Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος
Το πώς θα λήξει η διαμάχη για τον έλεγχο των τραπεζών θα το δούμε. Όμως
το σημαντικό δεν είναι η έκβασή της, αλλά η σκοπιμότητα των δανειστών, η
οποία θα υπηρετηθεί πάση θυσία.
Πολλές φορές, με διάφορες αφορμές, ακόμη και σε αναλύσεις για τον χρόνο των εκλογών, το «Ποντίκι» έχει γράψει ότι το τραπεζικό ζήτημα συνιστά τη.......
μεγαλύτερη «μπίζνα» για τους «φίλους» και «εταίρους» δανειστές της Ελλάδας. Αν δεν επιτευχθεί ο έλεγχός τους, τότε θα χάσουν το ισχυρότερο εργαλείο του συνόλου της ελληνικής οικονομίας.
Διότι το πραγματικό επίδικο είναι αυτό ακριβώς: ο πλήρης έλεγχος της χώρας. Η εσωτερική υποτίμηση βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, με τους περισσότερους αναλυτές να σημειώνουν ότι ενδεχομένως βρισκόμαστε κοντά στο τέλος της οριζόντιας υποτίμησης της εργασίας και των εισοδημάτων. Ως εκ τούτου, κορυφώνεται η προσπάθεια για τις... «μεταρρυθμίσεις».
Μια τέτοια φάση εκτυλίσσεται και σήμερα με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την είσοδο των ιδιωτών στην ασφάλιση, την επιδίωξη για «ανάπτυξη» με διατήρηση της ανεργίας σε υψηλό επίπεδο, την ισοπέδωση τμημάτων της εγχώριας μικρομεσαίας παραγωγής και επιχειρηματικότητας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης από τους δανειστές προς την κυβέρνηση Σαμαρά οδηγεί στη διατήρηση της χώρας υπό καθεστώς μνημονίου, έστω και κάπως... «χαλαρού», ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να πιέζουν με τις σταγόνες χρηματοδότησης για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Όμως ακόμη και αυτός ο στόχος είναι μικρής σημασίας μπροστά στον έλεγχο της κίνησης του χρήματος, της διαχείρισης των καταθέσεων, της επιλογής και της ροής του δανεισμού προς επιχειρήσεις, του μετοχικού ελέγχου, των κατασχέσεων και εξαγορών επιχειρήσεων και μεγάλων ακινήτων. Και, κυρίως, της δημιουργίας των μεγάλων «τζακιών» στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία.
Η ομολογημένη επιδίωξη των δανειστών να διατηρηθεί ο πλήρης έλεγχος της χώρας για δεκαετίες και να διασφαλιστεί η περαιτέρω αποικιοποίησή της προϋποθέτει την αφαίρεση από τις κυβερνήσεις των επόμενων χρόνων κάθε εργαλείου που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την πανταχόθεν εξαγγελλόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση». Το ισχυρότερο από αυτά είναι οι τράπεζες και η δέσμευσή τους σε συμφέροντα πλήρως ελεγχόμενα από τους δανειστές.
Πολλές φορές, με διάφορες αφορμές, ακόμη και σε αναλύσεις για τον χρόνο των εκλογών, το «Ποντίκι» έχει γράψει ότι το τραπεζικό ζήτημα συνιστά τη.......
μεγαλύτερη «μπίζνα» για τους «φίλους» και «εταίρους» δανειστές της Ελλάδας. Αν δεν επιτευχθεί ο έλεγχός τους, τότε θα χάσουν το ισχυρότερο εργαλείο του συνόλου της ελληνικής οικονομίας.
Διότι το πραγματικό επίδικο είναι αυτό ακριβώς: ο πλήρης έλεγχος της χώρας. Η εσωτερική υποτίμηση βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, με τους περισσότερους αναλυτές να σημειώνουν ότι ενδεχομένως βρισκόμαστε κοντά στο τέλος της οριζόντιας υποτίμησης της εργασίας και των εισοδημάτων. Ως εκ τούτου, κορυφώνεται η προσπάθεια για τις... «μεταρρυθμίσεις».
Μια τέτοια φάση εκτυλίσσεται και σήμερα με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, την είσοδο των ιδιωτών στην ασφάλιση, την επιδίωξη για «ανάπτυξη» με διατήρηση της ανεργίας σε υψηλό επίπεδο, την ισοπέδωση τμημάτων της εγχώριας μικρομεσαίας παραγωγής και επιχειρηματικότητας.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης από τους δανειστές προς την κυβέρνηση Σαμαρά οδηγεί στη διατήρηση της χώρας υπό καθεστώς μνημονίου, έστω και κάπως... «χαλαρού», ώστε να διασφαλιστεί η δυνατότητά τους να πιέζουν με τις σταγόνες χρηματοδότησης για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.
Όμως ακόμη και αυτός ο στόχος είναι μικρής σημασίας μπροστά στον έλεγχο της κίνησης του χρήματος, της διαχείρισης των καταθέσεων, της επιλογής και της ροής του δανεισμού προς επιχειρήσεις, του μετοχικού ελέγχου, των κατασχέσεων και εξαγορών επιχειρήσεων και μεγάλων ακινήτων. Και, κυρίως, της δημιουργίας των μεγάλων «τζακιών» στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία.
Η ομολογημένη επιδίωξη των δανειστών να διατηρηθεί ο πλήρης έλεγχος της χώρας για δεκαετίες και να διασφαλιστεί η περαιτέρω αποικιοποίησή της προϋποθέτει την αφαίρεση από τις κυβερνήσεις των επόμενων χρόνων κάθε εργαλείου που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την πανταχόθεν εξαγγελλόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση». Το ισχυρότερο από αυτά είναι οι τράπεζες και η δέσμευσή τους σε συμφέροντα πλήρως ελεγχόμενα από τους δανειστές.