To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτήν την στιγμή έχουν 5.448 ενεργά αεροσκάφη, πράγμα που κατατάσσει τον αεροπορικό τους στόλο στην πρώτη θέση παγκοσμίως. Η Ρωσία ακολουθεί στην δεύτερη θέση, έχοντας περίπου κάτι λιγότερα από τα μισά, αλλά ακόμα και έτσι υπολείπονται κατά πολύ του στόλου που υπάρχει «παρκαρισμένος»... στο μέρος που είναι γνωστό ως The Boneyard, τις εγκαταστάσεις συντήρησης, αποκατάστασης και μετατροπής δηλαδή, που βρίσκονται στην αεροπορική βάση Davis-Monthan της Αριζόνας. Εδώ βρίσκουμε τον δεύτερο μεγαλύτερο αεροπορικό στόλο του κόσμου, όσο και αν ακούγεται απίστευτο.
«Έχουμε 4.000 αεροσκάφη εδώ», λέει η Public Affairs Officer Teresa Pittman, «αν και το νούμερο αλλάζει κάθε μέρα».
Το Boneyard προέκυψε κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ως ένας χώρος φύλαξης ενός τεράστιου αποθεματικού σε αεροπλάνα. Κάποια από αυτά ψήνονται στην έρημο της Αριζόνα εδώ και μισό αιώνα περίπου. Το τέλειο κλίμα, καθώς και η αφοσιωμένη δουλειά του 309th Aerospace Maintenance and Regeneration Group, κρατάει τα περισσότερα σε τέλεια -η περίπου τέλεια- κατάσταση. Τώρα, εν μέσω των αποχωρήσεων του Αμερικάνικου στρατού από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, το Boneyard είναι και πάλι γεμάτο από αεροσκάφη που περιμένουν να πάνε για παλιοσίδερα, να φυλαχτούν, να ξεκοκαλιστούν για ανταλλακτικά, να γίνουν μουσειακά εκθέματα ή να πωληθούν σε συμμάχους.
Στάθηκα με την Pittman στον αεροδιάδρομο, κρατώντας σφιχτά το καπέλο μου, καθώς άλλο ένα αεροσκάφος προσγειωνόταν στο Boneyard. Ήταν ένα HH-60H Seahawk, αλλά το παρατσούκλι του είναι Hotel. To συγκεκριμένο Seahawk είναι ειδική περίπτωση. «Έχει περισσότερες ώρες μάχης από κάθε άλλο αεροσκάφος του Πολεμικού Ναυτικού», μου είπε ο πιλότος του. Το πλήρωμα που έφερε το σκάφος εδώ, είναι το ίδιο που το χειριζόταν και στην μάχη, μέλη του Red Wolves Squadron, ένα εκ των δύο σμηνών που υποστηρίζουν αποκλειστικά τις Ειδικές Δυνάμεις.
Όπως πολλά από τα αεροσκάφη εδώ, έτσι και αυτό το Seahawk φέρει επάνω του τις υπογραφές και τις αφιερώσεις του πληρώματός του, τιμώντας έτσι την τελευταία του πτήση. «Δυστυχώς», μου λέει ο πιλότος, «λόγω περικοπών και τα δύο σμήνη θα καταργηθούν. Για αυτό άλλωστε φέραμε το σκάφος εδώ, το αποσύρουμε. Είναι μια πραγματικά στενάχωρη μέρα. Από ότι έχω ακούσει θα τα αντικαταστήσουν με καινούργια αεροσκάφη που είναι φτηνότερα τόσο στην χρήση όσο και στην συντήρησή τους. Το λες και πρόοδο, φαντάζομαι. Είναι κάτι αναπόφευκτο».
Ο σχεδόν ανθρωπομορφικός δεσμός των πληρωμάτων με τα αεροσκάφη τους, υπάρχει παντού σε αυτό το μέρος. Τα μηνύματα στο πλάι των ατράκτων έλεγαν πράγματα όπως «σε ευχαριστούμε για τις ωραίες στιγμές». Άλλα είχαν απλά την φράση «τελευταία πτήση» και δίπλα ένα όνομα και την ημερομηνία. Κάποια άλλα ακόμα, είχαν πιο «πικάντικα» μηνύματα, τα οποία έκαναν λόγο για το «Mile High Club».
