Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)
Σε
καμιά περίπτωση η ομάδα της Βραζιλίας – είτε έπαιζε πλήρης ή με απουσίες – δεν
άξιζε να προχωρήσει.
Ήταν
συνηθισμένη, προβλέψιμη, και «τυχερή» που έφτασε στους 4. Επομένως είναι
αδικαιολόγητη, νοσηρή η απαίτηση τους για κατάκτηση του τροπαίου.
Αυτό
όμως που επακολούθησε τη συντριβή ξεπέρασε κάθε όριο.
Εγκατέλειψαν
πικραμένοι οι Βραζιλιάνοι τα
....
ποδοσφαιρικά γήπεδα για να … παίξουν στο γήπεδο της παράνοιας:
Σπαραγμοί,
ολοφυρμοί, μοιρολόγια, κατάρες, κηδείες και μνημόσυνα, αλλά και βιαιοπραγίες,
δηώσεις, αυτοκτονίες, απειλές, εθνικό πένθος , για την … εθνική ταπείνωση (!....).
Η αλλοπαρμένη συμπεριφορά τους οφείλεται –
κυρίως – στα εξής:
-
Τ α ύ τ ι σ η:
Η ατυχής, φαιδρή πεποίθηση ότι η υπερηφάνεια,
το γόητρο, το μεγαλείο ενός έθνους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο / ταυτισμένο με
ένα άθλημα / παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο !!!.....
- Οιονεί
θρησκεία:
Η λατρεία, η αναγόρευση του ποδοσφαίρου ως
κάτι ιερό, σαν θρησκεία.
- Ελλειμματική
παιδεία / καλλιέργεια (παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Δημιουργείται μια πολεμική ατμόσφαιρα για να διεξαχθεί ένα
παιχνίδι (!).
«Ή ταν ή επί τας, εν τω γηπέδω να … τους πατάς»,
η μητρική Βραζιλιάνικη – και όχι εκεί μόνον δυστυχώς – προτροπή).
- Αδήριτη
ανάγκη των λαών (κυρίως όσων βιώνουν τη φτώχεια, καταπίεση, περιθωριοποίηση ή
–και – την αποικιοποίηση ) για ανάταση, ξέσπασμα, (δι) έξοδο από το τέλμα της
ρουτίνας, της μιζέριας!
Άβυσσος πράγματι η ψυχή του
ανθρώπου. Δυσπερίγραπτη η ψυχολογία της μάζας. Η υστερία της. Απρόβλεπτες,
ανεξέλεγκτες οι αντιδράσεις. Τεράστιες, αβυσσαλέες οι συναισθηματικές
διακυμάνσεις / μεταπτώσεις.
Με νίκη, εκτόξευση στον
έβδομο ουρανό της αγαλλίασης της υπερηφάνειας, αλλά και της υπεροχής –
φυλετικής, εθνικής-.
Με ήττα, απελπισία, στα
τάρταρα, την εθνική ταπείνωση, καταστροφή (;).
Συνειρμικά θυμήθηκα την
επιτυχία μας στο Πανευρωπαϊκό δέκα
χρόνια πρίν:
Ντελίριο !!!
Άλλοι γίνανε «Εθνικά
Υπερήφανοι». Κάποιοι «πήρανε την Πόλη και την Αγια- Σοφιά».
Ακόμη και οι αμετακίνητοι ΚΑΝΑΠΕΔΑΝΘΡΩΠΟΙ βγήκαν στις πλατείες,
μαζί με τους καναπέδες τους (!).
Σημαιοστολίστηκε η Χώρα!.....
Οι πιο ενθουσιώδεις /
τρελαμένοι εντελώς, πρότειναν τα γνωστά αρκτικόλεξα / ακρωνύμια : Π.Χ = προ
Χριστού και Μ.Χ = μετά Χριστόν να σημαίνουν του λοιπού: ΠΧ = προ Χαριστέα (Σ.Σ
αυτός έβαλε το περίφημο γκόλ) και ΜΧ = μετά Χαριστέα.
Βιώσαμε περίοδο θριάμβου και
κατακτήσεων (Εθνικής – Ποδοσφαιρικής – Μεγάλης ιδέας).
Προσωπικά, ως φίλαθλος και
δη ποδοσφαιρόφιλος, το χάρηκα αφάνταστα. Δεν κατάφερα όμως να νοιώσω … εθνικά
Υπερήφανος.
Υ.Γ Την Μ.Χ (=μετά Χαριστέα) εποχή,
επακολούθησε η Μ.Μ = Μετά Μνημόνιο . Οδυνηρή, αλλά και εξευτελιστική, εθνικά
(όντως) ταπεινωτική. Άγνωστο για
πόσο (δεκαετίες εννοώ) θα διαρκέσει.
Λέτε μία νέα ποδοσφαιρική επιτυχία
να μας απαλλάξει από την, ποικιλώνυμη, εξαθλίωσή μας;
Εναλλακτικά – κάτι πολύ καλύτερο,
τελεσφόρο – θα μας έσωζε αν περνούσαμε
σε μία: Μ.Κ εποχή. (Μ.Κ = Μετά Κομματική!).