Επισημαίνει
ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Πώς ορίζεται
η νέα κανονικότητα στην οποίαν προσβλέπουν και την οποία προπαγανδίζουν οι πολιτικοί
και επιχειρηματικοί φορείς που δομούν την σύγχρονη (κυρίαρχη) πολιτική αφήγηση
στην Ελλάδα;
Ως δικαίωμα
στη λήθη, μέσω μιας απολύτως αφηρημένης αναπαράστασης θεών, μύθων και ηρώων,
που έρχονται ακριβώς στην ώρα τους για να διασκεδάσουν το πραγματικό βίωμα στη
χώρα μας. Πρόκειται στην ουσία για την άρθρωση, με την μορφή δόμησης μιας νέας
κανονικότητας για την Ελλάδα, του δικαιώματος των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων και
της οικονομικής ελίτ της .......
Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας στην διαγραφή των
ιστορικών δεδομένων (σχέσεις, στάσεις, συμπεριφορές, αξίες, lifestyle, γνωστικό
μοντέλο και οικονομικά χαρακτηριστικά) που συνθέτουν με αντικειμενικό τρόπο την
ταυτότητά τους.
Μόνον σε μια
χρεοκοπημένη, παλαιά ευρωπαϊκή χώρα, όπου βασιλεύουν ακόμη θεοί, οι οποίοι
υποστηρίζονται από μύθους για να κατασκευαστούν ήρωες εν τω μέσω της σοβαρότερης
κρίσης μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, θα μπορούσε να αρθρωθεί δια της τρέχουσας
πολιτικής αφήγησης το «right to be forgotten» για την διαπλεκόμενη πολιτικοοικονομική
ελίτ. Είναι αυτό που διεισδύοντας υποσυνείδητα και βήμα-βήμα στην τρέχουσα κουλτούρα
των ελλήνων, έρχεται να υπαινιχτεί ένα «deal» με τα μικροαστικά κυρίως στρώματα (με
τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού): διάγραψε λαέ από την μνήμη σου την πελατειακή,
άπληστη, διαπλεκόμενη, νοθευτική της αυθεντικής σου βούλησης και σε μεγάλο
βαθμό παρα-οικονομική και αντι-οικονομική χρήση που κάναμε στο ελληνικό κράτος
και στην αγορά και εμείς θα διαγράψουμε μέρος τουλάχιστον της αυθαίρετης χρήσης
που εσύ έκανες στους πόρους και στους θεσμούς της πολιτείας και της εθνικής
οικονομίας!
Με αυτόν τον
σαφή υπαινιγμό, με αυτήν την εθνικού χαρακτήρα συνωμοσία απατεώνων, που «τα
φάγανε όλοι μαζί», βαδίζουμε με οδύνες προς την μετάβαση στη Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.
Και κάνουμε ένα τραγικό, ιστορικού χαρακτήρα ολίσθημα: προσοχή, το δικαίωμα στη
λήθη υπονομεύει κάθε άλλο δικαίωμα επί του οποίου θεμελιώνεται η ισότητα - ή καλύτερα
η σχέση της ισότητας με την ελευθερία - και άρα η κοινωνική κανονικότητα σε ένα
αστικό καθεστώς.
Αναγνώστη
μου, εμείς, όσοι δηλαδή από εμάς δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί», δεν έχουμε θέση σ’ αυτό
το «delivery», σε αυτή την συνδιαλλαγή που διαιωνίζει το καθεστώς
διαφθοράς στην Ελλάδα. Όσο για τους υπόλοιπους, ας κάνουν τους λογαριασμούς τους…
σωστά και ας αποφασίσουν για την πολιτική τους στάση στη κρίσιμη αυτή συγκυρία.
Ας προσέξει
και η αριστερά! Προτείνοντας ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που στηρίζεται σε ένα σοσιαλ-δημοκρατικό
Εθνικό Σχέδιο αποκατάστασης της κοινωνικής δικαιοσύνης και άρα της κοινωνικής
συνοχής στην Ελλάδα, ΔΕΝ θα πρέπει να διολισθήσει στη κυρίαρχη πολιτική αφήγηση
που θεμελιώνεται στο «δικαίωμα στη λήθη».
Εδώ βρίσκεται
το στοίχημα της αριστεράς: η αναδιάρθρωση του κοινωνικού και οικονομικού χώρου
στην Ελλάδα, στη βάση του εκδημοκρατισμού και της παραγωγικής ανασυγκρότησης, προϋποθέτει
ενεργοποίηση του «σκληρού δίσκου» της ιστορίας και όχι καταστροφή του! Και ασφαλώς
δεν αναφέρομαι στην όποια ιστορική μνήμη (της αριστεράς), αλλά στην αντικειμενική
ιστορία της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο συνδυασμός
των discursive και non-discursive (αμιγώς οικονομικών) στοιχείων που δόμησαν το καθεστώς το
οποίο κατέληξε στη συντεταγμένη χρεοκοπία με εσωτερική υποτίμηση, που θα
ανέλθει στο 40%-45% προτού αντιστραφεί ο οικονομικός κύκλος και περάσουμε σε
αργούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Το δικαίωμα
στη λήθη δεν συνιστά απλώς προσβολή στον άνεργο και σε κάθε μισθοσυντήρητο ή
αποκλεισμένο έλληνα, αλλά προσβολή σε αυτό που αρέσει στο καθεστώς να αποκαλεί «θυσίες
του ελληνικού λαού», όπως και τον κρισιμότερο discursive παράγοντα που φαλκιδεύει
εν τη γενέσει της την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.