Φεύγουμε από τον αεροδιάδρομο και ξεκινάμε μια βόλτα στις φαινομενικά ατέλειωτες, αλλά τακτικότατες σειρές αεροσκαφών. Όπου κι αν κοιτάξεις, βρίσκεις μια ιστορία. Στις ζωγραφιές, στα καλλιτεχνήματα που βλέπεις στις μύτες των αεροσκαφών, υπήρχε μια ξεκάθαρη στροφή προς μια πιο πολιτικά ορθή κατεύθυνση σε σχέση με το παρελθόν. Πάνε πια οι ζωγραφιές που απεικονίζουν ημίγυμνες ξαδέρφες της Ντόλι Πάρτον. Αν θες φλεγόμενα κρανία όμως, υπάρχουν σε αφθονία.
Σε κάποια από τα αεροσκάφη που «έδρασαν» την περίοδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου συναντάς πράγματα όπως ένα μεγάλο αετό και το σύνθημα «Let's Roll!», ενώ σε άλλα βλέπεις την αναμενόμενη αμερικάνικη σημαία. Σε μια γωνία συναντάμε το παλαιό ελικόπτερο Army One του προέδρου Eisenhower, το οποίο έχει παραδοθεί στην σκουριά του. Υπάρχουν ολόκληρες εκτάσεις γεμάτες από βομβαρδιστικά Β-52. Κάποτε ήταν η πρώτη γραμμή άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην απειλή της Σοβιετικής Ένωσης, τώρα είναι απλά απώλειες της συνθήκης Strategic Arms Reduction (START). Η διάλυσή τους επιβάλλεται, έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται η καταστροφή τους από τους Ρωσικούς δορυφόρους.
Περνάμε κάποια F-16 τα οποία σύντομα θα σταλούν στην Ινδονησία και μπαίνουμε σε ένα υπόστεγο όπου παρόμοια σκάφη μετατρέπονται σε drones. Το ραδιόφωνο παίζει country μουσική, καθώς οι μηχανικοί κινούνται με άνεση ανάμεσα στα σκάφη. Στην συνέχεια, επισκεπτόμαστε δύο τεχνικούς που δουλεύουν πάνω σε ένα Α-10 Warthog. Ένας από τους πιο κεφάτους μηχανικούς μου λέει ότι θυμάται να έχει δει ένα από αυτά τα σκάφη να εξολοθρεύει τεθωρακισμένα κατά την διάρκεια της επιχείρησης Iraqi Freedom. Τα Α-10 φημίζονται για την δύναμη και τις αντοχές τους, αλλά όταν τα βλέπεις έτσι, με τα μηχανικά τους «σωθικά» σε κοινή θέα, μοιάζουν ευάλωτα.
«Τι θα το κάνουν αυτό το Α-10», ρωτάω. «Αυτό πάει για παλιοσίδερα», μου απαντάει η Pittman. «Μπορεί να γίνει αυτοκίνητο ή απλά μια κονσέρβα».
Η τελευταία μας στάση είναι ένα ανοιχτό υπόστεγο, όπου επισκευάζονται αεροσκάφη και εξοπλίζονται με τροφοδοτικά οξυγόνου. Από πάνω μας, μια οικογένεια από κουκουβάγιες είχαν χτίσει την φωλιά τους. Οι τεχνικοί τους είχαν φτιάξει ένα κουτί, έτσι ώστε να μην πέφτουν από την φωλιά τα μικρά. Η αρσενική κουκουβάγια καθόταν περήφανη πάνω σε ένα σιδερένιο δοκάρι και φάνταζε ως η τέλεια μασκότ για το Boneyard. Ήταν άλλο ένα παράδειγμα ιστορικής πτητικής τεχνολογίας.
Ακολουθείστε το project του Roc στοWorld Dream Atlas.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