Αν προέρχεσαι ή είσαι μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης, αν είσαι αριστερή ή αριστερός, τότε, βάσει της ουσιαστικής, αλλά και της γραφειοκρατικής ερμηνείας του κομμουνιστικού μανιφέστου, είσαι άθεος.
Η αγάπη στον πλησίον μας -που δεν είναι ο Μπόμπολας- γεννάει την αλληλεγγύη και τον αντιρατσισμό. Δεν λέμε: Δεν υπάρχει χριστιανισμός, πάρα μόνο εργατική τάξη και αστοί.
Αυτό γίνεται γιατί μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον ερμηνεύσουμε και να κινηθούμε αδιάφορα κάνοντας αόριστα εχθρούς και αντιπάλους.
Η εργατική τάξη δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι δίχως επιρροές, χωρίς χειραγώγηση και προκαταλήψεις. Εξάλλου, όπως λέει ο Λούκατς ("Ταξική συνείδηση και εργατική τάξη"), η εργατική τάξη γίνεται τάξη όταν πάει να καταργηθεί, δηλαδή μόνο στην επανάσταση. Και αυτό δεν σημαίνει ότι πριν είχε ταξική συνείδηση. Συνείδηση -είναι- προκύπτει από την οργάνωση της αισθητής ενεστώσας εμπειρίας (Γ. Χειμωνάς) και αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση αλλάζει τον άνθρωπο και διαμορφώνει συνείδηση. Αν η συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού, κρινόταν από την προηγούμενη στάση ζωής, τότε δεν θα γινόταν τίποτε.
Με τον ίδιο τρόπο η πατρίδα έχει την ύλη της και ο τρόπος διαχείρισής της δηλώνει συγκεκριμένες πρακτικές που, εκτός από χειραγώγηση και δημαγωγία, συμβάλλει και στη στρατηγική. Πατρίδα έγινε - είναι - γίνεται εξυπηρετώντας σκοπούς. Αλλά δεν έρχεται από το πουθενά. Έχει όρια, έχει σημεία, κατασκεύασε νομοθεσία, όρισε το δίκαιο και μέσα σε όλα έχει και την επικράτειά της. Η πολιτική της συγκρότηση είναι το κράτος. Πατρίδα τα βουνά, οι λίμνες, η γη, ο φυσικός και ζωικός πλούτος, το νερό, οι δρόμοι... και άνθρωποι γηγενείς και μη, σε ταξικό ανταγωνισμό. Η πατρίδα είναι μια κοινωνική κατασκευή και ως τέτοια θα την κρίνουμε και είναι μια πραγματικότητα που έχει ιστορία, τη δική της ιστορία, και παράγει αισθήματα και πολιτική.
Το έθνος και το εθνικό έπαψε να είναι τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και αποτελεί δημαγωγία και ιδεολόγημα σήμερα, αλλά βρίσκει έδαφος στο πατριωτικό και το αλλοτριώνει. Η πατρίδα υφίσταται και εντός της πρέπει να κάνουμε πολιτική και να μην τη χαρίσουμε στους εθνικιστές και στους δημαγωγούς.
Αν αγνοείς την πραγματικότητα, χάνεις και την πολιτική ευστοχία που χρειάζεται, όπως και το κριτήριο για χάραξη πολιτικής -δίχως την απώλεια της στρατηγικής.
Η Αριστερά, που επιλέγει την άρνηση της πατρίδας, το κάνει από ιδεολογική τύφλα. Οι τροτσκιστές στην Ελλάδα το '40, όπως λέει και ο Καστοριάδης, δεν είχαν επαναστατική πολιτική, ούτε καν πολιτική δραστικής αλληλεγγύης προς τον κατεχόμενο λαό, λόγω της "ταξικής" ανάλυσης που "αγκάλιασε" τα παιδιά των εργατών που ήταν και Γερμανοί φαντάροι, ενώ το ΚΚΕ πήρε τα όπλα και έκανε επανάσταση, επιτέθηκε στο κράτος.
Όσοι δεν καταλαβαίνουν το πατριωτικό αίσθημα και την υπεράσπισή της (της πατρίδας) ως τόπο κοινωνικής δράσης και κατανοησιμότητας του συλλογικού βίου, με πολιτική οντότητα που παράγει αισθήματα από τις πρακτικές, τότε μπορούν να σταθούν κυνικά στην απαξίωσή της και να οπορτουνίσουν στο όνομα της τάξης.
Το έθνος έπαψε να είναι η μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και κάθε χρήση γίνεται για δημαγωγικούς λόγους, ενώ η πατρίδα υπάρχει και εντός της οργανώνεται η κοινωνία των τάξεων.
Όπως το ταξικό έγινε το πεδίο δημαγωγίας και χειραγώγησης, έτσι και ο πατριωτισμός έγινε το πεδίο εκμετάλλευσης της Δεξιάς.
