Από τις 8 Ιουλίου, όταν οι βόμβες του ισραηλινού στρατού και οι πύραυλοι της Χαμάς άνοιξαν ένα νέο κύκλο βίας στη Μέση Ανατολή, η ζωή στο Τελ Αβίβ και τη Λωρίδα της Γάζας άλλαξε δραματικά...Στη δεύτερη περίπτωση, ο τραγικός απολογισμός ολοένα και μεγαλώνει, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει ήδη τους 500, οι περισσότεροι άμαχοι, καθώς τα χτυπήματα δεν είναι τόσο «χειρουργικά» όσο αποκαλούνται. Στο Ισραήλ από την άλλη, κάτω από την αντιπυραυλική ασπίδα, η καθημερινότητα έχει γεμίσει σειρήνες, καταφύγια και τρέξιμο.
Ενας Αμερικανός, που βρίσκεται στο Τελ Αβίβ για λίγες εβδομάδες προκειμένου να κάνει έρευνα για το βιβλίο που ετοιμάζει περιέγραψε αυτή την εμπόλεμη καθημερινότητα και τις οδηγίες που πρέπει όλοι να εφαρμόζουν για να μην απειληθεί η ζωή τους.
«Εμαθα να κινούμαι γρήγορα», γράφει στο blog του στο Reuters ο Κέρεν Μπλάνκφελντ. «Τζόκινγκ ενώ ακούγεται η σειρήνα; Εχω 90 δευτερόλεπτα για να βρω το πλησιέστερο κτίριο με καταφύγιο, ή να πέσω σε ένα χαντάκι με τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι. Οδηγώ το αυτοκίνητό μου; Εχω 90 δευτερόλεπτα για να σταματήσω, να βγω και να ξαπλώσω στο πεζοδρόμιο, με τα χέρια πάνω από το κεφάλι μου.
Μέχρι τώρα έχω μπει τρέχοντας σε καταφύγιο ή κλιμακοστάσιο 14 φορές, από τη στιγμή που άρχισαν οι εχθροπραξίες. Εχω ακούσει τουλάχιστον 20 εκρήξεις στον ουρανό, όταν το Iron Dome (σ.σ. η αντιπυραυλική ασπίδα) αναχαιτίζει έναν πύραυλο. Εχω νιώσει το έδαφος να τρέμει τέσσερις φορές.
Την προηγούμενη Παρασκευή, σε ένα κλιμακοστάσιο ενώ ηχούσε η σειρήνα, άκουσα κάποιους να λένε το τραγούδι των γενεθλίων. Δεν υπήρχε τούρτα ή κερί. Ηταν απλά ένα τραγούδι για να ησυχάσει ένα παιδάκι.
Είμαι τυχερός γιατί το διαμέρισμά μου έχει καταφύγιο, κάτι που απαιτείται για τις σύγχρονες οικοδομές στο Ισραήλ. Μπαίνω σε αυτό όταν ηχεί η σειρήνα και όταν παύσει βγαίνω και κοιτάζω από το παράθυρο για να δω αν κάποια οβίδα έπεσε εκεί κοντά. Αν ρίξω μια ματιά στη λεωφόρο, βλέπω ουρά από αυτοκίνητα σταματημένα, το δρόμο ήσυχο και τους ανθρώπους να σηκώνονται σιγά- σιγά για να μπουν στο αυτοκίνητο και να συνεχίσουν τη ζωή τους.
Σε ένα οικογενειακό δείπνο την Παρασκευή, η σειρήνα ήχησε ενώ τρώγαμε. Ο οχτάχρονος πήρε τα σκυλιά, η τρίχρονη έπιασε τη γιαγιά της και οι γονείς τους σιγουρεύτηκαν ότι όλοι μπήκαν στο καταφύγιο. Μείναμε εκεί μερικά λεπτά, μέχρι να σιγήσει η σειρήνα. «Ελπίζω να μην έσκασε στο σαλόνι», είπε ο πατέρας τους γελώντας.
Συνειδητοποίησα ότι έχουμε γίνει μπλαζέ με την κατάσταση. Μας ενοχλεί όταν η σειρήνα διακόπτει την καθημερινή ρουτίνα. Κάνουμε αστεία του τύπου “Πού σε βρήκε η σειρήνα αυτή τη φορά; Στο ντους ή ήσουν ακόμη στο κρεβάτι;”.
Τι θα γινόταν όμως αν δεν υπήρχε το Iron Dome; Οι απώλειες θα ήταν τρομακτικές. Το Τελ Αβίβ είναι προνομιούχο. To Iron Dome έχει ποσοστό επιτυχίας 85-90%. Για πόσο ακόμη θα μένουμε τυχεροί;».