«Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων», είχε γράψει ποιητική αδεία ο Ελύτης, αλλά η ΝΔ αποδεικνύεται η άξεστη της προπαγάνδας.
Το κυβερνητικό κόμμα αποδεικνύεται ανεπίδεκτο μαθήσεως και από τη δική του προϊστορία, τότε που προσπαθούσε βλακωδώς και εναγωνίως να πείσει το λαό ότι πίσω από τη 17 Ν. κρύβεται ο Ανδρέας Παπανδρέου! Φυσικά ο λαός δεν......
επείσθη από την υστερική τρομολαγνεία, και έδωσε στον Αντρέα απλόχερα την πρωθυπουργία της χώρας.
Σε μια κακέκτυπη επανάληψη παλιών αμαρτιών επανήλθε το κυβερνητικό κόμμα με αφορμή το Βιβλίο Κουφοντίνα, που το προλόγισε ο Νίκος Γιαννόπουλος, παλιό στέλεχος της οργάνωσης «Ρόζα», κάποια στελέχη της οποίας εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλησε να πείσει τον λαό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποθάλπει την τρομοκρατία. Οι κεραίες ενός μεγάλου κόμματος θα έπρεπε να ανιχνεύουν την γύρω του πραγματικότητα και να έχουν διαπιστώσει ότι ο λαός έχει αρκούντως σοβαρότερα και ζέοντα προβλήματα από το να χρεώσει στο κόμμα της αντιπολίτευσης συνοδοιπορία με την …μνήμης 17 Ν.
Σαφώς είναι απολύτως κατανοητή και δικαιολογημένη η όποια συναισθηματική έκρηξη του Κώστα και της Ντόρας Μπακογιάννη, και ηαντίδρασή τους στο εγχείρημα του οίκου Λιβάνη, να εκδόσει το βιβλίο του Κουφοντίνα, καθώς είναι τα πρόσωπα ενός δράματος που καθόρισε τη ζωή τους.
Ποια δικαιολογία, πολιτική δικαιολογία, μπορεί να επικαλεσθεί η δήλωση της εκπροσώπου τύπου της ΝΔ Άννας Ασημακοπούλου, ότι «Είναι ντροπή για την δημοκρατία το γεγονός ότι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ προλογίζει το βιβλίο του τρομοκράτη, κατά συρροή δολοφόνου Δημήτρη Κουφοντίνα, «ξεπλένοντας» τον ίδιο και τις πράξεις του»;
Σαφώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η εισαγωγική παρουσίαση του Νίκου Γιαννόπουλου είναι αρκετά μελίρρυτη ως προς τον Κουφοντίνα και πόρω απέχει μιας αντικειμενικής θεώρησης της δράσης ιδίου και της οργάνωσης για τη δράση, τους τόπους και τα αποτελέσματά της. Επικαλείται, ας πούμε, χωρίς σχολιασμό τη ρήση του εκτελεστή, «οι δολοφονίες έπρεπε να γίνουν, ήταν δίκαιες και ως εκ τούτου πολιτικά νόμιμες»! Ποιος, άραγε, ορίζει τη νομιμότητα, ποιο ιδεατό λαϊκό κίνημα έχει εκχωρήσει αρμοδιότητα δικαστή στα μέλη μιας οργάνωσης, μέσα από ποιες διαδικασίες λαϊκής συμμετοχής, ποιο όργανο τις νομιμοποιεί;
Σαφώς, επίσης, η 17 Ν. ανδρώθηκε σε μια εποχή όπου όλα ήταν -δηλαδή φαίνονταν- δυνατά. Οι Τουπαμάρος, o Μοντενέρος, η RAF, o IRA, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου, οι αποικιοκρατίες που αναδιπλώνονταν στα πάτρια εδάφη τους, έδειχναν ότι ανατέλλει μια νέα εποχή. Η εποχή παρήλθε, ωστόσο, και εις ανάμνησιν έμειναν κάποια ράκη ιδεών να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι μιας πορείας περικλεισμένης στον δογματισμό και την ιδεολογική αυταρέσκεια- μια αυταρέσκεια που δεν άφηνε τους πρωταγωνιστές να πουν: Ο λαός δεν ακολουθεί, άρα δεν έχουμε λόγο ύπαρξης ως οργάνωση ένοπλης πάλης.
Ωστόσο ο γράφων συμφωνεί με τον κ Γιαννόπουλο σε ένα καίριο θέμα (συνέντευξή του στην εφημερίδα των Συντακτών): Λέει σωστά ότι έχουν υπάρξει πολλά βιωματικά βιβλία φυλακισμένων αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα ελάχιστα αντίστοιχα βιβλία παγκόσμια, που αναφέρεται ελάχιστα στη φυλακή. Έχει πράγματα που έχουν αξία ιστορική –για την Αριστερά, κυρίως.
Γιατί ξεκινήσαμε με τη ΝΔ; Μα με τέτοια αντίδραση, στην προσπάθειά της να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανε μια πολύ καλή και ανέξοδη διαφήμιση στο βιβλίο του Κουφοντίνα! Μωραίνει Κύριος…
ΥΓ: Τα βιβλία είναι για να διαβάζονται, όχι για να καίγονται!