Όσα αστεία γράφονται για την απαξίωση της πολιτικής ερμηνείας για το τι είναι πατρίδα, με τον ίδιο τρόπο η επινόηση και η δημιουργία της γενικευμένης κοινωνίας θα είναι ένα βήμα αόριστο και μακριά από την πολιτική της Αριστεράς.
Οι αριστεριστές (και του ΣΥΡΙΖΑ) επιτίθενται στη λογική κάνοντας θεωρητικούς ακροβατισμούς, όπως με την αποθέωση του ταξικού. Όλοι λένε πως είναι με την πατρίδα, έτσι όλοι λένε πως είναι με τον λαό, και μάλιστα με τον εργαζόμενο. Παλιότερα, στο όνομα της ευημερίας του εργαζόμενου έκαναν πενταετή προγράμματα χειραγώγησης. Στο όνομα των εργαζομένων το ΚΚΕ είπε όχι στην εκλογική συνεργασία το 2012 και προτίμησε Σαμαρά. Στο όνομα της εργατικής τάξης ο Τρότσκι κατέστειλε τις κομμούνες και την αυτοδιαχείριση. Στο όνομα δηλαδή της επανάστασης είδαμε τις μεγαλύτερες παρεκκλίσεις.
Πατρίδα υπάρχει, παράγει αισθήματα και ο μικροαστισμός των αριστεριστών δεν το βλέπει και κάνει πολιτικό ατόπημα αγνοώντας τη ριζοσπαστική στάση απέναντι στον πατριωτισμό. Πατρίδα είναι τα κοινά αγαθά που τα εκμεταλλεύεται η αγορά. Πατρίδα είναι ο τόπος μας και έχει παντού κοινά χαρακτηριστικά για να τα υπερβούμε ή να τα αφομοιώσουμε. Στην πατρίδα υπάρχει ο ταξικός ανταγωνισμός, όπως στην εργατική τάξη υπάρχουν οι ρουφιάνοι, οι εθελόδουλοι, οι προδότες, οι δημαγωγοί, οι αποσπασμένοι της, η γραφειοκρατία της, που γίνεται άλλο σώμα μέσα στο σώμα και ξεκομμένα από την εργασία και τον εργοδότη μιλάνε για την εργατική τάξη.
Κάθε πατρίδα έχει τις ιδιαιτερότητες των τάξεών της και μια ιστορία για να την ξεπεράσει. Μέχρι τότε, κάθε απαξίωση της πατρίδας είναι μια πράξη πολιτικά αυθαίρετη και ανιστόρητη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να απαξιώνει το πατριωτικό αίσθημα. Πρέπει να πούμε τι εννοούμε και πώς συμπεριφερόμαστε όταν λέμε "πατρίδα", να αναδείξουμε το κοινό δόγμα που είναι τα αγαθά και να αγωνιστούμε να γίνουν δημοκρατικά, δημόσια και όχι ιδιωτικά. Η πατρίδα με το κράτος της παράγει εθνική αυταπάτη και αφήγηση, αλλά οι αντιφάσεις και τα προτάγματα γεννούν και επαναστατική πολιτική. Θα παρακαλούσα, μάλιστα, την εργατική τάξη να μην την εκμεταλλεύονται τα στελέχη που έχουν να τη δουν αρκετά χρόνια χάριν των αποσπάσεών τους από αυτήν. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει μαζί με την πολιτική συγκρότηση του πατριωτικού αισθήματος, συμβάλλοντας μαζί με τον ταξικό προσανατολισμό των αιτημάτων στη δημιουργία πλατιού και μαζικού ρεύματος για την ανατροπή της παλιάς Ελλάδας του κεφαλαίου και του καπιταλισμού.
Ας απαξιώνεται το πατριωτικό από τους νεοφιλελεύθερους και τους ελευθεριακούς και ας κινδυνεύει από τους εθνικιστές η κάθε πατρίδα, εμείς οφείλουμε να πράξουμε με γνώμονα το κοινό δόγμα, που είναι τα κοινά αγαθά. Η ελεύθερη χρήση των κοινών αγαθών αποτελούν τα σημεία συνεννόησης και αναγνώρισης της πατρίδας για τον λαό και την εργατική τάξη και γίνονται όπλο για τον ταξικό πόλεμο, και εμείς, ως Αριστερά που επιδιώκει την ανατροπή του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να οργανώσουμε πολιτικά το αίσθημα της πατρίδας που γεμίζει με την υπεράσπιση των κοινών αγαθών που είναι ο πυρήνας του κομμουνισμού, αλλά και της πατρίδας, διεκδικώντας να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μια λαϊκή γοητευτική και ριζοσπαστικά ταξική πατριωτική δύναμη.
ΥΓ.: Το σύνθημα «Νέα Ελλάδα» οφείλει να εμπνεύσει όλο τον λαό και την εργατική τάξη γιατί σημαίνει σοσιαλισμό και γιατί ο σοσιαλισμός και οι κομμουνισμοί είναι το νέο.
ΠΗΓΗ: karanikaswordpress.com via avgi.gr