Στην ΑΝΑΤΡΟΠΗ του MEGA μια όμορφη μαθήτρια τάπωσε (όπως είδα σε διάφορα σάιτ ψάχνοντας να βρω ποια είναι στο google, σάιτ κυρίως ελληνόψυχα αν όχι χρυσαυγίτικα) τον Πρετεντέρη. Δεν είναι και ό,τι πιο δύσκολο να ταπώσεις τον Πρετεντέρη..., πέρσι τέτοια εποχή είχα γράψει και ολόκληρο άρθρο [Ποιoς είναι ο επόμενος που θα κατατροπώσει τον Πρετεντέρη; - Οι νέοι ήρωες της τηλεόρασης είναι οι απλοί άνθρωποι.] Κατακρίθηκε έντονα γιατί είπε ότι έχουμε χούντα, επειδή δεν τους αφήνουν να κάνουν τις καταλήψεις τους και δεν ακούν τα αιτήματά τους.
Δεν συμφωνώ μαζί της, ούτε βέβαια με τους αντιπάλους της στη συζήτηση. Είναι πάντως ευχάριστο ότι η νέα γενιά είναι μαχητική - πάντα ήταν. Μπορεί η εκάστοτε νέα γενιά να υπερβάλει -είναι χαρακτηριστικό, θεμιτό, της νιότης αυτό- και να πετάει τη σκούφια της για αγώνα.
Κάποια πράγματα τα βλέπει πιο καθαρά, χωρίς να έχει συμβιβαστεί πουθενά, ακόμα. Με αφορμή όμως την Ιωάννα της Ανατροπής (κατά το Ιωάννα της Λοραίνης), θυμήθηκα πάλι την Άλκη Ζέη. Η διαδρομή της γνωστή και η μαχητικότητά της ακόμα και σήμερα ονομαστή. Πολιτική κρατούμενη, εξόριστη σε ξερονήσια, εμβληματική ηρωϊδα της Αριστεράς, αυτοεξόριστη στη συνέχεια, κυνηγημένη, αγωνίστρια με συνέπεια. (Δεν επεκτείνομαι καν στα σπουδαία πολιτικά μυθιστορήματα που έγραψε για παιδιά και νέους.)
Το ότι θυμώνει με όσους λένε, σα να το πιστεύουν στ' αλήθεια, ότι έχουμε Κατοχή και Χούντα το έχει πει, με τα ίδια πάνω κάτω λόγια σε αρκετές πρόσφατες συνεντεύξεις της, όταν τυχόν τη ρωτούν.