Ήδη πριν από τη γέννηση του παιδιού μας, οραματιζόμαστε πολλά για την εικόνα του και το τι θα καταφέρει, όταν μεγαλώσει. Οι προσδοκίες των γονιών και, ιδίως, της μητέρας, η οποία κυοφορεί το βρέφος μέσα στο ίδιο της το σώμα, δημιουργούν πολλά όνειρα για το νεογέννητο, τα οποία σε ένα επίπεδο είναι βοηθητικά, ωστόσο είναι δυνατό..., αν είναι πολλά και πολύ αυστηρά, να μπλοκάρουν σε μεγάλο βαθμό την ομαλή ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του παιδιού.
Ο τρόπος που οι γονείς θα συμπεριφερθούν στο παιδί τους βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το χαρακτήρα τους και με τον τρόπο που οι ίδιοι έχουν αντιμετωπίσει ως τώρα τη ζωή τους και έχουν αντιληφθεί τον εαυτό τους: Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να επιθυμούμε πράγματα που έχουν οι άλλοι, υποτιμώντας, όσα έχουμε αποκτήσει/καταφέρει οι ίδιοι, με αποτέλεσμα να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας και να βιώνουμε το λεγόμενο συναίσθημα της ζήλιας. Ωστόσο, αυτή η σύγκριση είναι αφενός μία κακοποιητική διεργασία του εαυτού μας και αφετέρου μία δικαιολογία, για να παύσει κανείς τη δουλειά που χρειάζεται, για να κατακτήσει, όσα επιθυμεί στη δική του ζωή.
Ήδη από τις πρώτες ημέρες του βρέφους στη ζωή, οι γονείς κάνουν συγκρίσεις με άλλα μωρά σχετικά με το βάρος, τα γραμμάρια γάλακτος που καταναλώνει, το νυχτερινό του ύπνο, κτλ. Και στη συνέχεια έρχεται το σχολείο και οι συγκρίσεις με συμμαθητές σχετικά με τους βαθμούς και τη διαγωγή, μέχρι και τις αδιάληπτες συγκρίσεις μεταξύ των αδελφών.
Αρχικά, είναι πολύ σημαντικό να μην επηρεάζεστε από άλλους γονείς και να μην νιώθετε μειονεκτικά, σε περιπτώσεις, όπως π.χ. το δικό τους παιδί κατόρθωσε να περπατήσει νωρίτερα ή να πάρει έπαινο στο ποδόσφαιρο. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει την πίστη στον εαυτό μας (ως γονείς) αρχικά και κατ΄επέκταση και στο σύντροφό μας, ώστε να μπορέσουμε να πιστέψουμε και στο παιδί μας, τις ικανότητες και δεξιότητες του και να αναγνωρίσουμε την αξία του, η οποία είναι μοναδική. Κάθε παιδί έχει το δικό του ρυθμό ανάπτυξης και είναι πολύ σημαντικό να τον αφουγκραστούμε και να το σεβαστούμε.