ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ

Κώστα Δημ.Χρονόπουλου

(Αρθρογράφος – Σχολιογράφος)

 

3^η Σεπτέμβρη, δεύρο έξω να τους δείς,

να κλάψεις και να τους συλλυπηθείς!

Ποιός να το πίστευε, ποιός να το φανταζόταν,

πως η ώρα του κομματικού ενταφιασμού θα ερχόταν.

 

Απ’ τον ανένδοτο στην αλλαγή

και απ’ εκεί στην παραλλαγή, τη ......

μετάλλαξη τη θλιβερή!

Ποιός να το’ λεγε. Ποιος το περίμενε.

Το κρατεό το «Κίνημα» να αυτοδιαλυθεί.

Και ό,τι, όσο  απόμεινε …. περαιτέρω να διαχωρίζεται

άσκεφτα, αυτοκαταστροφικά να κατακερματίζεται.

Ένας κομματικός μιτωτικός κύκλος διαίρεσης

χωρίς να διαφαίνεται στάδιο οριστικής τελόφασης.

 

Δύο αρχηγοί διεκδικούν: ο προηγούμενος,

και ο νυν ηγούμενος,

την κληρονομιά και το δικαίωμα των εκδηλώσεων για την 3^η του Σεπτέμβρη που όμως «δεν ανήκει σε κανένα», όπως στέλεχος εξήγησε.

 

Έγιναν … δύο παρόμοιες εορταστικές εκδηλώσεις, … μεμονωμένα (!)

από τα δύο υπολείμματα, τα πολυαγαπημένα.

Πιθανότατα τα αλληλογιουχαίσματα να μην ενδιαφέρουν εσάς ή εμένα,

παρά μόνο ελάχιστους με κάποια – ακόμη; - σοσιαλιστικά απωθημένα.

Αλλά πώς να καταπιεί κανείς κάποιες δηλώσεις

όπως : «είναι παρήγορο το ότι γίνονται δύο παράλληλες … συμπληρωματικές εκδηλώσεις (;).

Στην Ελλάδα όντως είσαι ό,τι δηλώσεις και … ότι ανοησία συμπληρώσεις!

Ακόμη και ως … «ενωτικός διασπαστής» αν λειτουργείς,

ή το κόμμα σου προδώσεις,

πάλι είσαι καλοδεχούμενος αν ψηφοσυλλεκτικά αποδώσεις,

γλύψεις εκεί που έφτυνες, συναλλαγείς, ενδώσεις.

Απουσιάζει το ΣΥΡΙΖΟΕΝΔΙΑΙΤΩΜΕΝΟ κομμάτι.

Θα γιορτάσει ή θα επιλέξει να ξεχάσει;

Θα κάνει άραγε το χρέος το δικό του,

ή θα προχωρήσει σε μνημόσυνο για τον ενταφιασμό του;

 

 

 

 

 

 

Ευτυχώς που σύντομα (λένε) θα αποκαλυφθεί

το πώς, το απομεινάδι του «Κινήματος», θα κινητοποιηθεί

ώστε να μας βγάλει από την κρίση τη ζοφερή

(στην οποία μας έβαλε το ίδιο, με αφροσύνη χαρακτηριστική!).

 

 

 

Υ.Γ 3^η  Σεπτέμβρη με τους αλησμόνητους χωριστούς καφενέδες

      τις αλληλομισούμενες παρέες,

      τα πάθη, τους αφρισμένους κομματικούς μπαξέδες.

      Να ζούμε να τη θυμόμαστε.

      Να βλέπουμε πως κατάντησε και να προβληματιζόμαστε,

      κάθε φορά ενθουσιαζόμαστε και παρασυρόμαστε.

       Μακάρι κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πραγματικά,

       ότι τα συμφέροντα τα λαϊκά

       δεν ταυτίζονται με εκείνα, τα δικά τους, τα κομματικά.

       Τότε μπορεί και να τους συμπεριφερθούμε διαφορετικά.