστες στιγμές που οι καλλιτέχνες ....
καταφέρνουν να αποδώσουν τόσο καίρια την κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας χωρίς έρωτες και λουλουδάκια.
Σκληρός στίχος, σκληρός ήχος όπως αρμόζει στην άγρια Κρήτη και στην ακατέργαστη Ελλάδα. Ακόμη σκληρότερη η σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη και ένας απίστευτος Στράτος Τσικουδάκης να αποδίδει το πρόσωπο της ήσυχης, αόρατης και οργισμένης Ελλάδας ντυμένη όπως αρμόζει, σε μαύρο ρούχο.
Μια Ελλάδα που δεν χειροκροτεί και ούτε δίνει χέρι γνωριμίας σε "νέες ελπίδες" και "παλιούς σωτήρες" αλλά νικημένη ρίχνει γροθιά ακόμη κι αν τελικά αυτή βρίσκει τον εικονικό θύτη σε μια εικονική δημοκρατία που έχουμε επιβάλλει τον εαυτό μας πείθοντας την ψυχή μας ότι δεν μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας.